GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΑΜΗΧΑΝΙΑ ή ΕΛΠΙΔΑ;;..

Aς μη γελιόμαστε… Τα πολιτικά πυροτεχνήματα που σκάνε περιστασιακά στο γκρίζο ουρανό της ουσιαστικά κατεχόμενης και πολύπαθης πατρίδας μας ...


Aς μη γελιόμαστε… Τα πολιτικά πυροτεχνήματα που σκάνε περιστασιακά στο γκρίζο ουρανό της ουσιαστικά κατεχόμενης και πολύπαθης πατρίδας μας από τους κάθε λογής «αντιμνημονιακούς» διάττοντες της εντός εκτός και επί τα αυτά πολιτικής πασαρέλας, ούτε πολιτική διαφοροποίηση συνιστούν, ούτε βιώσιμη προοπτική μπορούν να έχουν. 


Tου Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Στην καλύτερη περίπτωση συνιστούν μια αμφιλεγόμενη απόπειρα προσωρινής πολιτικής επένδυσης από τους πρωταγωνιστές τους, η οποία όχι μονάχα είναι ανίκανη να ανοίξει δρόμους στην πολιτική διαφυγή της κοινωνίας προς τα μπρος, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και...
μια διαδικασία που ξεχειλίζει από κατευθυνόμενη πολιτική απάτη, αφού επιχειρεί να συμπαρασύρει την κοινωνία σε αδιέξοδα, με απώτερο στόχο τον καθολικό πολιτικό παροπλισμό της.

 === Αυτά τα περίφημα αντιμνημονιακά φυντάνια, κατά κανόνα ομαδοποιούνται σε δυο μεγάλες ενότητες.
  1.— Η πρώτη είναι η κατηγορία των …νυχτολούλουδων. Μιλάμε δηλαδή για ένα τσούρμο από πανηγυρτζήδες της πολιτικής, που το βραδάκι βρίσκονται σε επαναστατική παράκρουση, και μόλις του χτυπήσει η πρωινή λιακάδα, ξαναγλύφουν μετανοιωμένοι τον αφέντη – αρχηγό, ικετεύοντας για την επιστροφή στην θαλπωρή της πολιτικής στρούγκας που τους εξέθρεψε.
 === Πρόκειται για μια γλοιώδη παραλλαγή του έτσι κι αλλιώς ανυπόστατου πολιτικού προσωπικού, που επιχειρεί να «επιβιώσει» τις μέρες του κατακλυσμού ως ερμαφρόδιτο παράσιτο που εμπορεύεται ιταμά την κοινωνική ελπίδα.
 === Πρόκειται για αδίστακτους πολιτικούς καραγκιόζηδες, που δεν έχουν το θάρρος να σεβαστούν στοιχειωδώς ούτε την ίδια τους την αυταπάτη.
 === Μια ματιά στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών – ωρών στο γαλαζοπράσινο στρατόπεδο, αρκεί για να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος για το χορό της ντροπής που έστησαν τα πολιτικά ραμολιμέντα σε αγαστή σύμπνοια με τους χρεοκοπημένους ηγέτες τους…
 === Του ενός η «ψυχή» είναι στο κόμμα που τον μάλωσε…
 === Του άλλου η «καρδούλα» είναι στον αρχηγό που τον έφτυσε…
 === Και των δυο τα τομάρια παραμένουν σιδηροδέσμια στην πολιτική που εξέθρεψε μνημόνια, χρεοκοπίες, πολιτικές και εθνικές ταπεινώσεις, και κυρίως ένα πολιτικό σύστημα – θερμοκήπιο αναπαραγωγής και διαιώνισης πολιτικών που είναι στρατευμένες στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.
Σ αυτά λογοδοτούν…
Από αυτά ενισχύονται…
Για λογαριασμό αυτών φιλοδοξούν να συνεχίσουν να υπάρχουν…
Είτε ως μετανοιωμένοι «άσωτοι», είτε ως εναλλακτική πολιτική εφεδρεία σε πιθανές απρόβλεπτες εξελίξεις.
