Της Διονυσίας Μπίθα , Κοινωνικής Λειτουργού Δύο βήματα να έκανα και θα βρισκόμουν εκεί...μια ανάσα θα έφτανε για να πάω κοντά... Έκλεισα...
Κοινωνικής Λειτουργού
Δύο βήματα να έκανα και θα βρισκόμουν εκεί...μια ανάσα θα έφτανε για να πάω κοντά... Έκλεισα τα φώτα-σκέφτηκα περιττή τόση λάμψη! To είχα μπροστά μου! Και στάθηκα για ένα λεπτό πριν το ανοίξω... Κάτι με κρατούσε και κάτι μου έλεγε μέσα μου: άντε τι περιμένεις; Και πήρα εκείνη την ανάσα και το άνοιξα σιγά-σιγά, σχεδόν...τελετουργικά!
Έγραφε το όνομά μου... Και είχε όση λάμψη χρειαζόταν για να φωτίσει το σκοτάδι! Άνοιξα την κορδέλα, την ακούμπησα απαλά δίπλα μου... Ξέρεις, πάντα κρατούσα τις κορδέλες και τα στολίδια από τα δώρα! Άνοιξα το ξύλινο κουτί με μια λαχτάρα και ένα μικρό καρδιοχτύπι-αυτό της περιέργειας και της αναμονής.
Ήταν τόσο περίεργο... Όλα μου τα όνειρα αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου ήταν απίστευτα, τόσο αλλόκοτα-παράξενα... Αυτό, όμως, ήταν ένα παραμύθι μόνο του! Και θα το ζούσα... μέχρι να ξυπνήσω-έστω!
Ήμουν μόνη...αυτό και εγώ! Αφέθηκα στην μαγεία που έκρυβε και στη στιγμή... Μα πόσα πράγματα είχε μέσα του! Το κοιτούσα και το ξανακοιτούσα σαν το πιο περίεργο πράγμα που μπορεί να δει ένα παιδί με την αθώα του ματιά. Αυτό το βλέμμα είχα. Είμαι σίγουρη! Και χαμογελούσα! Ήταν όλα εκεί... Τα παιδικά μου χρόνια, οι αναμνήσεις, οι στιγμές, τα δώρα, οι άνθρωποι, τα λόγια...
Ήταν εκεί! Και είχαν μια απόκοσμη λάμψη... Φώτιζαν το σκοτάδι! Μου μιλούσαν! Με έπαιρναν από το χέρι για να πάμε πίσω, μαζί! Σαν μια υπόσχεση που δώσαμε μαζί για μιαπαραμονή της αλλαγής του χρόνου, να'ναι αυτό το κουτί το μαγικό κουμπί για το ταξίδι στο χρόνο και τις αναμνήσεις!
Και στεκόμουν εκεί... Σαν να τα έβλεπα όλα να ζωντανεύουν μέσα στο σκοτάδι! Σαν αστέρια που πετούν στον ουρανό! Σε μια τέτοια τρελή νύχτα! Ένα μέτρημα που ανοίγει αναμνήσεις! Που έρχονται από παλιά. Πολύ παλιά, για να σου θυμίζουν τα όμορφα, αλλά και τα άσχημα! Μπορεί να είναι σαν κι αυτές τις φωτογραφίες που ξεθωριάζουν αλλά υπάρχουν εκεί ως υπενθύμιση για ό,τι πέρασε από τη ζωή σου, ανέβηκε κάπου στο βαγόνι σου και σ’ ακολούθησε!
Άναψα όλα τα σπίρτα που είχαν μείνει... Κι ήρθαν όλοι κοντά μου! Εκείνη τη βραδιά που τους είχα ανάγκη περισσότερο από ποτέ... Κανείς δεν έλειπε! Ήταν όλοι εκεί! Και μου χαμογελούσαν! Φορούσαν τα καλά τους και βγάζαμε φωτογραφίες αγκαλιασμένοι! Και γελούσαμε! Ήθελα να την κρατήσω καλά αυτή τη μνήμη μέσα μου! Άναψα άλλο ένα σπίρτο! Κοίταξα ψηλά! Πεφταστέρια, είπα, πέφτουν και τις χειμωνιάτικες βραδιές, δεν μπορεί! Κάπου θα ξεχαστεί κανένα και θα πέσει στα εγκόσμια... Σε δυό χέρια που "διψάνε" για μαγεία και νύχτες βγαλμένες από παραμύθια!
