GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Ζήτωωωωω… σωθήκαμε!

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης «Από οικονομική άποψη , οι εργάτες πρέπει να θεωρούνται σαν πραγματικές μηχανές, που προσφέρουν μια ορισμέν...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

«Από οικονομική άποψη, οι εργάτες πρέπει να θεωρούνται σαν πραγματικές μηχανές, που προσφέρουν μια ορισμένη ποσότητα παραγωγικών δυνάμεων κι απαιτούν, σαν αντάλλαγμα, ορισμένα έξοδα συντήρησης, για να μπορούν να λειτουργούν με κανονικό και συνεχή ρυθμό».
(Μολινάρι:φιλελεύθερος βέλγος οικονομολόγος του 19ου αιώνα)

Μαθαίνω στη γλώσσα της εκπαίδευσης σημαίνει αλλάζω, Η γνώση από μόνη της δεν αρκεί. Ολοι οι έλληνες γνωρίζουμε λίγο πολύ τα προβλήματά μας. Οι θεωρίες μάθησης(αλλαγής) μας λένε πως ενήλικες δεν μαθαίνουν, με λίγα λόγια δεν αλλάζουν μέσα από τη γνώση αλλά μόνο μετά από ένα σοκ. Για μια ριζική αλλαγή απαιτείται ένα ισχυρό συλλογικό σοκ κι αυτό θα επερχόταν μόνο μέσα από την επίσημη χρεοκοπία, διότι ανεπισήμως είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι από την ημέρα δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους. Αυτήν τη στιγμή, το μόνο που...
διασώθηκε είναι το διαπλεκόμενο-διεφθαρμένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Ο ελληνικός λαός είναι ήδη χρεοκοπημένος και δεσμευμένος για πολλές-πολλές γενιές. Αν πριν δυο χρόνια αλλά και πρόσφατα, όταν οι δανειστές μας ήταν ιδιώτες, υπήρχε η δυνατότητα μιας μονομερούς απόφασης στάσης πληρωμών μετά από έναν σχεδιασμό και κατάλληλη προετοιμασία, στο μέλλον, αυτό θα είναι σχεδόν αδιανόητο, διότι το χρέος μας θα είναι πλέον απαιτητό όχι από ιδιώτες αλλά από τα κράτη μέλη της ΕΕ με συγκεκριμένες και θεσμοθετημένες εγγυήσεις δημοσίων υποδομών και φυσικών πόρων.
Μια επίσημη χρεοκοπία θα αποτελούσε την απαρχή της λύτρωσης αλλά και της κάθαρσης του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Θα ήταν μια ευκαιρία να ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες μας, όπως συνέβη με πολλά άλλα κράτη, απελευθερώνοντας πολιτικές δυνάμεις που στενάζουν κάτω απ’ το ζυγό της διαπλεκόμενης πολιτικής και οικονομίας ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης.
Η θέση ότι η ευημερία των πολλών είναι η απαρχή της παρακμής μιας κοινωνίας είναι ευρέως διαδεδομένη, εμπεριέχει αρκετή δόση αλήθειας αλλά αποτελεί και μια δικαιολογία για το τεράστιο χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχειας Στο έργο του « Αρχές Πολιτικής Οικονομίας», ο κατ’ εξοχήν οικονομολόγος του φιλελευθερισμού, Τζον Στιούαρτ Μιλ γράφει πως «αν φτάσει η κοινωνία σε ένα στάδιο ευημερίας για όλους, τότε η οικονομία θα φτάσει σε στασιμότητα». Για τον Μιλ το κύριο πρόβλημα ήταν πως με την ευημερία όλων, παύουν οι άνθρωποι να έχουν προσωπικά κίνητρα. Αυτή είναι η φιλοσοφία των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών ελίτ παγκοσμίως.
Σήμερα, την εποχή του οικονομικού φιλελευθερισμού ισχύει το «ένα καλά οργανωμένο κράτος πρέπει να έχει λίγους υπερ-πλούσιους και πολλούς υπερ-φτωχούς», που θα ήθελαν να γίνουν κι εκείνοι πλούσιοι. Η θέση αυτή έχει σήμερα πολλούς οπαδούς ακόμη και ανάμεσα στους φτωχούς και έτσι δικαιώνονται εκείνοι που πιστεύουν πως οι περισσότεροι φτωχοί είναι από το μυαλό τους φτωχοί, συμπαρασύροντας μαζί τους και κάποιους άλλους που έχουν περισσότερο μυαλό αλλά λίγες ή καθόλου ευκαιρίες εξόδου. Οι πιο πιστοί οπαδοί αυτής της σχολής στη χώρα μας, είναι οι καλύτερα αμειβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι οι πρόεδροι (πρώην και νυν) της Τράπεζας της Ελλάδος, που εδώ και χρόνια ζητούν τη μείωση μισθών και των συντάξεων, των αμοιβών δηλαδή εκείνων, που κυρίως τους πληρώνουν. Ο πρώην σύμβουλος της αμερικανικής κυβέρνησης