Δημιουργία «Ξανά»;;..

Του Τάκη Μίχα Ένα νέο λοιπόν κόμμα δημιουργήθηκε την περασμένη Κυριακή με την oνομασία « Δημιουργία Ξανά ». Έχω ήδη γράψει για τα θετικά τ...

Του Τάκη Μίχα

Ένα νέο λοιπόν κόμμα δημιουργήθηκε την περασμένη Κυριακή με την oνομασία «Δημιουργία Ξανά». Έχω ήδη γράψει για τα θετικά της κίνησης σε προηγούμενο σημείωμα και δεν πρόκειται να τα επαναλάβω εδώ. Εν συντομία πρόκειται για σοβαρούς ανθρώπους με ορθολογικές απόψεις που οπωσδήποτε μόνο θετικό ρόλο μπορούν να...
παίξουν. Σήμερα θέλω να γκρινιάξω λίγο σχετικά με τον τίτλο της κίνησης που παραπέμπει σε επικίνδυνους μύθους.To «Δημιουργία» το καταλαβαίνω. Το «Ξανά» δεν καταλαβαίνω. Πότε παρακαλώ υπήρξε δημιουργική η Ελλάδα; Πού ακριβώς είναι κρυμμένη η δημιουργικότητα της χώρας την οπoία οι φίλοι μας θα ανακαλύψουν «ξανά». Αν δεν απατώμαι η Ελλάδα είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό πραξικοπημάτων στην Ευρώπη. Είναι επίσης το κράτος με τον μεγαλύτερο αριθμό χρεοκοπιών. Πού λοιπόν ακριβώς βρίσκεται η «δημιουργικότητα»;
Το πόσο λίγη σχέση έχει η δημιουργικότητα με αυτή την χώρα φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούμε τα τελευταία 50 έτη να πουλήσουμε τουριστικά τους εαυτούς μας στο εξωτερικό. Το branding της Ελλάδας έπαιρνε πάντοτε δύο μορφές: Η μία ήταν η παραπομπή σε μία απόμακρη ιστορική εποχή (Αρχαιότητα),πράγματι λαμπρή, πού όμως δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα. Η δεύτερη ήταν με την προβολή του lifestyle ενός αργόσχολου loser (Zorba the Greek) ο οποίος περνούσε τις ημέρες του καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες αλκοόλ. Και τα δύο branding μπορεί μεν να ήσαν εμπορικά επιτυχημένα για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, δεν έχουν όμως καμία σχέση με την προβολή της δημιουργικότητας όπως τουλάχιστον αυτή νοείται σήμερα.
Για να κατανοήσει κανείς την διαφορά μεταξύ της Ελλάδας και χωρών που πραγματικά εκτιμούν την δημιουργικότητα και την προβάλλουν, δεν έχει παρά να στραφεί στην Δανία. Όλο σχεδόν το branding της χώρας βασίζεται στο πάντρεμα ιστορίας, δημιουργικότητας και καινοτομίας: πράσινη ενέργεια (ανεμογεννήτριες), ντιζάιν, αρχιτεκτονική, flexicurity, σχολή dogma (κινηματογράφος), βιοτεχνολογία και πάνω απ όλα τεράστιο «κοινωνικό κεφάλαιο».
Καλοτάξιδο λοιπόν το νέο κίνημα, αλλά μακριά από τους μύθους. Δεν υπάρχει καμία «δημιουργικότητα» στην Ελλάδα την οποία θα ανακαλύψουμε «ξανά», όπως δεν υπάρχει επιχειρηματικότητα στα «γονίδια» του Έλληνα ή κάποιο κρυφό «δαιμόνιο της Φυλής».
Γνωρίζω ότι σύμφωνα με τον Λέο Στράους και τον Πλάτωνα υπάρχουν ορισμένοι «χρήσιμοι μύθοι» που θα πρέπει να πιστεύει το πόπολο, ανεξάρτητα από το αν είναι αληθινοί. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη.