Η Τράπεζα Ελλάς στο νέο χρεοστάσιο…

Μια σεξουαλική αφήγηση του πολιτικού επιστήμονα και ειδικού στο Crisis Management Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Σήμερα, νομίζω πως όλοι θα ...

Μια σεξουαλική αφήγηση του πολιτικού επιστήμονα και ειδικού στο Crisis Management
Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Σήμερα, νομίζω πως όλοι θα έπρεπε να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για την πολιτική διάσταση του χρεοστασίου που «πέτυχε», εις βάρος του ελληνικού λαού, η πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης του 1974. Σαφή οικονομική εικόνα δεν μπορεί να έχει κανένας, καθώς όλες οι αποφάσεις είναι σχετικές και βασίζονται σε εκτιμήσεις, οι οποίες σε κρίσιμο βαθμό αλληλοαναιρούνται. Κοινωνική εικόνα επίσης δεν θα μπορούσες να σχηματίσεις, δίχως την ενεργοποίηση της φαντασίας και της ιστορικής εμπειρίας. Τούτη δυστυχώς σχηματίζεται...
κατόπιν καταστροφής.
Μέχρι τότε ο καθένας μπορεί να φαντάζεται ότι τον βολεύει και όσο …του κόβει, αλλά κανείς δεν θα πρέπει να αμφιβάλει ότι η απορρύθμιση (αναδιοργάνωση) μέσω του χρεοστασίου που αναζήτησε και αποδέχθηκε η κυρίαρχη τάξη του 1974 δομείται πάνω στο κάθετο και οριζόντιο «κούρεμα» των αξιών στο τόπο μας. Δεν θα απομειωθούν μόνον τα ομόλογα του ελληνικού κράτους, αλλά στο ίδιο αναφερόμενο ύψος (50%) οι μισθοί και η αξία όλων των περιουσιακών στοιχείων, ιδανικά μέσα σε 3 χρόνια περίπου. Αν δεν συμβεί αυτό το πρόγραμμα της τρόικας δεν βρίσκει οικονομικό στόχο, η οικονομική δραστηριότητα θα παραλύσει και η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Οπότε η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης με την εισαγωγή εθνικού νομίσματος θα αποτελέσει την μόνη εναλλακτική λύση στο βαθμό που δεν θα υποτιμηθεί σημαντικά (εξευτελιστικά) το ίδιο το ευρώ. Πράγμα που, προφανώς, αν ήταν να συμβεί δεν θα είχε νόημα το συγκεκριμένο ευρωπαϊκό χρεοστάσιο της Ελλάδας, όπως αυτό επιβάλλεται.
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, μετά την μελέτη των ντοκουμέντων που γνωστοποιήθηκαν στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης του Eurogroup, ότι η Ελλάδα δεν φτωχοποιείται απλώς, αλλά θα πρέπει να φτηνύνει γενικώς, ποσοστιαία στο ύψος περίπου του αναφερόμενου κουρέματος του δημόσιου χρέους. Όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό τόσο πιο γρήγορα η απορρύθμιση θα οδηγήσει σε εφικτή μεταρρύθμιση με νεοφιλελεύθερα ασφαλώς κριτήρια. Στο βαθμό που η αγορά δεν πετύχει την μείωση των αξιών σε αυτό το μέγεθος θα προκληθεί χάος. Εκεί να δεις χάος, κύριε Παπαδήμο και όσοι ασκείτε φιλοκυβερνητικό προπαγανδιστικό «λειτούργημα»! Μπορεί η ελληνική αγορά με την σημερινή της διάρθρωση να πετύχει τέτοια «διόρθωση»; Προφανώς όχι, άσε που η μείωση του ΑΕΠ που προκύπτει από την δομική ύφεση θα τινάξει στο αέρα τους νέους μηχανισμούς που θεωρητικά κατασκευάζονται για την εξυπηρέτηση της βιωσιμότητας του χρέους.
