Το ΠΑΣΟΚ από το παρελθόν...

Γράφει ο  Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος Όψιμοι αντιμνημονιακοί , νοσταλγοί της Παπανδρεϊκής κληρονομιάς, αμετανόητοι «κηπουροί» τ...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Όψιμοι αντιμνημονιακοί, νοσταλγοί της Παπανδρεϊκής κληρονομιάς, αμετανόητοι «κηπουροί» του Γιώργου,Ιντιάνα Τζόουνς μιας νέας Ευρωπαϊκής αριστεράς είναι μερικές από τις σύγχρονες φυλές του ΠΑΣΟΚ που αναζητούν μια αριστερή διέξοδο για το κίνημα. Όμως αυτή η αναζήτηση μιας άλλης αφήγησης μοιάζει καταδικασμένη σε αποτυχία γιατί κινείται ανάμεσα στα σκοτεινά μονοπάτια ενός αποτυχημένου παρελθόντος και μια αποιδεολογικοποιημένη ασάφεια που... προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Όταν μάλιστα αυτό επιχειρείται από δομικά πολιτικά υλικά του σημερινού συστήματος η αξιοπιστία και οι κοινωνικές αναφορές περιορίζονται δραστικά.
Οι όψιμοι αντιμνημονιακοί μόνο ως χαρακτηριστικά παραδείγματα πολιτικής υποκρισίας μπορούν να χαρακτηριστούν. Όταν συμβιβάζεσαι απολύτως με μια κατάσταση, αδυνατείς να αρθρώσεις διακριτές αντιρρήσεις και ωφέλιμες αντιπροτάσεις η αλλαγή στάσης κατόπιν εορτής επιβεβαιώνει τον άκρατο πολιτικαντισμό των «επαγγελματιών» της πολιτικής που αναζητούν με κάθε τρόπο την επιβίωση τους.
Οι νοσταλγοί του Παπανδρεϊκού λαϊκισμού μπορεί να μην παραδέχονται ευθέως ότι αναπολούν τις ένδοξες μέρες του πλήρους δημοσιονομικού εκτροχιασμού και του άκριτου ακριβού δανεισμού, αλλά δεν παραλείπουν να μας θυμίζουν το κοινωνικό κράτος και τις παροχές που έφερε αυτή η πολιτική. Παραβλέπουν βέβαια ότι αυτή ακριβώς η προσέγγιση έφερε την αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού και οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα.
Κάποιοι «κηπουροί» και μη, αμετανόητοι υποστηρικτές του Γ. Παπανδρέου παρά την ιδεολογική επίφαση που προσπαθούν να δώσουν στις προσωπικές πορείες που χαράζουν, δεν μπορούν να κρύψουν τη διαχρονική αντιπάθεια που τρέφουν για το Βενιζέλο και την αναγνώριση ότι ο ρόλος τους στο νέο σκηνικό που στήνεται στο ΠΑΣΟΚ θα είναι εξ’ ορισμού περιορισμένος.
Οι «χρυσοθήρες» της Ευρωπαϊκής αριστερής σκέψης, σκοντάφτουν πάνω στις αντιφάσεις που αναγκάζονται να διαχειριστούν. Απόρριψη του νέου μνημονίου με επίπληξη όμως των Ευρωπαίων αριστερών που το καταψηφίζουν! Αποδοχή του περιορισμού του κράτους, χωρίς όμως ιδιαίτερες αναφορές σε συγκεκριμένες πηγές σπατάλης που πρέπει να χτυπηθούν! Γενικόλογες αναφορές στην ανάπτυξη, χωρίς ευθεία αποδοχή των μέσων (φορολογικών, νομοθετικών) που θα προσελκύσουν επενδυτές στη χώρα! Μια συνεχής ισορροπία τρόμουανάμεσα στην επί της αρχής αποτύπωση της πραγματικότητας και την εξειδίκευση των απαραίτητων κινήσεων.
Τι απομένει λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ; Η νεομεταρρυθμιστική τάση που ο Βενιζέλος θα προσπαθήσει να διαχειριστεί με ρητορικές αναφορές σε όλα τα παραπάνω σκεπτικά ακόμα κι αν γνωρίζει ότι η πορεία του δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτά, μετακινούμενο προς μια πιο φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση. Το γεγονός όμως είναι ότι το κίνημα έρχεται σε ιστορική σύγκρουση με την υπόσταση του.
Ο συμβιβασμός του «ένδοξου» παρελθόντος με την πολιτική των τελευταίων ετών, η διασύνδεση του λαϊκισμού και της κρατικοδίαιτης ρουσφετολογίας με μια σύγχρονη αντίληψη για το κράτος και την οικονομία δύσκολα πείθει για το αγνό των προθέσεων και κυρίως για το αποτελεσματικό των στόχων και της εκτέλεσης τους.