Αυτή είναι η αλήθεια ωμή και ξεκάθαρη, και ας γιόμισε το διαδίκτυο από κλακαδόρους που σπεύδουν στο πρώτο τσαλίμι να χειροκροτήσουν ηρωοποιώντας τον εύκολο πολιτικό σαλταδορισμό.
2.— Η δεύτερη είναι η συνομοταξία των τσουκνιδοειδών. Πρόκειται για τους κατ επάγγελμα γυρολόγους της υψηλής μπουρδολογίας, που περιγράφουν το αυτονόητο (δηλαδή την καταστροφή μας μέσω των εγκληματικών πολιτικών που εφαρμόζονται), και αναμασούν τις πλέον ανώδυνες εκδοχές των «λύσεων» που δε θα ανατρέψουν το πρόβλημα και κυρίως τις αιτίες που το γεννούν και το αναπαράγουν, αλλά θα «εξανθρωπίσουν» μασκαρεύοντας τους τρόπους της εκδήλωσής του.
Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των πολιτικών σαλτιμπάγκων???
Η υποβάθμιση της ανάγκης για δραστικές πολιτικές επιλογές, σε επίπεδο απλών ή και σύνθετων τεχνικών παρεμβάσεων, πάνω στο ίδιο «σασί» της οικονομίας και της πολιτικής.
Έτσι για όλους αυτούς το πρόβλημα είναι μόνο ο δοσιλογισμός και όχι οι κυρίαρχες δομές σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο…
Για όλους αυτούς η πολυπόθητη κοινωνική ανάταξη, θα είναι αποτέλεσμα μιας σειράς «επισκευών» στο σαπισμένο σκαρί που οικοδομήθηκε στρεβλά στη μεταπολεμική Ελλάδα…
Για όλους αυτούς αρκεί η αντικατάσταση του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού με καινούρια «ανταλλακτικά» στο σαπάκι του ίδιου μοντέλου της εξαρτημένης ανάπτυξης κλπ κλπ κλπ.
Δεν είναι μόνο ανιστόρητοι…
Δεν είναι μόνο επικίνδυνα αφελείς…
Είναι πρωτίστως ένας δηλητηριασμένος αχταρμάς που λειτουργεί ως ύπουλος κυματοθραύστης στην προοπτική μιας πιθανολογούμενης κοινωνικής εξέγερσης, και επιχειρούν να την εμποδίσουν να έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά πραγματικής ανατροπής, όχι μονάχα των προσκυνημένων ανδρεικέλων αλλά και της συνολικής πολιτικής – ανδρείκελο που δεκαετίες ολόκληρες (όταν όλοι τούτοι κοιμόνταν τον ύπνο του δικαίου) αυτή η πολιτική αφυδάτωνε την Ελληνική επικράτεια, από το οπλοστάσιο των πραγματικών της δυνατοτήτων.
Δεν είναι τίποτε περισσότερο λοιπόν παρά ένας Δούρειος ίππος των συμμοριτών της παγκόσμιας διακυβέρνησης με στόχο την πολιτική χαλιναγώγηση της Ελληνικής κοινωνίας.
Ποια είναι λοιπόν τα δεδομένα μας???
α)—  Από τη μια μεριά είναι οι δυνάμεις του δικομματισμού.
Οι μεγάλοι ένοχοι για την κατάντια αυτού του τόπου.
Οι πρωταγωνιστές της ξενοδουλείας, των εθνικών ταπεινώσεων και της παραγωγικής αποδόμησης της χώρας μας.
Όλοι εκείνοι που περιστασιακά δε δίσταζαν να αλλάξουν ακόμη και το όνομά τους – κυνηγημένοι από την ντροπή και τις ενοχές των πολιτικών που εφάρμοζαν – προκειμένου να εξαπατήσουν και πάλι την Ελληνική κοινωνία.