και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, ο Φρίντμαν, δε δίστασε να γράψει λίγο πριν το θάνατό του: «Σήμερα, που δημοκρατίες όπως η Ινδία και η Αμερική εμφανίζονται ανίκανες να λάβουν σκληρές αποφάσεις, δεν μπορώ να κρύψω κάποιο φθόνο για τη δυνατότητα της Κίνας να αντιμετωπίζει σοβαρά τα προβλήματά της και να λαμβάνει σκληρά μέτρα, τα οποία συνοδεύονται από αφαίρεση δικαιωμάτων από το λαό. Η αντιμετώπιση των οξυτάτων προβλημάτων μας απαιτεί από την κεντρική κυβέρνηση να αφαιρέσει δικαιώματα από το λαό, και όχι να του δώσει περισσότερα » ( Βλέπε η Καθημερινή, από άρθρο της Ζ. Ζήκου στις 5.11.06). Αυτή η συνταγή, αποτελεί σήμερα το πιο απλό και εύκολο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Είναι πράγματι χαριτωμένο όταν ακούς από ανθρώπους της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας να απευθύνονται σε χαμηλόμισθους και σε χαμηλοσυνταξιούχους που ζητάνε κάτι παραπάνω λέγοντας : «είμαστε όλοι επιβάτες στην ίδια βάρκα και αν κάτι δεν πάει καλά θα βουλιάξουμε όλοι μαζί» Γι αυτό «βουλώστε το και τραβάτε κουπί». Είναι ελάχιστοι εκείνοι που θα δουν, ότι όσο οι ίδιοι «τραβούν κουπί», οι «έξυπνοι» διασκεδάζουν στο κατάστρωμα. Αλλά ακόμη και αν το δουν το εκλαμβάνουν σαν μέρος του φυσικού δικαίου ή κάποιας θεϊκής τιμωρίας-εντολής. Και αυτό είναι που ενισχύει ακόμη περισσότερο την αλαζονεία της κάθε εξουσίας, που με ελαφρότητα προαναγγέλλει πολιτικές δίχως δεσμεύσεις. Όπως ακριβώς οι ηγέτες των ισχυρών κρατών της γης που σε σύνοδο κορυφής το 1996 «δεσμεύτηκαν» να μειώσουν σε δέκα χρόνια κατά το ήμισυ τους υποσιτιζόμενους του πλανήτη. Σήμερα, μετά από 15 χρόνια, πεινούν περισσότεροι και μάλιστα ακόμα και στην πολιτισμένη και ανεπτυγμένη Δύση.
Παρατηρούμε σήμερα, ότι ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, από τη μια μιλάει συνεχώς για το λεγόμενο κοινωνικό ευρωπαϊκό μοντέλο και από την άλλη απαιτεί από τα κράτη μέλη να κάνουν ολοένα και περισσότερες οικονομίες στον κοινωνικό τομέα. Και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι με συνεχείς περικοπές και οικονομίες δεν παράγεται ούτε νέος αλλά ούτε περισσότερος πλούτος, η ΕΕ καυχάται συνεχώς ότι βοηθάει στο νοικοκύρεμα των οικονομιών των κρατών μελών επιτυγχάνοντας μάλιστα και θετικούς δείκτες ανάπτυξης, στα χαρτιά. Το τίμημα όμως είναι η συνεχής πτώχευση, ο δανεισμός μεγάλης μερίδας του πληθυσμού και φυσικά η ανεργία εκατομμυρίων. Η στρατηγική είναι απλή. Ευημερία των λίγων, που έχουν τη γνώση και την ισχύ, σε βάρος των πολλών, που δεν έχουν τη δύναμη αλλά ούτε τη γνώση και τη συνείδηση να αντιδράσουν.
Η θέση ότι οι πιο «εξελιγμένες» κοινωνίες στην αρχαιότητα, ήταν εκείνες στις οποίες επικρατούσε η δουλεία, είναι πολύ διαδεδομένη σήμερα και μάλιστα, υιοθετημένη ακόμα και από πολλούς δήθεν προοδευτικούς(βλέπε Μπλερ και Σία), με μια σημαντική ποιοτική διαφορά. Σήμερα υποθηκεύεται το μέλλον γενεών και γενεών ελλήνων που μετατρέπονται σε σύγχρονους δουλοπάροικους, που είναι χειρότερο ακόμα και από το νεόδουλοι, διότι ο δούλος αποτελούσε μέρος της ιδιοκτησίας κάποιου και ο ιδιοκτήτης είχε λόγο να τον φροντίζει όπως το σκύλο του ώστε να έχει την υγεία του, ενώ η αρρώστια ή ο θάνατος ενός ενοικιαζόμενου νεόδουλου δεν ενδιαφέρει κανέναν. Στην ελεύθερη αγοραία οικονομία, ότι είναι περιττό πετιέται στα σκουπίδια.

2 σχόλια

  1. Στ' άρματα,στ' άρματα εμπρός στον αγώνα με καπετάνιο τον ... Πιστοφίδη!
    Ε,ρε σανίδα βρεγμένη που χρειάζονται οι κάθε είδους αστοιχείωτοι "αναλυτές"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο αστοιχείωτος αναλυτής περιέγραφε πριν δυο χρόνια λεπτομερώς αυτό που ζούμε σήμερα και εσείς, μέγα αναλυτή, τον χαρακτηρίζατε άσχετο. Περιμένω μέχρι τον Σεπτέμβριο να τα ξαναπούμε

    αλ. Πιστοφίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση