Λιγότερα νεοκλασικά. Ε, και;...

Του Θανάση Νικολαΐδη ΑΠ’ το πρώτο κάψιμο της Αθήνας δεν μεσολάβησε κάτι για να αποτραπεί το δεύτερο. Ο κόσμος στην αγωνία του μη πεινάσε...

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΠ’ το πρώτο κάψιμο της Αθήνας δεν μεσολάβησε κάτι για να αποτραπεί το δεύτερο. Ο κόσμος στην αγωνία του μη πεινάσει, οι οικονομημένοι…πατριώτες πώς θα βγάλουν τα λεφτά τους στην Ελβετία, τα κόμματα μη χάσουν, οι πολιτικοί μη δεν κερδίσουν και τα χρόνια πέρασαν. Με το έγκλημα να απλώνεται σε συνθήκες ευνοϊκές και τους εγκληματίες κάθε βαθμίδας να...
 στήνουν πανηγύρι, στην Ελλάδα της πανσπερμίας των κακοποιών.
ΕΙΔΑΝ τα αποκαΐδια της Αθήνας οι «κουρασμένοι» του 2008, τα ξαναβλέπουν σήμερα οι «σοσιαλιστές» του ’12 κι είναι σαν να άλλαξε πλευρό η Πολιτεία της ανοχής και της ατιμωρησίας. Κανέναν «μακρινό» δεν συγκίνησαν πραγματικά οι στάχτες και μόνο οι «κοντινοί» κλαίνε πάνω στα αποκαΐδια. Αυτοί που το’ νιωσαν να χάνεται η περιουσία τους μέσα σε ένα βράδυ κι είναι οι μόνοι που θα δίκαζαν σωστά σε ρόλο νομοθέτη. Συνολικά, μην προσδοκάς υπερβολικές ευαισθησίες για 2-3 λιγότερα νεοκλασικά στης «Γης το Δαχτυλίδι».
ΝΑ ξαναπάμε στο κλίμα που δεν άλλαξε και στον κακοποιό που ξαναφόρεσε την κουκούλα. Να ξαναθυμηθούμε τους «κουτόφραγκους» και την πρακτική τους. Για ώρες περπατάς μονάχος (ή μονάχη) στο απέραντο δάσος μιας μεγαλούπολης στη Γερμανία και δεν σκιάζεσαι για τίποτα και για κανέναν. Πρωί κι ο πεζοπόρος χάνεται στο μονοπάτι, σούρουπο και η κοπέλα μόνη, ασφαλής, ψυχρή και ψύχραιμη να απολαμβάνει την ποδηλατάδα της. Κι αν πεις να πειράξεις ένα δέντρο κόβοντας μια φλούδα του για…σουβενίρ, το μάτι σου θα πέσει στην ταμπελίτσα της υπενθύμισης πως το δάσος είναι δημόσια περιουσία και την ευθύνη φέρει ο αντίστοιχος φορέας. Με σφραγίδα και υπογραφή. Με την αστυνομία «άχρηστη», γιατί κανένας δεν θα τολμήσει.
ΝΑ ξανάρθουμε στην Ελλάδα της…Μαρφίν και της κουκούλας. Το’ ξερε(;) η Αστυνομία πως το αληταριό (προ)ετοιμάζεται και δεν προνόησε. Το’ ξεραν οι κουκουλοφόροι πως δεν θα συλληφθούν και «λειτούργησαν» χωρίς άγχος. Πως τα δακρυγόνα θα ‘πεφταν σε κεφάλια διαδηλωτών και τα δικά τους χέρια δεν θα φορούσαν χειροπέδες. Κι ύστερα; Δεν θα δούμε τη φάτσα τους ποτέ, δεν θα τους δούμε εργαζόμενους στη φυλακή ή να κουβαλάνε λάσπη για να ξαναχτιστεί το νεοκλασικό, κανέναν τους «κρεμασμένο» ή αγχωμένο. Θα περιμένουμε το έγκλημα αναβαθμισμένο, την Πολιτεία να (ξανα)αλλάζει πλευρό και τους πολιτικούς ευτυχισμένους, ανάμεσα σε χωροφύλακες που τους φυλάνε.