Και τώρα τι;...

Του Νίκου Κοτζιά Κάθε γύρος επιβολής νέων μέτρων ενάντια στην ελληνική κοινωνία και κάθε γύρος υποταγής των κυβερνώντων στους σχεδιασμούς...

Του Νίκου Κοτζιά

Κάθε γύρος επιβολής νέων μέτρων ενάντια στην ελληνική κοινωνία και κάθε γύρος υποταγής των κυβερνώντων στους σχεδιασμούς του Βερολίνου και των συμμάχων του Ολλανδών, Αυστριακών και υπερεθνικών χρηματοπιστωτικών αγορών, οδηγεί την Ελλάδα πιο κοντά στα τάρταρα. Η Ελλάδα οδεύει προς ένα κοινωνικό-εθνικό ολοκαύτωμα μέσα σε μια πλήρη παράνοια όσων ζητά και μεθοδεύει η τρόικα. Μια παράνοια και ως προς το τι αποδέχεται και επιβάλλει η κυβέρνηση. Η κατάσταση χειροτερεύει. Το γεγονός αυτό κάνει επιτακτική την τολμηρή διατύπωση των εναλλακτικών προτάσεων που διατυπώνουμε. Τη διάχυσή τους στο λαό. Την υπεράσπιση ενός διαφορετικού δρόμου. Δρόμου τον οποίον...
 οι νέοι ραγιάδες που μας κυβερνούν ούτε μπορούν ούτε θέλουν να σκεφτούν και πολύ λιγότερο να διακρίνουν.
Η κοινωνία βομβαρδίστηκε με διλήμματα και εκβιασμούς. Οι υπεύθυνοι των προβλημάτων καταγγέλλουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους ως εκείνους που θα προκαλέσουν τη χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι που έχουν αποδεχτεί ως μονόδρομο την πορεία προς την καταστροφή. Προσπαθούν υποκριτικά και με θράσος να εμφανίσουν τους αντίπαλους της διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας ως τους υπαίτιους της πιθανότητας να προκύψει αυτή η διάλυση. Προσπαθούν να χρεώσουν τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής τους, ως αποτέλεσμα της αντίστασης, ή έστω μη συνεπούς μέχρι το τέλος εφαρμογής των δικών τους επιλογών. Ταυτόχρονα, ακατάπαυστα υιοθετούν τα επιχειρήματα και τη «λογική» της άλλης πλευράς.
Ουσιαστικά οι κυβερνώντες και η διαπλοκή είναι διανοητικά και συναισθηματικά ξεκομμένοι από τους έλληνες πολίτες και τα καθημερινά τους προβλήματα. Στη χώρα συντελείται μια πολλαπλή διαδικασία αποξένωσης. Οι κυρίαρχες ομάδες έχουν την ευθύνη για το που φτάσαμε, αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν, διότι τότε θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την κυβερνητική εξουσία. Δεν θέλουν να καταλάβουν το δράμα του λαού, διότι ουσιαστικά δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις των πολιτών και της κοινωνίας συνολικά. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους εργαζομένους και στους ανθρώπους της καθημερινότητας είναι μια βαθιά κοινωνική επιλογή που συνοδεύεται, κατά προέκταση από έναν νέο ραγιαδισμό.
Οι κυρίαρχες ομάδες στην Ελλάδα που ποτέ δεν ένιωσαν τον καημό της κοινωνίας εναπόθεσαν πάντα την τύχη τους στα χέρια των ξένων, είτε αυτά κρατούσαν λόγχες, είτε αυτά κρατούσαν ευρώ. Αυτό τις έκανε να νιώθουν μεταφυσικά ως κοσμοπολίτες, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για επαρχιωτισμό παραδομένο στους έξω.