Και να, εκεί σας ξαναείδα όλους, ανάμεσα στα αστέρια που τρεμόπαιζαν ψηλά! Ένα αστέρι για τον καθένα, μια λάμψη ξεχωριστή και μια ζεστή σκέψη για όλους! Πεφταστέρι μάλλον δεν έπεσε! Ή μπορεί και να μην το είδα-τα μάτια ήταν άλλωστα πλημμυρισμένα από αγάπη και συγκίνηση! Κλασσικά!
Κι όταν τέλειωσαν όλα τα σπίρτα... ακούστηκε το τηλέφωνο! Έτρεξα, σηκώθηκα γρήγορα πιασμένη-είχα αποκοιμηθεί στον καναπέ με μια ζεστή κουβέρτα!
Χρόνια πολλά-Καλή Χρονιά! Μας λείπετε!
Μπορεί η μαγεία να τελειώνει κάποια στιγμή μαζί με τα σπίρτα και να μην φοράμε πέρλες και όμορφα βελουτέ πουά φουστάνια με κόκκινα κραγιόν στα χείλη και μαλλιά σινιόν! Μπορεί, απλά, να φοράμε τις γκρι ζεστές πυζάμες μας με ένα ζευγάρι κάλτσες κόκκινες και τα μαλλιά απλά να πέφτουν στους ώμους και το μόνο στολίδι στο πρόσωπο να είναι ένα κόκκινο στα μάγουλα από τη ζέστη! Τι πειράζει όμως; Τίποτα μάλλον! Ένα, ίσως, είναι απαραίτητο γι αυτές τις μέρες! Εκείνο το χαμόγελο καρφιτσωμένο στα χείλη και μια διάθεση γιορτινή για να γίνονται οι ημέρες ομορφότερες! Τελικά, εκείνο το "όπου υπάρχει μαύρο, εσύ να το βλέπεις κόκκινο" πόσο μου πάει...
Κόκκινα μάγουλα, κόκκινα φιλιά, κόκκινες καρδιές γεμάτες από αναμνήσεις παλιές και καινούριες! Το ξύλινο κουτί θα ζει μέσα μου! Φυλαγμένο καλά για να δεχθεί πράγματα, ανθρώπους, λόγια και αναμνήσεις καινούριες!
Αυτό ήταν φέτος το δώρο μου! Μαζί με την αγκαλιά και τα κόκκινα φιλιά της με το πρώτο φως της καινούριας χρονιάς αύριο θα σας πω χρόνια πολλά...
Photo-source: http://w-i-n-t-e-r-.tumblr.com/
*http://www.youtube.com/watch?v=knTvHRz_qnU
ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝεο σκανδαλο αποκαλυψε το Εθνος ΓΙΑ ΚΥΚΛΩΜΑ ΠΟΥ ΔΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΚΛΕΒΕΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!Οι πρωτες απολυσεις δημοσιων υπαλληλων εγιναν σε αυτο το αρρωστημενο περιβαλλον δωσιλογων και κλεφτων και κομματοσκυλων.
Ο κύριος Καλημέρης είναι διπλοθεσίτης και η γυναίκα του εργάζεται σε εταιρεία ανάδοχο του κτηματολογίου .αυτος σιγουρα δε φοβατε την εφεδρεια...
Ένα ισχυρό πρόσωπο-κλειδί στο πρόγραμμα κτηματογράφησης που εκ του αποτελέσματος οδήγησε στην τωρινή του κατάντια το μεγαλοπήβολο σχέδιο κτηματογράφησης της χώρας μας...
Ο κύριος αυτός χρόνια τώρα ξέροντας να τα έχει καλά με τους γόνους υπουργών και τα βύσματα που εργάζονται εκεί και ταυτόχρονα να "τρέχει" όσους δεν έχουν κομματικές διασυνδέσεις παρουσιαζόνταν σαν ο...