Τα σημειώνω αυτά για να γνωρίζετε, όσοι δεν ξέρετε ή δεν «προκάνετε» - όπως αρκετοί βουλευτές και υπουργοί - να διαβάζετε οικονομικές συμφωνίες, οι οποίες στην περίπτωσή μας το μόνον που αποκαλύπτουν σε απόλυτο βαθμό είναι την πολιτική δομή επί της οποίας εκπονούνται. Εάν τα επόμενα τρία χρόνια έχουμε εξωτερική (ευρωπαϊκή και διεθνή) μεγέθυνση το πρόγραμμα θα μπορούσε εξυπηρετηθεί σε ικανοποιητικό βαθμό από τους δανειστές μας, αλλά τούτο θα πίεζε ακόμη περισσότερο το εσωτερικό οικονομικό περιβάλλον. Αν η καμπύλη λάβει καθοδική τροχιά – όπως ήδη ξεκίνησε – τότε θεωρητικά η πίεση στο εσωτερικό θα ήταν μικρότερη, αλλά οι πιέσεις στα κοινοβούλια των δανειστών μας και στο ΔΝΤ, αβάσταχτες για τις κυβερνήσεις ή την ηγεσία του ΔΝΤ, αντίστοιχα. Προσπαθήστε να καταλάβετε δύο πράγματα: κανένα κράτος δεν θα μπορούσε να σε δανείζει (την Ελλάδα) μεσοπρόθεσμα με επιτόκιο μικρότερο από αυτό που δανείζεται το ίδιο από την χρηματαγορά και ότι μετά την συγκεκριμένη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους (την οποία δεν διστάζω να αποκαλώ πολυδιάστατο έγκλημα της πολιτικής τάξης της χώρας μας, όπως έχω δείξει σε προηγούμενα σημειώματα μου), η ευρωπαϊκές και όχι μόνον τράπεζες ( γενικότερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα) θα έχουν αποφύγει την μόλυνση από τα ελληνικά ομόλογα. Και μετά την εξυγίανση των χαρτοφυλακίων τους δεν θα έχουν κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα να δουν την Ελλάδα από την συντεταγμένη χρεοκοπία που ορίζει το νέο μνημόνιο να περνά στην χρεοκοπία την οποία με μελανά χρώματα και ιδιαίτερα χαοτικό σφρίγος παρουσίασε σαν σκιάχτρο το καθεστώς, έτσι ώστε να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα που διακονεί και με τα οποία διαπλέκεται.
Αν ήθελα, λοιπόν, να δώσω σχηματικά την πολιτική εικόνα, των συνολικών οικονομικών διευθετήσεων που περιλαμβάνονται - σχετικά αόριστα και αντιφατικά όπως είπαμε – στα ντοκουμέντα που συνομολόγησε η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα, θα έλεγα ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια πτωχευμένη τράπεζα, την οποία προσπαθούν να διατηρήσουν σε λειτουργία, να ρυθμίσουν, έτσι ώστε να μην καταστραφούν από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της, οι υπόλοιπες τράπεζες και το θεσμοθετημένο ή/και άτυπο διεθνές πιστωτικό καθεστώς. Η χώρα, Ελλάδα, αντιμετωπίζεται πολιτικά ως «Τράπεζα Ελλάς» και πολύ διασκεδάζω με τους Έλληνες πολιτικούς που θριαμβολογούν, ανακουφισμένοι για την διάσωσή τους από τους ευρωπαίος! Η «Τράπεζα Ελλάς» διασώζεται (να χρησημοποιήσω και εγώ την αγαπημένη σας λέξη, αφού σας αρέσει τόσο πολύ η φονταμενταλιστική αφήγηση), αλλά τούτο μοιάζει με την discourse περί κλειτοριδεκτομής - ως φονταμενταλιστική τρομοκρατία εναντίον της σεξουαλικής ελευθέριας των γυναικών. Έτσι θα έλεγε ίσως και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, αν έβλεπε τα εργαλεία της «κλειτοριδεκτομής» που έχω μπροστά μου με την μορφή ντοκουμέντων της ολοκλήρωσης της συμφωνίας της 26-27^ης Οκτωβρίου 2011, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Η διάσωση της πατρίδος-«Τραπέζης», λοιπόν, αποτελεί ένα πολιτικό φαινόμενο το οποίο θα μπορούσε κανείς να αφηγηθεί «σεξουαλικά» σαν τα κορίτσια που υφίστανται ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, αλλά μετά από αυτό το έγκλημα ισχυρίζονται ότι μπορεί η επέμβαση να ήταν επώδυνη, αλλά είναι χαρούμενες τώρα, καθώς η «κατάρα» της πρόκλησης, για δημοσιονομικά αμαρτήματα – στην περίπτωσή μας – παύει να κυριεύει το κοινωνικό-πολιτικό σώμα! Σας θυμίζει κάτι, κάποιους/ες ίσως, αυτή η αφήγηση;
