Τέλος χωρίς πένθος...

Του Κώστα Γιαννακίδη Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος σε ποια κατάσταση θα είναι η χώρα την Κυριακή ή, αν θέλετε, απόψε. Η σύσκεψη των ...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος σε ποια κατάσταση θα είναι η χώρα την Κυριακή ή, αν θέλετε, απόψε. Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών θα δώσει ένα στίγμα απέναντι στις προθέσεις της τρόικας. Όμως κανένας δεν γνωρίζει πόσο φτωχότεροι θα γίνουμε. Για την ακρίβεια κανένας δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας αν έχει αποτραπεί ή όχι το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Θεωρητικά δεν μπορεί να...
το πει ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί προσέρχονται σήμερα στο Μαξίμου σε μία από τις κρισιμότερες συσκέψεις για τη σωτηρία της χώρας. Mπορεί να είναι μία σύσκεψη με θετικά αποτελέσματα για τη χώρα, αλλά οδυνηρά για το πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς, όπως έχει αποδειχθεί, τα συμφέροντα της χώρας δεν ταυτίζονται πάντα ή τις περισσότερες φορές, με εκείνα του πολιτικού συστήματος.
Η ατζέντα είναι γνωστή, αλλά δεν έχει εξειδικευτεί απολύτως, τουλάχιστον ως το πρωί. Τα μέτρα που απαιτούνται για εκκίνηση των συζητήσεων που θα οδηγήσουν σε νέα δανειακή σύμβαση είναι όχι απλώς οδυνηρά, αλλά, πιθανότατα δυσβάσταχτα. Λίγο ως πολύ τα ξέρουμε: κατάργηση ή μεγάλη περικοπή δώρων και επιδομάτων, μείωση κατώτατου μισθού, περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, αλλαγή στο εργασιακό καθεστώς λειτουργίας των ΔΕΚΟ, άμεσες αποκρατικοποιήσεις. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος το περιέγραψε κυνικά: ««στο τέλος θα πρέπει να αποφασίσουμε εάν θα τηρήσουμε τις κόκκινες γραμμές ή θέλουμε το δάνειο, καθώς αν πούμε ''όχι'' στη συμφωνία θα πρέπει να πούμε μετά και πώς θα προχωρήσουμε».
Η λογική λέει πως ουσιαστικά και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί θα συναινέσουν. Άλλωστε η διαπραγμάτευση θα γίνει για τα επιμέρους και όχι για τα βασικά-το πολύ να τους εκχωρηθεί ως λάφυρο διαπραγμάτευσης μία ρύθμιση για τα δώρα και τα επιδόματα που δεν θα δείχνει τόσο τρομακτική σε σύγκριση με την κατάργηση τους. Και αν ο Καρατζαφέρης μπορεί να αποδράσει επιλέγοντας ευφάνταστα προσχήματα, δεν ισχύει το ίδιο για τους βασικούς πυλώνες του συστήματος. Αλλά ακόμα και για αυτούς, οι όροι και οι συνθήκες διαφέρουν. Ο Παπανδρέου φεύγει, ο Σαμαράς θέλει να έρθει. Μπορεί όμως να κριθούν από την ίδια μοίρα. Αυτό δείχνει άδικο για το Σαμαρά ως πρωθυπουργό εν αναμονή, αλλά απολύτως λογικό και αναμενόμενο για τον Σαμαρά ως κομμάτι του συστήματος που έφερε τη χώρα εδώ. Όπως και αν γίνει, οι εξελίξεις τους ακυρώνουν ως πρόσωπα και κόμματα. Ποιος από αυτούς θα βγει στις εκλογές για να υποσχεθεί ότι θα ανατρέψει αυτό που υπέγραψε; Ακόμα και αν τα μέτρα αυτά περάσουν από τη Βουλή, ο πολιτικός τους λόγους θα είναι ευνουχισμένος, πεζός, άνυδρος από υποσχέσεις. Σήμερα ίσως τελειώνει και το πολιτικό σύστημα, όπως το ξέραμε. Δεν θα το πενθήσει κανείς.