στυλοβάτης της κρατικής αυτής υπηρεσίας. Μιάς υπηρεσίας όμως που εδώ που τα λέμε έχει αποτύχει παταγωδώς (βλέπε τα άπειρα σκάνδαλα που τη ταλανίζουν) .Για την ιστορια τις απολυσεις που εισηγηθηκε το κοπροσκυλο ο Καλημερης υπεγραψε η Μπιρμπιλη και το λαμογιο ο προεδρος Αρβανιτης (καθηγητης τοπογραφιας πολλα δε μαζευονται με καθηγητες τωρα τελευταια???)
Eπίσης πανικος εχει πιασει τους ρουφιανους υπαλληλους του κτηματολογιο (που πουλησαν τους απολυμενους συναδερφους τους καθως δεν απεργησαν καν για να τους βοηθησουν οταν μπορουσαν),καθως ακουγεται οτι αυτη η δεκο παει για πωληση σε ιδιωτες!Ουστ ρουφιανοπαιδα!
Ένας δημοκράτης θυμάται και γράφει…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταραμένε Παπαδόπουλε, 40 χρόνια μετά, και ακόμα τυραννάς τα καημένα παιδιά της νέας τάξης.
Γιατί βρε άθλιε;
Νομίζεις πώς δεν θυμάμαι ότι μου στέρησες στο χωριό μου την λάμπα πετρελαίου και τον χωματόδρομο που τόσο αγαπούσα και μου έφερες ηλεκτρικό, άσφαλτο και τηλέφωνο στην καλύβα μου, και που έδωσες 20ετες άτοκο δάνειο για να κάνω σπίτι, με μόνο όρο μάλιστα να έχει την τουαλέτα μέσα! Και ειλικρινά τσατίζομαι γιατί ο άθλιος ο χουντικός κατάφερνε να φτιάχνει τόσα έργα σχεδόν δωρεάν, χρησιμοποιώντας την στρατιωτική ΜΟΜΑ! Γιατί ρε χάλασες την πιάτσα; Σε πείραζε να δώσεις την δουλειά σε κανένα εργολάβο; Πέθαναν της πείνας οι άνθρωποι …και κοντά σ’ αυτούς και τόσοι άλλοι μεσάζοντες και σύμβουλοι. Ποιός σου είπε ρε παλιάνθρωπε ότι θέλαμε να γίνουμε Βιομηχανική χώρα και ξεκίνησες να φτιάχνεις σε όλη την Ελλάδα Βιομηχανικές περιοχές ξεκινώντας από τα Οινόφυτα;Ποιός σου είπε ρε ότι θέλαμε να παράγουμε προϊόντα; Εμείς να καταναλώνουμε θέλαμε! Δεν φτάνει αυτό παλιοδικτάτορα, αλλά διέγραψες τα αγροτικά χρέη του πατέρα μου και όλων των αγροτών; Τους καλόμαθες, τους έλυσες τα προβλήματά τους και τώρα κάθε τρεις και λίγο μπλόκα!Τι κατάφερες ρε; Τί μαγείρεψες και πήρες βραβείο οικονομικής ανάπτυξης το 73 χωρίς να πάρεις δάνεια και να αφήσεις χρέη; Βρε άχρηστε αναχρονιστικέ, αντιδημοκράτη ποιός σου είπε ότι ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή και να μην φοβάμαι μην μπει κανένας μέσα το βράδυ για πλιάτσικο; Ακούς εκεί να μου κάνει κουμάντο στον αν θα αμπαρώσω την πόρτα μου ή όχι… Ποιός σου είπε ότι ήθελα να νιώθω ασφαλής ρε παλιοφασίστα;
Δεν ντρέπεσαι βρε άθλιε εχθρέ της Δημοκρατίας;
Εγώ είμαι Δημοκράτης ρε, και ας πεινάω, και ας μου έχει βγάλει στο σφυρί η Τράπεζα το σπίτι, και ας είμαι άνεργος και εγώ και τα παιδιά μου και ας ταλαιπωρούμαι όποτε χρειαστεί να πάω στα νοσοκομεία και ας κοιμάμαι κλειδαμπαρωμένος το βράδυ μπας και κάνει ντου κανένας μετανάστης…
Λίγο το έχεις αυτό; Είμαι Δημοκράτης ρέ! Τ’ ακούς;