Η βιτρίνα και η πείνα...

Γράφει η Νάντια Κατσαρού Πρώτα πρώτα , αυτό το « γιορτάΖΕΙ » δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Έχω βαρεθεί να το βλέπω, χρόνια τώρα, να το χρησι...

Γράφει η Νάντια Κατσαρού
Πρώτα πρώτα, αυτό το «γιορτάΖΕΙ» δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Έχω βαρεθεί να το βλέπω, χρόνια τώρα, να το χρησιμοποιούν ταυτίζοντας προϊόντα, υπηρεσίες και καταστάσεις με τη ζωή. Και να υπάρχει ζωή, το δέχεσαι. Αλλά σε μια πόλη σαν την Αθήνα, θα ταίριαζε περισσότερο το «η Αθήνα πενθεί και τιμά τα θύματά της» από το να κάνουμε τόσο αγωνιώδεις προσπάθειες για την προσωρινή, αν όχι εικονική ανάστασή τους λόγω εορτών.
Ναι ρε. Είμαι απαισιόδοξη. Όχι γιατί είμαι μίζερη και γκρινιάρα. Γιατί είμαι ρεαλίστρια και δεν εθελοτυφλώ. Ξέρω πολύ καλά ότι...
με τις γιορτές και τα πανηγύρια δεν θα πάρω ζωή. Ίσως να πάρω μια ανάσα βγαίνοντας από το σπίτι, βλέποντας τη γιορτή, για να πέσω σε χειρότερη κατάθλιψη όταν θα γυρίσω σπίτι και θα νιώσω πως είχα μια παραίσθηση, καθώς θα βρεθώ αντιμέτωπη με το άδειο μου ψυγείο και τους λογαριασμούς που μένουν απλήρωτοι.
Στο μεταξύ, φαντάζομαι, με το σκεπτικό ότι τα κλειστά μαγαζιά προκαλούν μελαγχολία στους χαρούμενους καταναλωτές των Χριστουγέννων, αποφασίστηκε να μπούνε μέσα οι καλλιτέχνες και να τα στολίσουν. Αυτό ίσως συμβαίνει με κάποιους που ζούνε στον κόσμο τους. Και μάλλον από εκεί θα κάνουν τις χριστουγεννιάτικες αγορές τους. Η Κηφισιά και η Γλυφάδα έχουν ωραιότατα εμπορικά κέντρα και δεν έχουν κανένα λόγο οι κάτοικοί τους να μελαγχολούνε στην Αθήνα. Για τους υπόλοιπους, μεγαλύτερη μελαγχολία από το άδειο μαγαζί, προκαλεί η άδεια τσέπη.
Όταν περνάω από ένα μαγαζί κλειστό, ξέρω ότι δεν πατούσε μέσα ψυχή. Ότι ο ιδιοκτήτης δεν μπορούσε να πληρώσει εργαζόμενους, επιταγές και πάγια έξοδα και το έκλεισε. Ότι έμειναν κάποιοι άνεργοι κι ότι κι αυτοί δε θα γιορτάσουν φέτος τα Χριστούγεννα. Αν δω το μαγαζί φωτισμένο και στολισμένο, θα νιώσω ότι με κοροϊδεύει. Και δεν εννοώ το ίδιο το μαγαζί. Η ειρωνία δεν τελειώνει εδώ. Θα γίνει και διαγωνισμός βιτρίνας άδειου μαγαζιού. Θα βραβεύσουν ο Εμπορικός Σύλλογος που βλέπει τα μέλη του να λιγοστεύουν και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων. Ναι, αυτοί που κανείς πλέον δε νοικιάζει τα ακίνητά τους. Από το υστέρημά τους.
Ναι. Γιατί; Είναι ανώτεροι άνθρωποι αυτοί. Θα γιορτάσουν και δε θα κάτσουν να μιζεριάσουν. Ή μήπως περιμένουν να προσελκύσουν κόσμο έτσι; Αν είναι αυτός ο λόγος, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όλοι οι άνεργοι, όλοι οι χαμηλόμισθοι, όλοι όσοι είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται, όλοι όσοι πλήρωσαν χαράτσια, θέλουν να ξεχυθούν στην αγορά και να τα πάρουν όλα. Αν είχαν τον τρόπο (χρήμα το λένε) θα το έκαναν. Παίρνω κι όρκο. Αλλά τώρα δε θα το κάνουν.
Δεν υποτιμώ το γεγονός ότι θα ξοδευτούν ελάχιστα χρήματα σε σχέση με άλλες χρονιές. Δεν υποτιμώ το ποιοτικό πρόγραμμα που εξαπλώνεται και σε άλλες πλατείες (αφήνοντας ωστόσο έξω την Ομόνοια, γεγονός που αποδεικνύει ότι το εμπόριο της πλατείας δεν επηρεάζεται από την κρίση). Ούτε τη χαρά του παιδιού, που εφόσον πιστεύει ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης, γιατί να μην πιστεύει ότι όντως γιορτάζουμε, χωρίς να αναρωτιέται «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα». Κι εκτιμώ το ότι δε θα στηθεί τεράστιο δέντρο για εντυπωσιασμό (αν όχι πρόκληση) στο Σύνταγμα.
Και δε ζητάω από ένα δήμαρχο να αλλάξει την πραγματικότητα. Δεν είναι στο χέρι του άλλωστε. Ούτε να μας προσγειώσει ντε και καλά σ’ αυτήν. Αλλά δε γίνεται και να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Η υπερβολική αισιοδοξία καταντάει στρουθοκαμηλισμός.
Α και φέτος, στα εορταστικά γεύματα για τους άστεγους, ας μην κάνουν καρμιριές. Θα μαζευτεί πολύς λαός.