Χωρίς εμπιστοσύνη...

Από τον Κώστα Γιαννακίδη Με 130 δισ. ευρώ μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα. Κυρίως χρόνο και ελπίδα. Αυτό κάνουν ο πρωθυπουργός και ο αν...

Από τον Κώστα Γιαννακίδη

Με 130 δισ. ευρώ μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα. Κυρίως χρόνο και ελπίδα. Αυτό κάνουν ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος του όταν επικαλούνται την ιστορική επίδοση για να επενδύσουν στην προοπτική. Μιλώντας προς τους υπουργούς του, ο κ. Παπαδήμος, είπε ότι αν το πρόγραμμα υλοποιηθεί με συνέπεια, η ανάκαμψη θα έρθει το 2013. Μένει βέβαια να...
βρει και κανέναν εδώ, αλλιώς θα είναι σαν να ρίχνεις κέφι μέσα σε ένα δωμάτιο βυθισμένο στο πένθος-ποιος έχει κουράγιο να το σηκώσει;
Στο protagon κάναμε μία μικρή μέτρηση, ρωτώντας τους αναγνώστες μας αν η συμφωνία των Βρυξελλών είναι θετική ή αρνητική για την Ελλάδα. Μία συμπαγής πλειοψηφία, πάνω από τους μισούς, απαντά σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά: αρνητικά. Μικρότερο ποσοστό βλέπει θετικά στοιχεία και, ως συνήθως, υπάρχει και ένας αριθμός ανθρώπων που δεν έχει άποψη. Αλλά και την προηγούμενη Κυριακή, όταν σας ρωτούσαμε αν πρέπει να ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση από τη Βουλή, το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Τι σημαίνει αυτό; Ακόμα και αν όντως η σωτηρία της χώρας διέρχεται μόνο από τη συμφωνία των Βρυξελλών, αυτό είναι κάτι με το οποίο δεν συμφωνούν οι περισσότεροι εκ των ενδιαφερομένων. Θα μου πείτε ότι στα τέλη των '70ς οι περισσότεροι Έλληνες διαφωνούσαν με την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Όμως εκεί δεν βρίσκεται η έννοια του κοινοβουλευτισμού; Οι εκπρόσωποι σου εξουσιοδοτούνται να αναλάβουν πρωτοβουλίες με τις οποίες μπορεί και να διαφωνείς. Εν τέλει η έννοια του ορθού δεν ταυτίζεται πάντα με το περιεχόμενο της λαϊκή βούλησης. Αλλά αυτή είναι μία δύσκολη και επικίνδυνη συζήτηση, τουλάχιστον για τώρα.
Τώρα το θέμα είναι πρώτα πρακτικό. Πώς εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα με επώδυνα μέτρα που ουσιαστικά έχει διχάσει τη χώρα; Και, κυρίως, πώς εφαρμόζεται από ένα πολιτικό προσωπικό που θεωρείται από αναξιόπιστο ως επικίνδυνο; Η χώρα έχει διχαστεί σε βαθμό που παραπέμπει στην αντιπαράθεση ενωτικών και ανθενωτικών στην καταρρέουσα Κωνσταντινούπολη. Δεν είναι τόσο το περιεχόμενο του μνημονίου που εγείρει αντιπαραθέσεις-ποιος διαφωνεί με την αγονία των μέτρων του; Υπάρχει και σύγχυση για τις επιλογές και τον προσανατολισμό μας. Στην Ευρώπη και πώς; Με ευρώ ή δραχμή; Με στάση πληρωμών ή χρεοκοπία; Με ποιους εταίρους; Ακόμα και οι βασικές έννοιες αλλοιώνονται, ο λόγος συχνά μετατρέπεται σε παραλήρημα, οι λέξεις πνίγονται σε αφρούς. Έχει και άλλα: οι πολιτικές απόψεις συμπυκνώνονται σε δύο κυρίαρχες. Δηλαδή ποια η διαφορά της Ν.Δ από το ΠΑΣΟΚ, όταν συμφωνούν στη βασική κατεύθυνση της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες; Πώς διακρίνονται οι αριστερές προσεγγίσεις και από τι ακριβώς αποτελείται η αμηχανία του Κουβέλη;
Το νέο μνημόνιο, λοιπόν, θα εφαρμοστεί-αν εφαρμοστεί- σε ένα περιβάλλον σύγχυσης, οργής και περιορισμένης ορατότητας προς το μέλλον. Είναι σαν να προσπαθείς να στρώσεις άσφαλτο σε βουνοκορφή. Και το βασικό του στοίχημα δείχνει να έχει υπονομευτεί πριν καν βγουν τα λεφτά στο τραπέζι. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Πάει, τελείωσε, χάθηκε.