Kατέστρεψαν μία χώρα και μία παράταξη...

Γράφει ο Δευκαλίωνας http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/ Η στήριξη των κυβερνητικών πολιτικών που σκόπευαν και στόχευαν στην καταστολή...

Γράφει ο Δευκαλίωνας

http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/

Η στήριξη των κυβερνητικών πολιτικών που σκόπευαν και στόχευαν στην καταστολή και την πάταξη της φοροδιαφυγής συγκέντρωνε πάντα τεράστια ποσοστά λαϊκής αποδοχής. Ιδιαίτερα μάλιστα στα λαϊκά στρώματα και στις τάξεις των μισθωτών που αποτελούν από την εποχή της ίδρυσης του Ελληνικού Κράτους τον κύριο και βασικό αιμοδότη των κρατικών εσόδων.

Υπό αυτή την αυτονόητη παραδοχή ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένας προνομιούχος Πρωθυπουργός, αφού την εποχή που ανέλαβε την Πρωθυπουργία η καταστολή και πάταξη της φοροδιαφυγής δεν ήταν απλώς ένα...
αίτημα των μη προνομιούχων αλλά πανεθνικό αίτημα. Ο λόγος εξαιρετικά απλός. Όλοι, λαϊκά στρώματα, μισθωτοί, μεσαία στρώματα είχαν αντιληφθεί ότι έπρεπε να παταχθεί η φοροδιαφυγή ανεξάρτητα αν αυτό θα έθιγε ατομικά και προσωπικά μικροσυμφέροντα. Όλοι είχαν αντιληφθεί ότι η πάταξη και καταστολή της φοροδιαφυγής ήταν μία από τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες για να αποφύγει η χώρα μεγαλύτερες περιπέτειες ανάλογες με αυτές που περνάει σήμερα.

Τι σημαίνει όμως φοροδιαφυγή; Να μην αποδίδονται στο Κράτος οι προβλεπόμενοι από τον νόμο φόροι για εταιρικά και προσωπικά έσοδα. Εδώ βρίσκεται και η λύση του προβλήματος. Που καταλήγουν τελικά όλα αυτά τα χρήματα που ενώ έπρεπε να καταλήξουν στα κρατικά ταμεία καταλήγουν στις τσέπες των κατ’ επάγγελμα μεγαλό-φοροφυγάδων;

Είναι αυτονόητη η απάντηση. Σε συντριπτικό ποσοστό τα χρήματα αυτά κατέληγαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς κατ’ επάγγελμα φοροφυγάδων.

Πως γίνονταν αυτό;

Είναι πιθανό και συνέβαινε στην κοινωνία μας όταν πολλοί από εμάς να αποκτούσαν ένα μηνιαίο μικρό-εισόδημα από μία πηγή που δεν δήλωναν στην φορολογική τους δήλωση (π.χ. μία απογευματινή δουλειά). Που δαπανούσαν αυτά τα χρήματα; Συνήθως στην κάλυψη αναγκών που δεν καταχωρούνταν στην φορολογική δήλωση (π.χ. ιδιαίτερα μαθήματα, καταναλωτικές ανάγκες). Οι περισσότερες από αυτές τις δαπάνες δεν γίνονταν με νόμιμα φορολογικά στοιχεία (αποδείξεις, τιμολόγια κλπ).

Προσέξτε το πρώτο στάδιο. Τα λαϊκά στρώματα και οι μισθωτοί αποκτούν μικρά εισοδήματα για τα οποία δεν αποδίδεται φόρος. Τα εισοδήματα αυτά μεταφέρονται σε ανώτερες κοινωνικά και οικονομικά τάξεις (καθηγητές, έμποροι κ.α.).

Με την ίδια περίπου διαδικασία τα εισοδήματα αυτά μεταφέρονται από τους καθηγητές και έμπορους σε μία ανώτερη κοινωνικά και οικονομικά τάξη, συνήθως στους κατασκευαστές. Είναι το δεύτερο στάδιο. Ποιος θα διαφωνήσει ότι η αγορά ακινήτων στην χώρα μας διακρίνονταν από ένα πρωτοφανές καραγκιοζιλίκι; Εμφανίζονταν και φορολογούνταν πάντα με τα συμβόλαια αγοράς η αντικειμενική αξία του ακινήτου. Τα υπόλοιπα τα «μαύρα» δίνονταν στον κατασκευαστή σε μετρητά «με σακούλα». Με μία ανάλογη διαδικασία οι κατασκευαστές μετέφεραν αυτό το «μαύρο» χρήμα στους προμηθευτές τους (π.χ. στους βιομήχανους παραγωγής τσιμέντων και σιδήρου).

Βρισκόμαστε λοιπόν στο τρίτο στάδιο. Τα μικροποσά που η φτωχή οικογένεια κρύβει από την εφορία έχουν συγκεντρωθεί δύο φορές και έχουν φτάσει στις τσέπες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων της χώρας. Δηλαδή με αυτό το υπεραπλουστευμένο παράδειγμα βλέπουμε πως τα ελάχιστα χρήματα που δεν δηλώνονται στη φορολογική δήλωση της κάθε φτωχής οικογένειας, συγκεντρώνονται σαν τεράστια ποσά πλέον στις τσέπες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων της χώρας. Και από εκεί γραμμή για τις ιδιωτικές τράπεζες που οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι της χώρας διατηρούσαν στην κατοχή τους.

