Γερμανία: Μια χώρα στα όρια της υπεροψίας...

Γράφει ο Χρήστος Σπυρόπουλος αποκλειστικά για το PRESS-GR 06:00 , ώρα Ακροανατολικής Ευρώπης... ακριβώς έξι ώρες αργότερα από την ώρα 00:...

Γράφει ο Χρήστος Σπυρόπουλος

αποκλειστικά για το PRESS-GR

06:00, ώρα Ακροανατολικής Ευρώπης... ακριβώς έξι ώρες αργότερα από την ώρα 00:00... είναι η στιγμή που κανονικά ετοιμάζομαι για να «πολεμήσω» δια το μεροκάματον... άλλοτε ικανοποιητικό άλλοτε λιγότερο ικανοποιητικό... δεν έχει σημασία... σημασία έχει να εξακολουθείς να παίζεις μπάλα ...
...είπαμε κανονικά.
Σήμερα όμως μάλλον η μέρα δεν είναι κανονική, σήμερα η μέρα είναι «κάπως». Θυμάμαι...
 θυμάμαι ότι πριν 23 χρόνια ακριβώς την ίδια ώρα ξεκοκάλιζα τις εφημερίδες και το Αθηναϊκό Πρακτορείο για να βρω θέματα για την πρωινή μου εκπομπή στο Ράδιο ΗΧΩ... Δράμα... όχι μόνο η πόλη αλλά και εγώ... 19 ετών εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος με περίσσιο ενθουσιασμό και μέτριο ταλέντο ...
Σήμερα, λοιπόν, λέω να ξαναφορέσω τα εφηβικά παπούτσια του υπηρέτη της ενημέρωσης και να κάνω το δικό μου «ρεπορτάζ»... την δική μου «αναφορά» σε μια χώρα που με κατάπιε και με φιλοξένησε 18 συναπτά έτη τώρα.
Χθες το μεσημέρι με επισκέφθηκε ένας συνεργάτης. Στο γραφείο μου ως συνήθως γίνεται ανάστα ο Κύριος. Με κοιτά και χαμογελά. «Τελικά εσείς οι Έλληνες την έχετε στο αίμα σας την ανακατωσούρα. Πως βγάζεις άκρη μπροστά σε ένα τέτοιο γραφείο;». Με ρωτά και σχεδόν σκύβει το κεφάλι νιώθοντας την αμηχανία της στιγμής.
Τον κοίταξα σοβαρά λέγοντας, «... και εσείς οι Γερμανοί το έχετε στο αίμα σας να κρίνετε τους υπόλοιπους με την απόλυτη υπεροχή της υπεροψίας του πραγματισμού σας.»
Αυτή είναι η σχέση μας με την Γερμανία. Από τη μια μεριά ο απόλυτος πραγματισμός που δεν συγχωρεί λάθη και εκμεταλλεύεται κάθε αδυναμία του εν δυνάμει αντιπάλου, και από την άλλη η χαώδης αυτενέργεια του Έλληνα. Από τη μια η υπεροψία του οικονομικά ισχυρού και από την άλλη η προσαρμοστικότητα της ανάγκης.
Ο Γερμανός θα σκεφθεί πρώτα τι μπορεί να κάνει και μετά θα το θελήσει, εμείς θα σκεφθούμε τι θέλουμε να κάνουμε και μετά θα σκεφθούμε πως θα το μπορέσουμε...
Κρατώ στα χέρια μου την τελευταία έκδοση της εφημερίδας «Die Zeit». Σελίδα νούμερο 2. Τίτλος πηγαίος και δεικτικός μαζί, «Το νέο κουτί της Πανδώρας. Τι μας αξίζουν ακόμη οι Έλληνες». Ο συντάκτης ζητά από διάφορους επιφανείς να καταθέσουν την άποψη τους για το θέμα, παραθέτω ορισμένους τίτλους και φράσεις. «Βαρέλι δίχως πάτο... σήμερα η Ελλάδα είναι στην ίδια κατάσταση όπως ήταν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την