Έχοντας υποκαταστήσει την υπεράσπιση των πολιτών με εκείνη των αριθμών, διάταξαν τα επιχειρήματά τους ως φωνές αγωνίας για την τύχη των δανειστών και την επιστροφή των δανείων. Αντί να υιοθετήσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις τις αγωνίες και τα προβλήματα των πολιτών, των εργαζομένων και της νεολαίας, ως δικά τους που οι Θερμοπύλες της ιστορίας τους ενέταξαν να υπερασπιστούν, πρόταξαν τα «δικαιώματα» και τις απαιτήσεις των δανειστών. Ασφαλώς, σε ένα διεθνές σύστημα μια κυβέρνηση οφείλει να φροντίζει την αποπληρωμή των νόμιμων (και όχι όποιας απαίτησης υπάρχει) χρεών της χώρας που προΐσταται. Οφείλει, όμως, ταυτόχρονα να φροντίζει, την αποπληρωμή των χρεών τρίτων προς αυτή. Η υπερψήφιση από τη βουλή του Νέου Μνημονίου στο οποίο έχει ενσωματωθεί η ρήτρα ότι η Ελλάδα δεν θα διεκδικήσει τα χρέη προς αυτήν, ότι δεν θα αιτηθεί «συμψηφισμό» χρεών αποτελεί εθνική ντροπή. Τέλος, πριν από όλα, μια κυβέρνηση καλείται να υπερασπιστεί τη ζωή και το μέλλον της χώρας και του λαού της. Όσο «δίκαιο» και αν έχουν όλοι οι άλλοι, για εκείνην προηγούνται τα δίκαια και οι ανάγκες των δικών της. Και αυτό ακριβώς δεν έκανε και δεν κάνει η παρούσα κυβέρνηση. Αυτή της η επιλογή οδηγεί σε χρεοκοπία της κοινωνίας, της ηθικής, της δικαιότητας.
Το κόμμα του μνημονίου πρόταξε στις ημέρες που πέρασαν, τον κίνδυνο να χρεοκοπήσει η χώρα. Προσπάθησε να εμφανίσει αυτόν τον κίνδυνο ως προϊόν και αποτέλεσμα της μη υποταγής της ελληνικής κοινωνίας και των αντιμνημονιακών δυνάμεων στις πολιτικές παραχώρησης εθνικής και κοινοβουλευτικής κυριαρχίας. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε για άλλη μια φορά να αποκρύψει τις μέγιστες ευθύνες που έχει το ίδιο το μέτωπο των μνημονιακών δυνάμεων. Να εμφανίσει την γραμμή παράδοσης που ακολουθεί ως μονόδρομο. Το χειρότερο, να συσκοτίσει το γεγονός ότι υπάρχουν διαφόρων ειδών «παύσεις» πληρωμών. Συνειδητά έχει επιλέξει να εμφανίσει μόνο τις γραμμές των άλλων ως «χρεοκοπία» και τη δική της ως σωτηρία. Στην πραγματικότητα, η γραμμή που ακολουθεί μπορεί να οδηγήσει, και αυτό είναι το πιθανότερο, στη χειρότερη δυνατή χρεοκοπία.
Η πολιτική των μνημονίων είναι πολιτική ύφεσης. Είναι ένας φαύλος κύκλος μη εξόδου από την κρίση, συνεχώς εμβάθυνσής και επιτάχυνσής της. Πριν από όλα είναι μια πολιτική που καταστρέφει τους ανθρώπους παραγωγούς. Όμως, ο άνθρωπος παραγωγός είναι το θεμέλιο κάθε ανάπτυξης. Είναι η δύναμη και μηχανή που μπορεί να διασφαλίσει την αλλαγή του κλίματος και της αρνητικής ατμόσφαιρας που έχει δημιουργηθεί. Μαζί δε με τον άνθρωπο, καταστρέφονται οι κοινωνικές σχέσεις και αυτό που ονομάστηκε ως κοινωνικό κεφάλαιο. Η έλλειψη του τελευταίου σε συνθήκες κρίσης προκαλεί μεγάλο κόστος για όλους μας.
Οι κυβερνώντες αιτιολόγησαν την παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων της βουλής και την απόρριψη κάθε σκέψης να υπάρξει μια πολυήμερη συζήτηση του νέου μνημονίου και των συμφωνιών για το PSI, με την απαίτηση της υποταγής της πολιτικής στις αγορές. Της δημοκρατίας στις απαιτήσεις των Γερμανών και του Eurogroup. Στο ίδιο μοτίβο αντιμετωπίζουν τις εκλογές. Υπουργοί της παρούσης κυβέρνησης έφτασαν να αρνούνται τις δημοκρατικές εκλογές με το επιχείρημα ότι αυτές είναι επικίνδυνες. Στην πραγματικότητα φαίνεται να μην γίνεται κατανοητή ότι η βασική μηχανή ανάπτυξης είναι ο άνθρωπος, ενώ η δημοκρατία με την ελευθερία αποτελούν το θεμέλιο διασφάλισής της. Αυτοί οι υπουργοί είναι έτοιμοι για εκτροπές και για αυτό είναι άκρως επικίνδυνοι.
