Σαν…ξυπνητήρι(;)

Του Θανάση Νικολαΐδη ΔΕΝ ήρθε η Τρόικα-τη φέραμε . Δεν μας ρώτησαν-μας ήρθαν. Με τις εξυπνάδες μας-νεοελλήνων- σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε ...

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ ήρθε η Τρόικα-τη φέραμε. Δεν μας ρώτησαν-μας ήρθαν. Με τις εξυπνάδες μας-νεοελλήνων- σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε πόστο της δημόσιας ζωής. Με τους πολιτικούς αίτιους και υπαίτιους, μιας και αυτοί κρατάνε τα κλειδιά για το καλό είτε το κακό. Και ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο. Είναι οι δανειστές μας και μακάρι να μη χρωστούσαμε. Φορολογούνται οι λαοί τους και δεν...
 είναι κορόιδα, ώστε μερίδα νεοελλήνων της κονόμας να τα βγάζουμε στην Ελβετία, να τα σπάμε στα σκυλάδικα ή να τα κάνουμε πισίνες κλέβοντας την εφορία και το…ΙΚΑ. Δηλώσαμε «έξυπνοι», αλλά δεν δήλωσαν «αφελείς». Κι αν κρύβουμε την αλήθεια γιατί μας τρομάζει, κακό του κεφαλιού μας, «έρχεται γαρ τ’ αληθές εις φως, ενίοτε ου ζητούμενον».
ΗΡΘΑΝ, λοιπόν, οι ξένοι και μας κακοφάνηκε. Αντιδράσαμε ακαριαία, τους βάλαμε σημάδι και τους σύραμε ό,τι έχει να κάνει με S-S και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με Siemens και μνημόνια. Λες και μπορείς να κάνεις αλλιώς, όταν η τράπεζα η αρπάχτρα σου κάνει απαιτητά τα συμφωνημένα. Και, βέβαια, είμαστε Κοινότητα αλλά μόνο οικονομική. Με εταίρους και συνεταίρους και έκαστος με τη νοοτροπία, τις «συνήθειες» και την τακτική του. Από ’κει και πέρα, αν κρατάμε την «ιδεολογική» γραμμή μας επιμένοντας ελληνικά, και θα υποστούμε τις συνέπειες.
ΜΕ την Τρόικα, λοιπόν, στο κεφάλι σου και τη ματιά των συνεταίρων να σε καρφώνει, δεν έχεις περιθώρια για «πρωτοβουλίες» και συνέχεια. Σου κόβουν- μαχαίρι τις «συνήθειες» θες δεν θες κι αν θέλεις βγες απ’ το «κλαμπ». Σε μπάζουν στα δικά τους συμφέροντα μπολιάζοντας τις πρακτικές σου με τις δικές τους και, μιας και υπέγραψες, θα συμμορφωθείς. Με τα κέρδη σου απ’ την ένταξη και με τη μικρότερη ζημιά.
ΚΑΙ γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί φάνηκε πως ξυπνάμε μόνοι, ξαφνικά, ενώ άλλοι μας ξύπνησαν. Με ξυπνητήρι που τρυπάει αυτιά, με προοπτική που μας ξινίζει τα μούτρα. Κι άρχισε μια διαδικασία πρωτόγνωρης τακτικής στην Ελλάδα της ρεμούλας. Βγαίνουν στο φως κάποιες λαμογιές (με το σταγονόμετρο) και τρίβουμε τα μάτια. Κάποιοι στη «στενή» (οι υπόλοιποι ελεύθεροι και…ωραίοι) και δεν το πιστεύουμε. Βγήκαμε(;) απ’ τον λήθαργο και, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, γίναμε αυστηροί και δίκαιοι.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι αυτόματο ξύπνημα, ούτε δικό μας έργο η μεταμόρφωση (αν συνεχιστεί), ωστόσο, είναι μια αρχή. Με το κακό της Τρόικας και το καλό της αφύπνισης(;) να παραπέμπουν στο «ουδέν κακόν αμιγές καλού».