“We are all Greeks” στο Μανχάταν...

Από τον Θάνο Δημάδη Σάββατο 18 Φεβρουαρίου. Πάρκο  Ζουκότι , Μανχάταν Νέας Υόρκης. Σάββατο Καθημερινοί βιοπαλαιστές, μαμάδες με τα μωρά σ...

Από τον Θάνο Δημάδη

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου.

Πάρκο Ζουκότι, Μανχάταν Νέας Υόρκης. Σάββατο

Καθημερινοί βιοπαλαιστές, μαμάδες με τα μωρά στην αγκαλιά τους, γιαγιάδες και παππούδες, νέοι επιστήμονες, μικρά παιδάκια. Ένιωσαν την ανάγκη τους να είναι εκεί ως ένα χρέος συμπαράστασης προς τους συγγενείς, φίλους και συμπατριώτες τους που βρίσκονται στη “μητέρα-πατρίδα” τους. Πολλοί από αυτούς, έχουν χρόνια ολόκληρα να επισκεφθούν τον τόπο που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν. “Δεν ξεχνούμε την Ελλάδα” λένε με μία φωνή που...
 θέλησαν το περασμένο Σάββατο να την κάνουν να ακουστεί μέσα από την κινηματική πρωτοβουλία “We are all Greeks”. Μία πρωτοβουλία που έχει σκοπό λιγότερο να πείσει για το αν η Ελλάδα είναι η γενέτειρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και περισσότερο να κινητοποιήσει την ευρωπαϊκή και διεθνή κοινή γνώμη ότι αφενός στη θέση των Ελλήνων μπορεί να βρεθούν στο διάβα της ιστορίας και άλλοι λαοί και, αφετέρου, να πιέσει για την αλληλεγγύη που πρέπει τα άλλα κράτη να επιδείξουν προς την Ελλάδα.

Η οργή και η αγανάκτηση, όμως, περισσεύει και εδώ. Ο κύριος στην παρακάτω φωτογραφία ζει τα τελευταία 40 χρόνια στην Αμερική. Έφυγε νέος από την Ελλάδα και σήμερα με την εμπειρία του μεσήλικα δηλώνει θυμωμένος με την πολιτική νομενκλατούρα της χώρας μας. Ζητάει “να εξαφανιστούν όλοι οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης και να αναλάβουν οι νέοι άνθρωποι της τύχες του τόπου απο ’δω και μπρος”. Ο κόσμος που είναι γύρω του συμφωνεί μαζί του και ξεσπάσει σε χειροκροτήματα.  

Ο κύριος Γιάννης Αντωνόπουλος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης ήταν εκεί μαζί με τη γυναίκα του. “Ματώνει η καρδιά μας με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα” μου λένε. Θέλουν να βοηθήσουν όπως μπορούν, μα ψάχνουν να βρω τον τρόπο. “Προς το παρόν ήρθαμε εδώ για λόγους συμβολικούς. Περιμένουμε να δούμε και άλλες πρωτοβουλίες ώστε οι Έλληνες της διασποράς να κινητοποιηθούμε ακόμα περισσότερο και να περάσουμε σε ενεργείς πράξεις στήριξης των συμπατριωτών μας”. Η γυναίκα του, Αιμιλία λέει μία μεγάλη αλήθεια. Ότι “αν δεν είμαστε σε αυτές τις δύσκολες ώρες ενωμένοι σαν λαός, τότε δεν καταφέρνουμε τίποτα”. 

Λίγο παρακάτω, ο κύριος με τον κόκκινο σκούφο ήθελε να πει πολλά. Και να ξεσπάσει. Όση ώρα μου μιλούσε, κοίταζα το βλέμμα του. Τα μάτια του γινόντουσαν υγρά όταν η κουβέντα έφτανε στον αδελφό του που ζει στο χωριό τους στην Ελλάδα. “Υπάρχουν μέρες που με παίρνει ο αδελφός μου τηλέφωνο και μου λέει: «αδελφέ, είμαι με 8 ευρώ στην τσέπη και με αυτά πρέπει να περάσω δύο μέρες»”. Όταν τελειώνει τη φράση του, μοιάζει ανακουφισμένος. Μου ζητάει “να μεταφέρω στους Έλληνες που ακούν, βλέπουν και διαβάζουν το σταθμό σας ότι τους αγαπάμε και πονάμε κι εμείς μαζί με αυτούς”. Κάπου ανάμεσά μας την ώρα που μιλάμε είναι ένα μικρό κοριτσάκι. Κρατάει ένα πανό που γράφει “we are all Greeks” και χαμογελάει προς την κάμερα. Την ώρα εκείνη δεν την είχα δει την πιτσιρίκα. Βλέποντας το βίντεο όταν έφθασα σπίτι, σκέφτηκα ότι το κοριτσάκι αυτό απεικονίζει την ελπίδα της αυριανής Ελλάδας, που πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή. 

Κλείνοντας, δε μπορώ να κρύψω αυτό που ούτε πολλοί άνθρωποι από αυτούς που βλέπετε στις φωτογραφίες δεν έκρυψαν. Την απογοήτευσή τους για την πλήρη απουσία των προσωπικοτήτων και θεσμικών εκπροσώπων της ελληνικής ομογένειας στην Αμερική, που ενώ όφειλαν να βρίσκονται εκεί, δεν ήταν. Έλλειψη ενδιαφέροντος ή ελλιπής ενημέρωση; Ότι και από τα δύο να ισχύει, δεν μετράει σαν δικαιολογία ή άλλοθι από μέρους τους.

Ίσως είναι τώρα η ώρα να αντιληφθούν ότι για να δηλώνουν την συμπαράστασή τους στους Έλληνες δεν αρκεί απλά να το δηλώνουν σε ομιλίες ενώπιον χειροκροτητών ως επί το πλείστον. Ούτε φυσικά ρόλος των διαφόρων θεσμικών συνδέσμων και οργανώσεων της ελληνοαμερικανικής ομογένειας είναι οι κλειστού τύπου δεξιώσεις και “ροτόντες” που ούτε τους πολλούς απλούς καθημερινούς Έλληνες της διασποράς, όπως αυτοί που βρέθηκαν στο πάρκο Ζουκότι, δεν τους αφορούν ουσιαστικά ούτε την Ελλάδα βοηθούν πραγματικά. Επίσης, ένα ακόμα ερώτημα: πόσο σημαντική θα ήταν άραγε η συμβολή της Αρχιεπισκοπής Αμερικής αν αγκάλιαζε αυτήν την πρωτοβουλία “we are all Greeks” και που όμως δεν φάνηκε εκ του αποτελέσματος να το κάνει. 

Τι μένει απ’ όλα αυτά; Ότι η ψυχή και η καρδιά της Ελλάδας στο εξωτερικό είναι όσοι δεν περιμένουν τίποτε να κερδίσουν από αυτήν. Και τους αξίζει ένα μπράβο. 

Και ένα προσωπικό ευχαριστώ στα πρόσωπα που βλέπετε παρακάτω που με βοήθησαν ώστε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ (εδώ το βίντεο: http://www.skai.gr/player/TV/?MMID=225018 ) να είναι τους έχω δίπλα μου ώστε με την παρουσία τους να μεταφέρουμε τον παλμό αυτής της κινηματικής προσπάθειας που ξεδιπλώθηκε το περασμένο Σάββατο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.