Στη βάση όλων των πιο πάνω, η κυβέρνηση απέφυγε να χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί την αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να εκπληρώσει τα απαράδεκτα απαιτούμενα των «Εταίρων» μας που οδηγούν στην ύφεση. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυξάνει το ποσό που καλείται να πληρώσει η Ελλάδα, αντί να μειώνεται. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μέσα σε μια εβδομάδα υπήρξε διόρθωση επί του ποσού δανεισμού, λες και είναι στραγάλια, από 130 δις σε145 δισ. Και το χειρότερο, ο στόχος στο όνομα του οποίου η Ελλάδα καλείται να παραδοθεί είναι να καταλήξει το δημόσιο χρέος το 2020 (!) ανάμεσα στο 128% και το 134% του ΑΕΠ, αν μάλιστα «πάνε όλα καλά». Δηλαδή, αφού διαλύσει το σύμπαν στην Ελλάδα να είναι το χρέος κατά 8%-14% μεγαλύτερο από εκείνο που υπήρχε όταν άρχισε «το πρόγραμμα σωτηρίας». Δηλαδή, θα πρόκειται για ένα χρέος που ουδείς θα μπορεί «να ανταποκριθεί» σε αυτό. Ταυτόχρονα, η χώρα θα έχει χάσει την παραγωγική της βάση και θα έχει παραδοθεί στην ξένη επιτροπεία, ενώ η δημόσια περιουσία της θα είναι, πλέον, στα χέρια των ξένων. Αυτό σημαίνει, και πολλοί δεν το καταλαμβάνουν, ότι το ελληνικό κράτος δεν θα διαθέτει πλέον ένα βασικό εργαλείο ανάπτυξης όταν θα τελειώσει η κρίση, την παραγωγική μηχανή, δηλαδή, του δημόσιου τομέα. Με άλλα λόγια μας οδηγούν σε χρεοκοπία με τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους, με απώλεια ανθρώπων, κοινωνικών δομών και κεφαλαίου, μηχανισμών, κυριαρχίας, περιουσίας. Μας οδηγούν, δηλαδή, σε μια χρεοκοπία στην οποία θα έχουν καταστραφεί ολικά όλοι οι μηχανισμοί ανάταξης και θα έχει μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρα προτεκτοράτο των κρατών με «ΑΑΑ» δανειακή δυνατότητα, σε μια συμπληρωματική οικονομία της Γερμανίας χωρίς καμία προοπτική ολικής ανάταξης προς όφελος των ίδιων των Ελλήνων.
Αν όλα αυτά είναι ορθά, τότε η Ελλάδα οφείλει να διαμηνύσει σε όλους ότι θα κάνει στάση πληρωμών. Ότι δεν θα φτιάξει το ταμείο που μας ζητούν. Ένα ταμείο που θα τους εξασφαλίζει, ακόμα και στην περίπτωση που θα έχει χρεοκοπήσει η χώρα και δεν θα λαμβάνει πλέον δάνεια, ότι η Ελλάδα θα συνεχίζει να πληρώνει τα χρέη από τα εσωτερικά της έσοδα. Ότι τα τελευταία δεν θα χρησιμοποιηθούν για τη σωτηρία των ελλήνων πολιτών!
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, αλλά το σίγουρο είναι ότι η χειρότερη δυνατή λύση θα ήταν να χρεοκοπήσουμε έχοντας εκ των προτέρων παραδοθεί, έχοντας όλα τα αρνητικά της χρεοκοπίας και ούτε ένα θετικό. Για αυτό η μόνη λύση είναι εκλογές εδώ και τώρα, άμεση αλλαγή της πορείας της χώρας. Νέα διαφορετική πολιτική στην οποία στο κέντρο θα είναι ο άνθρωπος και η πατρίδα και όχι τα συμφέροντα των δανειστών