Το όνομα άλλαζαν, αλλά όχι την περπατησιά.
Την ταμπέλα στο παραμάγαζο άλλαζαν, αλλά όχι το λαθρεμπόριο ελπίδας που πάντα ήταν το μοναδικό εμπόρευμα που διέθεταν.
Δυο οικογένειες – όνειδος, με εθνικές προδοσίες, με εκλογικά πραξικοπήματα, με εθνικές ταπεινώσεις και με συμφωνίες υποταγής, έβαλαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στον ξεπεσμό μιας περήφανης χώρας, ποντάροντας σε ένα και μόνο πράγμα.
Στη μικρή μνήμη αυτού του λαού και στην ικανότητά τους να τον εξαπατούν και επιστρέφοντας να τους χειροκροτεί ακόμη και ως «σωτήρες».
β)—  Από την άλλη μεριά ( και πάντως στο ίδιο στρατόπεδο) είναι τα λαμόγια της πολιτικής σκέψης.
Οι τυχάρπαστοι της ζωής που γι αυτούς η πολιτική ξεκίνησε μετά το Καστελόριζο της ντροπής.
Πρόκειται για τη νέα γενιά καραγκιόζηδων που εμφανίστηκαν από το πουθενά να σώσουν την Ελλάδα.
Πρόκειται για τενεκέδες ξεγάνωτους, που επειδή αυτοί εμφανίστηκαν από το πουθενά, νομίζουν πως και το μνημόνιο της υποταγής ήταν κεραυνός εν αιθρία.
Για όλους αυτούς, δεν υπάρχουν πολιτικές που το γέννησαν, αλλά ήταν μια παρθενογένεση από το πουθενά.
Γι αυτό ακριβώς και δε μιλούν για πολιτικές που πρέπει να ανατραπούν και καταγίνονται αποκλειστικά και μόνο με τους πρωταγωνιστές της δουλοπρέπειας.
Γι αυτό και τάζουν πλαστικές ελπίδες που θα τις φέρουν δήθεν κάποιοι καλύτεροι διαχειριστές…
Γι αυτό και τάζουν πλαστικές «σωτηρίες» που θα τις φέρουν οι Ρώσοι, οι Μογγόλοι, οι Κινέζοι, και όλο το κακό συναπάντημα…
Γιατί πάντα τα επίδοξα λαμόγια, είχαν ανάγκη από αφέντη και νταβατζή για το επιούσιο ξεροκόμματο.
γ)—  Και στον αντίποδα όλων τούτων είναι η Αριστερά. Μια Αριστερά ωστόσο που παραμένει άτολμη και φοβική
Μια Αριστερά που παραμένει εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα ιδεολογήματά της.
Μια Αριστερά που γοητεύεται με την ιδέα πως αναγορεύεται σε αποκούμπι της κοινωνίας στα δύσκολα, αλλά τρομάζει μπροστά στην ευθύνη της να διαχειριστεί και να εμπνεύσει σε στοχευμένη δράση ανατροπής την κοινωνική εμπιστοσύνη.
Πρόκειται για μια Αριστερά που οι συνιστώσες της τρομάζουν να έρθουν σε ρήξη αποφασιστική με τη βολική τους πολιτική συνθηματολογία.
Που επιμένει να υποκλίνεται και να τιμά λάθος πράγματα. Πράγματα που την εμποδίζουν να υποκλιθεί και να τιμήσει την ιστορική της αποστολή.
Μιλά για παράδειγμα το ΚΚΕ  (και σωστά) για την ανάγκη της εξέγερσης και της ανατροπής, αλλά το σύνθημα της εξέγερσης αρνείται να το δώσει και να το στεγάσει πολιτικά με στοχευμένες πρωτοβουλίες.
Μιλά (και σωστά) για την ανάγκη ανατροπής των πολιτικοοικονομικών δεδομένων, αλλά δεν τολμά να απαιτήσει την παραδειγματική τιμωρία των προδοτών της εθνικής μας υπερηφάνειας.