Είναι η αφήγηση της τάξης του 1974, που με τα σημερινά τους πτωχευτικά καμώματα διαμορφώνου ένα παθητικό πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα, με αντίστοιχα σεξουαλικά σημαινόμενα: βιασμό της κοινωνίας μετά από «κλειτοριδεκτομή». Αυτό σημαίνει αφαίρεση των αναπτυξιακών «αισθητηρίων» και μηχανισμών, ώστε να οδηγηθούμε σε μια σχετικά σύντομη διαδικασία μαζικής υποτίμησης αξιών (και όχι μόνον εισοδημάτων από μισθούς), ώστε η χώρα να προσαρμοστεί στο γενικότερο ευρωπαϊκό σύστημα αναδιανομής, δια της ηγεμονίας που δομείται με οικονομικό όχημα τον αντιληθωρισμό μέσα σε ένα «γερμανικά νεοφιλελεύθερο» καθεστώς ελέγχου, το οποίοι συνιστά έμμεσο ιμπεριαλισμό (indirect imperialism). Πρόκειται για κλειτοριδεκτομή μετά βιασμού, που η τάξη του 1974, δείχνει να απολαμβάνει, μάλλον, επειδή θεωρεί ότι είναι η καλύτερη συνταγή για την πολιτικο-επιχειρηματική της διάσωση.
Λάθος κάνουν, μια και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό το πρόγραμμα θα ναυαγήσει, όπως ναυάγησε και το προηγούμενο, καθώς δίχως παραγωγική αναδιάρθρωση, και άμεσες διακρατικές επενδύσεις, θα συμπιέζεται αφάνταστα το ακαθάριστο εθνικό προϊόν που παράγεται στη χώρα μας, ενώ η σχέση χρέους με το ΑΕΠ θα γίνεται ολοένα και δραματικότερη. Και έτσι μόλις διασφαλιστούν οι τράπεζες θα αρχίσει η συζήτηση και η μουρμούρα περί ανίκανης Ελλάδας, ανάξιας για διάσωση, που δεν θα μπορέσει να επιστρέψει τα χρήματα που δανείστηκε από τον ευρωπαίο πολίτη κλπ. Τότε θα πέσει γενικό, διεθνές ανάθεμα και θα οδηγηθούμε σε έξοδο από την Ευρωζώνη, από τον θάλαμο απομόνωσης δηλαδή, όπου υπέστημεν και την κλειτοριδεκτομή, αφού μας πετάξουν πρώτα στα μούτρα και μια βοήθεια για τα βασικά!  
Η επέμβαση όμως αυτή, που έσωσε προς το παρόν την «Τράπεζα Ελλάς», δίνοντας χρόνο προκειμένου να δημιουργηθεί ένα τείχος προστασίας της ευρωζώνης από την σοβαρή πιθανότητα άναρχης κατάρρευσης, με την μορφή ντόμινο, δημιουργεί συνθήκες απόλυτης πολιτικής εξάρτησης από το δίπολο Ουάσιγκτον- Βερολίνο, μέσω ασφαλώς της αυστηρής επιτήρησης της διεθνούς κοινότητας που αποζήτησε η τάξη του 1974 για να παραμείνει στα πράγματα, και μετά την πτώχευση του κράτους από αυτούς, και μέσω της μορφής αναδιάρθρωσης που πονηρά και ύπουλα μηχανευτήκαν. Στο σημείο αυτό θα επιθυμούσα, να κλείσω τούτο το σημείωμα, διότι αντί προτάσεως, όπως συνηθίζω, θα καταλήξω σε σεξουαλικό υπαινιγμό τον οποίο φοβάμαι ότι η τάξη του 1974 και τα νεαρά πολιτικά-κομματικά βλαστάρια της θα την εκλάβουν ως ευχή! Όταν η χώρες αποκτούν την πολιτική διάσταση Τραπέζης, αυτό που σερβίρεται είναι άνεργοι, νέοι και νέες και ζουμί από γέρους και γριές. Α, και δημόσια και ιδιωτική περιουσία μαζί με πολύτιμους παραγωγικούς πόρους σε πολύ καλές τιμές – κοψοχρονιά δηλαδή!