πτώση του σιδηρούν παραπετάσματος... η ενότητα μας κάνει δυνατούς... σχέδιο Μάρσαλ... σκληρό μάθημα... ντροπή ( εννοεί την συμπεριφορά της Ευρώπης προς την χώρα μας)... Ποιός έβγαλε άραγε χρήματα εξάγοντας στην Ελλάδα πολεμικό υλικό... αυτοί που επωφελούνται από την κρίση είναι εκτός Ελλάδας... αρκεί μόνο η ιστορία;... δίνει δικαίωμα η πολιτιστική κληρονομιά ενός έθνους να ζει με τα δικά μας δανεικά...»
Οι απόψεις πολλές και διαμετρικά αντίθετες, αλλά πολλές. Η άποψη ότι όλοι οι Γερμανοί μας θεωρούν αραχτούς και light δεν ισχύει. Ισχύει, όμως, ότι ο μέσος Γερμανός πολίτης έχει κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό την συγκεκριμένη άποψη. Ο δημαγωγικός στόχος είναι ξεκάθαρος.
Ο Γερμανός πολίτης έχει να δει αύξηση στο εισόδημα του εδώ και δέκα χρόνια. Η δικαιολογία ήταν όλα αυτά τα χρόνια πως η ενοποίηση των δύο Γερμανιών στοίχισε πολλά περισσότερα από όσα είχανε σχεδιάσει, αυτό βέβαια που αποκρύπτεται έντεχνα είναι ότι μια αγορά των 45 εκ. καταναλωτών, έγινε εν μία νυκτί αγορά των 60 εκ. καταναλωτών, από τα οποία τα 15 εκ. των πρώην Ανατολικογερμανών ήταν κυριολεκτικά «διψασμένοι» για καταναλωτικά προϊόντα. Ένα δεύτερο στοιχείο που αποκρύπτεται είναι ότι όλα τα «φιλέτα» της πρώην Ανατολικής Γερμανίας τα καρπώθηκαν επί πινακίου φακής Δυτικογερμανικές επιχειρήσεις. Ένα τρίτο στοιχείο που αποκρύπτεται είναι ότι 20 χρόνια μετά την ενοποίηση, το εισόδημα των πρώην Ανατολικογερμανών είναι κατά 15 % μειωμένο σε σχέση με αυτό των πρώην Δυτικογερμανών, με τάσεις εξίσωσης προς τα κάτω.
Νομίζω οι παραλληλισμοί με τη δική μας πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Το μόνο που μετρά είναι οι αγορές των καταναλωτικών προϊόντων και ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Κάτω από το προσωπείο της σωτηρίας δημιουργούνται τάσεις της κοινής γνώμης να αποδεχτούν μια νέα πραγματικότητα. Τα επόμενα δέκα χρόνια ο μέσος Γερμανός πολίτης θα καταπιεί την καραμέλα της μείωσης της αγοραστικής του δύναμης με τη δικαιολογία της ανάγκης να περισωθεί η Ελλάδα και το Ευρώ.
Από την άλλη πλευρά, οι Έλληνες θα γίνουν η αιτία της μιζέριας του μέσου Γερμανού. Έτσι διασφαλίζεται και η περίπτωση του αν ο οικονομικός πόλεμος που διάγει αυτή τη στιγμή το Γερμανικό κεφάλαιο χρειαστεί και την θερμή υποστήριξη δια ροπάλου... τότε ο μέσος Γερμανός δεν θα έχει κανένα ηθικό ενδοιασμό να το κάνει.
...η ώρα πήγε 07:22... ώρα Ακροανατολικής Ευρώπης πάντα... ώρα να ξυπνήσω τα παιδιά... ώρα να ξυπνήσω και εγώ ... ώρα να ευχαριστήσω τον φίλο μου Αντώνη που μου έδωσε την ευκαιρία για ένα ακόμη όψιμο «Ρεπορτάζ» ...