Μιλά (και σωστά) για ρήξη και ανατροπή, αλλά την αποφασιστική σύγκρουση δείχνει α την αποφεύγει.
Μιλά (και σωστά) για την ανάγκη διασφάλισης ενός διαφορετικού μέλλοντος για τη χώρα, αλλά επιμένει να ανασκολοπίζει το παρελθόν του συμπεριφερόμενο με πολιτική «τσιγκουνιά» ακόμη και στους υποδειγματικούς ηγέτες του, όπως ο Βελουχιώτης, κι αυτό την ίδια στιγμή που παραδίδεται στα ιδεολογήματα της λαθρομεταναστευτικολαγνείας (άτολμο να διακρίνει πως πέρα από την ανθρώπινη πλευρά υπάρχει και η στρατηγική – γεωπολιτική στόχευση των χορογράφων.
Μιλά γα την άλλη κοινωνία που οραματίζεται, αλλά παραμένει και εγκλωβισμένο στην ανάγκη να υπερασπίζεται με παραλογισμούς τον «υπαρκτό» – ανύπαρκτο που κατέρρευσε αμαχητί σαν χάρτινος πύργος, περιφρονημένος από τους ίδιους του τους λαούς για λογαριασμό των οποίων υποτίθεται ότι οικοδομήθηκε.
Μιλά (και σωστά) για το Αιγαίο που ξεπουλιέται και για την εθνική κυριαρχία που υποθηκεύεται, αλλά την ημέρα των Ιμίων δε βρήκε να γράψει ούτε μια λέξη ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ για την εθνική προδοσία και για τους τρείς νεκρούς ήρωές μας που έπρεπε να τιμηθούν.
Μιλά για το διεθνισμό γενικά και αόριστα, αλλά το νέο-Φιλελληνισμό που εκδηλώθηκε παγκοσμίως, αντί να τον χαιρετίσει ως επιπρόσθετη απόδειξη του μεγαλείου των αξιών του Ελληνισμού που ακόμη εμπνέουν τον πλανήτη, έδειξε να τον «σνομπάρει» με μια λιτή ανακοίνωση που έλεγε πως «…δε χρειάζεται να γίνετε Έλληνες για να παλέψετε για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης κλπ… κλπ… κλπ…».
Μιλά για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ, πλειοδοτώντας σε εξεγερσιακή φιλολογία, αλλά αρνείται και αυτός το ίδιο πεισματικά να δώσει το σύνθημα της εξέγερσης και να την στεγάσει πολιτικά μέχρι το τέλος.
Υψώνει στα ουράνια την αντιμνημονιακή του φωνή, αλλά δεν τολμά να δει αυτοκριτικά τις επιλογές του στην υπερψήφιση του Μάαστριχτ που απετέλεσε τον προπομπό στην αθλιότητα που βιώνει σήμερα ο τόπος.
Μιλά με ύφος πομπώδες για το καθεστώς κατοχής υπό το οποίο στενάζει η Ελλάδα, αλλά δεν τολμά να αποκηρύξει την ψευδεπίγραφη δήθεν «ευρωπαϊκή» πολιτική, σήμερα που τολμούν και την αμφισβητούν ακόμη και οι ίδιοι οι εμπνευστές της.
Κατακεραυνώνει τη μνημονιακή πολιτική, αλλά δεν τολμά να διακηρύξει πως αυτή η πολιτική δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά γέννημα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών που θα πρέπει να ανατραπούν στο σύνολό τους.
Και κυρίως δεν αποτολμά να θέσει ξεκάθαρα στην Ελληνική κοινωνία, πως το μπαγιόκο είναι το ζήτημα της πραγματικής εξουσίας και ότι το μέλλον του τόπου και οι πραγματικές πολιτικές, θα εξαρτηθούν από το ποιος έχει στο χέρι του το κλειδί της πραγματικής εξουσίας και στο συμφέρον ποίου θα είναι πραγματικά υποταγμένη η λειτουργία των θεσμών.
