Οι ολετήρες του συνεδριακού τουρισμού...

Από το  marketingweek.gr Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Καρδιολογίας (European Society of Cardiology) να διακόψει κάθε συνεδριακή δρα...

Από το marketingweek.gr

Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Καρδιολογίας (European Society of Cardiology) να διακόψει κάθε συνεδριακή δραστηριότητά της στην Ελλάδα, όταν μάλιστα είχε ήδη επιλέξει την Αθήνα ως τόπο φιλοξενίας των ετήσιων συνεδρίων της για τα έτη 2012, 2013 και 2014, προκάλεσε σοκ στην αγορά του συνεδριακού τουρισμού, η οποία προσφέρει σημαντικό τζίρο σε σειρά επαγγελμάτων και δραστηριοτήτων στο λεκανοπέδιο και όχι μόνο.
Όμως δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση, αλλά ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα ακυρώσεων, που διαρκώς αυξάνονται. Το κόστος της συγκεκριμένης απώλειας -αν με κάποιο τρόπο δεν αναστραφεί- είναι της τάξεως των 30-35 εκατ. ευρώ, ενώ οι...
συνέπειες της πτώσης της συγκεκριμένης αγοράς, είναι προφανείς. Πρόσθετη ανεργία και λουκέτα, όχι σε κάποιον τομέα της οικονομίας που αναγκαστικά υφίσταται τις συνέπειες της στρεβλής καταναλωτικής ανάπτυξης της τελευταίας τριακονταετίας (π.χ. πολυτελές καταναλωτικό εμπόριο, Μέσα Ενημέρωσης κ.λπ.), αλλά σε έναν εξωστρεφή τομέα με έτοιμες υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό, που αποτελεί μέρος της βαριάς μας βιομηχανίας για την Ελλάδα των επομένων δεκαετιών.
Αντί λοιπόν να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να αυξήσει ο ελληνικός συνεδριακός τουρισμός το υφιστάμενο μερίδιό του στη διεθνή αγορά, ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να σταματήσει η υπονόμευσή του. Ποιοι διώχνουν τον συνεδριακό τουρισμό από τη χώρα; Τα κυριότερα αίτια των ακυρώσεων είναι η αβεβαιότητα για το αεροπορικό ταξίδι λόγω των απεργιών των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, η διάλυση των λειτουργιών του κέντρου της πόλης λόγω των απεργιών στα μέσα μαζικής μεταφοράς και των διαδηλώσεων, η κακή διεθνής εικόνα που δίνουν οι πάσης φύσεως συγκρούσεις και αναταραχές, το γεγονός ότι όλο και περισσότερες ασφαλιστικές εταιρείες αρνούνται να ασφαλίσουν τα συνέδρια, ειδικά στην Αθήνα και η άρνηση των συνεργατών των οργανωτών των συνεδρίων, να δεχθούν εγγυητικές επιστολές των ελληνικών τραπεζών.
Αν εξαιρέσει κανείς το τελευταίο αίτιο, που αφορά στο συνολικό πρόγραμμα επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και την ευρύτερη έλλειψη εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία, τα υπόλοιπα αίτια αφορούν σχεδόν αποκλειστικά στις κινητοποιήσεις των συντεχνιών του Δημοσίου. Συντεχνίες που επί πολλά χρόνια, αλλά ακόμα και σήμερα, αμείβονται πολύ καλύτερα από τον ιδιωτικό τομέα, δουλεύουν λιγότερο και είναι πολύ καλύτερα προστατευμένες από τον κίνδυνο της απόλυσης. Επιπροσθέτως, μεγάλο μέρος των εργαζομένων σ' αυτές έχουν διοριστεί με μη αξιοκρατικά κριτήρια, κατόπιν πολιτικής συναλλαγής.
Στο παρελθόν όλα αυτά ήταν γνωστά, όμως τα δανεικά του Δημοσίου ήταν τόσα πολλά, ώστε είχε διαμορφωθεί ένα Modus Vivendi, που χρηματοδοτείτο από την οικονομική αφθονία. Τώρα που πηγαίνουμε σε δεκαετή (τουλάχιστον), δημοσιονομική δίαιτα κάθε απεργία, κάθε διαδήλωση, κάθε αναταραχή σπρώχνει τον κόσμο στην απόγνωση και την ανεργία, γιατί υπονομεύει τις πενιχρές ανταγωνιστικές οικονομικές δραστηριότητες που διαθέτουμε. Δραστηριότητες μάλιστα, οι οποίες μπορεί να υποκαταστήσουν τζίρο και θέσεις εργασίας στους εσωστρεφείς τομείς που αναγκαστικά και αμετάκλητα συρρικνώνονται, για την παρούσα τουλάχιστον δεκαετία. Ο συνεδριακός τουρισμός, για παράδειγμα, αποτελεί μια από τις διεξόδους για τους ανθρώπους και τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο της Επικοινωνίας.
Τι μπορεί να γίνει; Η απάντηση είναι απλή. Σε πρώτη φάση νομοθεσία που να εξασφαλίζει ότι μέρος του κοινωνικού κόστους που προκαλούν οι απεργίες των μονοπωλίων του Δημοσίου, το πληρώνουν και αυτοί που τις πραγματοποιούν και όχι μόνο το κοινωνικό σύνολο. Σε δεύτερη φάση, ιδιωτικοποίηση των σχετικών δραστηριοτήτων. Ο ιδιωτικός τομέας της χώρας, που περιλαμβάνει πάρα πολλούς ανθρώπους που εργάζονται έντιμα και σκληρά και φορολογούνται αμείλικτα, δίνει αγώνα επιβίωσης. Δεν αντέχει άλλο.