Δηλαδή το μεγαλύτερο ποσοστό «μαύρου» χρήματος κατέληγε στα συρτάρια των τραπεζών.

Γεννάται αυτόματα το ερώτημα. Αν κάθε έτος οι τράπεζες βάσει αντικειμενικών και διαχρονικά ιστορικών κριτηρίων συνέκριναν το ύψος των καταθέσεων του κάθε καταθέτη με την φορολογική του δήλωση, πόσοι λογαριασμοί θα έβγαιναν στο «κόκκινο»; Δηλαδή σε απλά Ελληνικά… Πόσοι λογαριασμοί κατάθεσης θα ήταν συμβατοί με τις διαδοχικές για μία σειρά ετών φορολογικές δηλώσεις του αντίστοιχου φορολογούμενου; Προσέξτε τον έλεγχο τον κάνουν οι τράπεζες για να μην προκύψουν προβλήματα τραπεζικού απορρήτου κ.λ.π.

Αυτή την τόσο απλή διαπίστωση και την αντίστοιχη προς εφαρμογή κυβερνητική πολιτική δεν εφάρμοσαν ποτέ στην χώρα μας οι κυβερνώντες. Ακόμα και όταν το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο. Τότε δηλαδή που ο Γιώργος Παπανδρέου φώναζε ότι «λεφτά υπάρχουν», εννοώντας προφανώς την φοροδιαφυγή δεν θέλησε να ελέγξει το «μαύρο χρήμα» (υπό την έννοια ότι προέρχονταν από την εγκληματική πράξη της φοροδιαφυγής) που είχαν οι τράπεζες στα ταμεία τους.

Τα προαναφερόμενα μας επιτρέπουν να χαρακτηρίσουμε την ποινική δίωξη του Γ.Γ. του Υπουργείου Οικονομικών ως ένα ακόμα επεισόδιο στην παράσταση που παίζεται εδώ και δύο χρόνια εις βάρος του λαού μας. Το κυρίαρχο εγχώριο πολιτικοοικονομικό σύστημα ηττήθηκε κατά κράτος αφού δεν μπόρεσε να διαχειρισθεί τα οικονομικά του προβλήματα. Παρέδωσε λοιπόν την εξουσία στους ξένους διαχρονικούς προστάτες. Όλοι μαζί (διεθνείς δανειστές και κυρίαρχο εγχώριο πολιτικοοικονομικό σύστημα) στήνουν την δικαιολογία που θα τους επιτρέψει να διαιωνίσουν την εξουσία τους και την ομαλή μετάβαση -μετά από αρκετά χρόνια- της εξουσίας από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο στο τότε κυρίαρχο εγχώριο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Φταίνε οι κακοί επιχειρηματίες και δημόσιοι λειτουργοί για το σημερινό χάλι. Όταν τους βρούμε και τους τιμωρήσουμε όλα θα φτιάξουν. Μέχρι τότε όμως πληρώστε τις δικές μας αμαρτίες. Δεχτείτε αδιαμαρτύρητα την μείωση των μισθών σας και των συντάξεων σας. Πρέπει να σωθεί η χώρα!

Δούρειος Ίππος αυτής της λογικής ήταν και παραμένει ο Γιώργος Παπανδρέου. Αφού υφάρπαξε με ψεύτικες υποσχέσεις την ψήφο του Ελληνικού Λαού και χειρίστηκε με πρωτοφανή ερασιτεχνισμό και αφέλεια μέχρι παρεξηγήσεως την κρίση χρέους, μετατρέποντας την σε κρίση δανεισμού, μας πρόβαλε την δικαιολογία ότι μας φόρτωσε για το καλό μας, στην πλάτη όλων μας, όλους αυτούς (ΔΝΤ, ΕΚΤ κλπ). Ήταν πριν από 2 χρόνια η κλασική επωδός και δικαιολογία όλων ανεξαιρέτως των ΠΑΣΟΚων.

Αυτοί οι «καλοί» άνθρωποι οι εμπειρογνώμονες, οι τεχνοκράτες που ήρθαν από τους διεθνείς οργανισμούς (δηλαδή από το ΔΝΤ και τα παραρτήματά του) θα εκσυγχρόνιζαν τις κρατικές δομές, θα έλυναν τα προβλήματα κακοδιοίκησης και διαφθοράς του κράτους.

Λόγια μεγάλα, λόγια χωρίς κανένα ουσιαστικό και πραγματικό περιεχόμενο. Η ζωή απέδειξε άλλα!

Όλοι αυτοί οι τύποι ήρθαν για να εισπράξουν τους κόπους και τις θυσίες των Ελλήνων!

Και… η ιστορία θα γράψει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και η παρέα του κατέστρεψαν μία χώρα και μία παράταξη!