Συμπερασματικά:
1.—  Η εποχή που διανύουμε, δεν είναι απλά μια εποχή μεγάλων προκλήσεων, αλλά είναι εποχή πρωτίστως ιστορικών ανατροπών και αυτό που υποβόσκει απροκάλυπτα πλέον, είναι ο πλανητικός σχεδιασμός τους.
2.—  Χωρίς την ελάχιστη διάθεση εθνοκεντρικής ομφαλοσκόπησης, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η Ελληνική κοινωνία μπήκε στο μάτι του κυκλώνα αυτών των ανατροπών, όχι τυχαία, αλλά επειδή η πραγματική στόχευση είναι η επιδίωξη των καθολικών ανατροπών που επεκτείνονται στο σύνολο των διαχρονικών αξιών της.
Από την άποψη αυτή, το αν η χώρα μας θα χρησιμοποιηθεί ως όχημα του ντόμινο των ανατροπών έτσι όπως τις σχεδίασαν οι επιτελείς της παγκόσμιας διακυβέρνησης, η αν θα καταστεί ο πρωταγωνιστής για το ντόμινο του ξεσηκωμού που θα της ανατρέψει το εφιαλτικό σχέδιο, θα εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από τη δυναμική που θα πρυτανεύσει στην ίδια την Ελληνική κοινωνία.
3.—  Οι δυνάμεις του δικομματισμού και της καθολικής εθνικής χρεοκοπίας, δεν μπορούν να αποτελέσουν την ατμομηχανή της αξιοπρέπειας και αυτό είναι πλέον ιστορικά επιβεβαιωμένο.
Τα υλικά τους είναι σιτεμένα, αμαρτωλά και όσο περνά ο καιρός θα εκφασίζουν επικίνδυνα και την πολιτική τους στάση και την πολιτική τους φυσιογνωμία.
Κατ αναλογία αντίστοιχο ρόλο δεν μπορούν να διαδραματίσουν οι σκιτζήδες του γενικόλογου αντιμνημονισμού, ούτε φυσικά οι καιροσκόποι ηγετίσκοι που από το πουθενά εμφανίστηκαν και στον απόπατο του πουθενά είναι καταδικασμένοι να καταλήξουν μαζί με τα φτηνομπακάλικα που έστησαν στο φτηνό εμπόριο της λαμογιάς και της ελπίδας.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς με την προϋπόθεση ότι θα βρουν την ιστορική περπατησιά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει εκπτώσεις στην πολιτική τους στόχευση, προφανώς αναδεικνύονται σε πραγματική ελπίδα για τον τόπο.
Αρκεί φυσικά να τολμήσουν τρία πράγματα:
α.—  Να εξασφαλίσουν στο σύνολό τους πραγματικά αριστερό προσανατολισμό, και όχι πολιτικά συνονθυλεύματα με ανέξοδους καιροσκοπισμούς, που θα θυμίσουν ολίγον από γιουβέτσι.
β.—  Να μάθουν να τιμούν την ιστορία τους όχι αναμασώντας την εσωστρέφειά τους (κι ας καμώνονται το αντίθετο), αλλά αποδεικνύοντας την ετοιμότητά τους να ανοίξουν με αποφασιστικότητα την πόρτα για το μέλλον με την κοινωνία πραγματικό πρωταγωνιστή και καταλύτη των εξελίξεων. Και…
γ.—  Να ανταποκριθούν άμεσα στο ρόλο που τους επιφυλάσσει η ιστορία αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους, όχι καταφεύγοντας στο γενικόλογο στρουθοκαμηλισμό, αλλά πιάνοντας τις προκλήσεις της ζωής από τα αρχίδια, και ο καθένας ας κριθεί εκ του αποτελέσματος.

Αναρτήθηκε από ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση