Επιστολή προς τους πολίτες του Κιλκίς..

Από τον Γιώργο Σ. Φραγγίδη Βουλευτή ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ν. Κιλκίς Κιλκισιώτες, Κιλκισιώτισες Η πατρίδα μας ζει, ίσως την πιο δύσκολη περίοδο των τε...

Από τον Γιώργο Σ. Φραγγίδη
Βουλευτή ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ν. Κιλκίς

Κιλκισιώτες, Κιλκισιώτισες
Η πατρίδα μας ζει, ίσως την πιο δύσκολη περίοδο των τελευταίων 30-40 χρόνων.
Στα στενά περιθώρια που πλέον υπάρχουν, καλείται να πάρει αποφάσεις που είναι ανάμεσα στην καταστροφή και την εξαθλίωση.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα κριθούμε όλοι για τη στάση μας και σίγουρα δεν χρειάζονται συμπεριφορές που να παραπέμπουν σε φυγομαχία και υπεκφυγή, αλλά...
 απαιτούνται αντίθετα πράξεις ευθύνης και γλώσσα της αλήθειας όσο δυσάρεστη κι αν είναι.
Πριν λίγες μέρες συμμετείχα στην πιο κρίσιμη ψηφοφορία του Ελληνικού Κοινοβουλίου . Βρέθηκα μπροστά σε ένα αμείλικτο δίλημμα στο οποίο θεωρώ πώς βρέθηκε μαρτυρικά και ο καθένας Έλληνας πολίτης .
Κλήθηκα να ψηφίσω για τη νέα δανειακή σύμβαση που σίγουρα ήταν η σημαντικότερη επιλογή της πολιτικής μου ζωής.
Επαγγελματίας πολιτικός όμως ούτε ήμουν, ούτε είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω.
Στο σύντομο βουλευτικό μου βίο, ως νέος βουλευτής που είμαι δεν συμμετείχα ποτέ σε πολιτικά παιχνίδια, κράτησα αποστάσεις από κάθε είδους μικροπολιτικές και εσωκομματικές ομαδοποιήσεις και σίγουρα δεν άσκησα πολιτική με επικοινωνιακούς όρους.
Δυστυχώς μπήκα στο κοινοβούλιο στην πιο κρίσιμη και δύσκολη συγκυρία της χώρας μας.
Η βαθιά δημοσιονομική κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη και παγκοσμίως, ανέδειξε παθογένειες χρόνιες της χώρας μας καθώς και την αναξιοπιστία, ενός διεφθαρμένου και απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, που πρέπει να αλλάξει ριζικά και εκ βάθρων, που απαιτεί συγκρούσεις, επίμονη και επίπονη συνεχή προσπάθεια όλων μας .
Η Ελλάδα στην προσπάθεια ανάκαμψης που κάνει, δέχτηκε και δέχεται ακόμα, ένα λυσσαλέο πόλεμο από τους κερδοσκόπους, τις αγορές και τις συντηρητικές Ευρωπαϊκές ηγεσίες, που κυριαρχούν.
Μέσα σ’ αυτές τις προκλήσεις, αποδειχτήκαμε δυστυχώς ανέτοιμοι ως πολιτική παράταξη, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία να προχωρήσουμε γρήγορα τις απαιτούμενες αλλαγές και να ορθοποδήσουμε. Καλούμαστε να διορθώσουμε λάθη και πρακτικές δεκαετιών, σε πολύ σύντομο διάστημα και με βίαιο τρόπο, πράγμα που οδηγεί την κοινωνία να αντιδρά, να οργίζεται, να θυμώνει, να διαμαρτύρεται.
Όμως η δουλειά που έγινε είναι σημαντική. Το δημόσιο έλλειμμα από 24 δισεκατομμύρια που ήταν το 2009 ελαττώθηκε στα 5 δισεκατομμύρια σήμερα. Η μείωση αυτή όμως δεν είναι αρκετή για να σταθούμε στα πόδια μας και έτσι αναγκαζόμαστε εκ νέου να στραφούμε στον ξένο δανεισμό, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας.
Το ερώτημα λοιπόν που τέθηκε σ’ όλους τους βουλευτές, απέναντι στην υπάρχουσα πραγματικότητα, ήταν η απάντηση του «ΟΧΙ» ή του «ΝΑΙ», στη νέα δανειακή σύμβαση.
Μια δύσκολη απάντηση που δοκίμαζε τη συνείδηση όλων μας.
Χωρίς να θέλω αυτές τις κρίσιμες ώρες να θέσω εκβιαστικά διλήμματα ή να τρομοκρατήσω, πρέπει μιλώντας με τη γλώσσα της αλήθειας, να πούμε ορισμένα πράγματα.
Είναι σε όλους μας ορατός ο κίνδυνος της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Η κατάσταση αυτή οδηγώντας στη μονομερή στάση πληρωμών των δανειστών, θα είχε δραματικές συνέπειες στην καθημερινότητα όλων μας και δεν θα είχε καμία σχέση με τη δυσβάσταχτη πραγματικότητα του κάθε Έλληνα πολίτη. Η στάση πληρωμών μισθών, συντάξεων και άλλων κοινωνικών παροχών, η απώλεια των αποταμιεύσεων, το κλείσιμο των νοσοκομείων, νηπιαγωγείων, οι ελλείψεις βασικών αγαθών (καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα κ.α.), η εκτόξευση της ανεργίας, η ανεξέλεγκτη κοινωνική αναταραχή, η αγορά αντί πινακίου φακής της κοινωνικής και Εθνικής ιδιοκτησίας, θα ήταν μερικές από τις συνέπειες, της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας όπου οδηγούσε το «ΟΧΙ».
Βέβαια μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού στη δύσκολη και πολλές φορές απελπιστική κατάσταση που βρίσκεται, αισθάνεται πως δεν έχει πια τίποτε να χάσει με την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα όμως έχει πολλά να χάσει.
Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει ανώδυνο σενάριο για τη χώρα.

Είναι αλήθεια πως το νέο μνημόνιο με τους σκληρούς όρους που θέτει, αυξάνει την ύφεση, δυσκολεύει την προσπάθεια ανάκαμψης, εξαθλιώνει πολλούς πολίτες, οργίζει, αγανακτεί και ξεσηκώνει το λαό.

Προτίμησα την χαραμάδα της ανάσας και ελπίδας, από την άβυσσο της καταστροφής.

Εάν η επιλογή της συνείδησής μου είναι σωστή ή λάθος θα το κρίνει η ιστορία.