Αλεξάνδρα Τσόλκα: "Γέλασα που οι σωτήρες μας είναι αυτοί που μας χαντάκωσαν..."

...η γνωστή δημοσιογράφος απαντά  στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ,  αποκλειστικά για το PRESS-GR ( Επιμέλεια: Αντώνης-Mάριος Παπαγιώτης ) Γ...

...η γνωστή δημοσιογράφος

απαντά 

στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ, 
αποκλειστικά για το PRESS-GR

(Επιμέλεια: Αντώνης-Mάριος Παπαγιώτης)

Γεννημένη στις 8 Ιουνίου 1967, στο Αγρίνιο, από όπου έφυγε σε ηλικία 3 χρόνων για να μεγαλώσει, να ζήσει, να πάει σχολείο στο Νέο Ηράκλειο. Μητέρα, δημοσιογράφος, συγγραφέας, καπνίστρια, με αγάπη στην παλιά ροκ μουσική -και στην νέα άμα την βρει. Έχοντας γράψει 4 βιβλία [ένα πολύ σύντομων ιστοριών, ("Σημείο Επαφής"), μια βιογραφία ("Μαρλέν Καρέρ, η ζωή, ένα πάρτι") και τη συλλογή διηγημάτων "Κοιμόταν Μαζί τους"] με τελευταίο το καμάρι της -όπως η ίδια συνηθίζει να αποκαλεί- "Με ένα πλοίο που λεγόταν ΛΑΛΟΡΕΛΑΪ", έχοντας γράψει σενάρια για τον ΑΝΤ1 και τη ΝΕΤ και έχοντας δουλέψει στην Sport Time, τα ΝΕΑ, τον ΕΠΕΝΔΥΤΗ, τις ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ, τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ, το Down Town, το ΝΙΤΡΟ, το ΟΚ, το ΣΤΑΡ, τη ΝΕΤ, το ΜΕΓΚΑ, το ΑΛΤΕΡ και το Queen.gr με...
το μπολγκ της Kiss Kiss Bang Bang, έχει "επίγνωση πια πως πιο πολύ απ᾽ τους ίδιους τους ανθρωπους, τις ιστορίες και τις λέξεις τους, αγάπησε". Έχει σπουδάσει υποκριτική στην Δραματική Σχολή Βεάκη. Είναι παντρεμένη και έχει δυο κόρες, την Ειρήνη και την Μαρία.  "Ένα κουμπαρά στην ΣΤ' Δημοτικού, απ το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που αφορούσε σε έκθεση αποταμίευσης με τα γνωστά "φασούλι το φασούλι" και "σταλαγματιά - σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα η πλατιά"... ποτέ δεν το τήρησα!" αναφέρει στην επίσημη σελίδα φίλων της στο facebook.

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
…αυταπάτη! Η ανάγκη μας να την ζήσουμε. Το άγχος για να την κατακτήσουμε. Σιχαίνομαι την εξάρτηση μας απ᾽ την ευτυχία, απόλυτη ή σχετική.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Η ανάγκη να δουλέψω, να ζήσω τις δυο μου κόρες, αλλιώς θα σηκωνόμουν αργά το μεσημέρι, προς απογευματάκι.
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Γενικά γελάω πολύ και κλαίω επίσης πολύ. Γέλασα πρόσφατα με ένα χορό της κόρης μου, σε μελοποίηση δική της που ο στίχος είχε την ευρηματική επανάληψη της λέξεως «κλαν»! Να παίρνει ιδέες η Bανδή σιγά σιγά! Γέλασα πάρα πολύ με το ότι δίνανε τον λογαριασμό τους σε ταβέρνα στην Πάρο για να τον πληρώσει ο Σιούφας. Γέλασα που λέει ο Ζαμπούνης δεν είναι καλεσμένος στον γάμο του πρίγκιπας Παύλου η Νικόλαου ή δεν ξέρω ᾽γω ποιου πρίγκιπα στις Σπέτσες! Σε τι να πιστέψει πια ο άνθρωπος; Σε τι ιδεώδη; Γέλασα που οι σωτήρες μας είναι αυτοί που μας χαντάκωσαν και που όσοι κηρύσσουν ηθική είναι βαθιά ανήθικοι. Γέλασα που πιστέψαμε σε καλύτερες μέρες και χάσαμε και τις σκέτο καλές. Σας είπα πως γελάω συχνά και κλαίω; Ε, μερικές φορές έχω την ικανότητα να το κάνω και συγχρόνως. Χάχανα και δάκρυα μαζί.
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
Δεν ξέρω! Όλοι είμαστε πολλά, ανάλογα τις στιγμές και τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Για κάποιους στην δουλειά μπορεί να είμαι καθίκι και για κάποιους άλλους αγία. Για τα παιδιά μου μητρική, για την μάνα μου, κόρη, για τους συναδέλφους μου, συντροφική, για τους πρώην αγαπημένους, σκύλα, για τον άντρα μου, συντροφική και τρυφερή. Τι να πω λοιπόν; Είμαστε όλα και έχουμε απ όλα τα χαρακτηριστικά κάτω από διαφορετικές συνθήκες! Πάντως έχω αρχές. Και τις τηρώ. Ως τώρα…

Το βασικό ελάττωμά σου;
Η βεβαιότητα πως το καλό θα νικήσει.

Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όλα. Τα λάθη μας είναι αξιαγάπητα. Οι επιτυχίες μας είναι αλαζονικές, υπερφίαλες. Μας απομονώνουν. Ενώ τα λάθη μας! Πόσο σημαντικά ανθρωπινούς μας κάνουν, με την σωρεία λαθών του θηλαστικού μας είδους!
Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Σε μια συζήτηση για τα λάθη μου, που οι άλλοι δεν τα αγαπούν όπως εγώ.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Δε θα μπορούσα να ταυτιστώ η καημένη εγώ, με καμιά μεγάλη μορφή που της άξιζε να περάσει στην ιστορία. Εκτιμώ όμως, γυναίκες που πετυχαίνουν το υψηλό και το σπουδαίο ισορροπώντας με το εγώ και την μητρότητα. Αναχαιτώντας την πικρία της καθημερινότητας με την ελπίδα της συνέχειας. Από κει και πέρα λατρεύω τους λογοτέχνες και τους ποιητές. Δεν ξέρω αν άλλαξαν την ιστορία, συντρόφευσαν όμως την ανθρωπότητα στην αλήθεια.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Η μάνα μου, η μάνα σου, οι μανάδες μας, οι γονείς μας που τα κατάφεραν για να τα σκατώσουμε εμείς ως γενιά σήμερα, οι επαναστάτες, όσοι έχουν κλειστές τηλεοράσεις, όλοι που μπορούν να μην καταναλώνουν, να μη μασάνε, να μην υποκύπτουν, οι οικονομικοί μετανάστες που ανέχονται τα βλέμματα περιφρόνησης μας στην ιδία τους την ζωή και την ύπαρξη, αυτούς που περπατάνε και δεν οδηγούν δανική πόρσε Καγιεν, τις δασκάλες στην παραμεθόριο, τους εθελοντές στο χαμόγελο του παιδιού, η στα παιδικά χωριά ΣΟΣ, τον πατέρα που φεύγει μετανάστης ξανά, στον 21ο αιώνα, για να ζήσει πίσω μια οικογένεια… έχω πολλά ακόμα, αλλά θα σας κούρασα ε;…

Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
Το 1900 του Μπερτολούτσι.
Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Όλα. Και αυτά που έγιναν και όσα θα γίνουν. Η Πράγα νύχτα με τον σύντροφο μου να με κρατά απ᾽ το χέρι, οι Σεϋχέλλες με την Μυρτώ Κοντοβα να κολυμπάμε σε πράσινες θάλασσες 12 ώρες την μέρα, ο Μαυρίκιος με την Νάνση Ζαμπέτογλου να μαθαίνει τους μπάρμαν να φτιάχνουνε φραπέ, ο εθνικός δρόμος της Αμερικής Νέα Υόρκη – Βοστόνη, με την κόρη μου να μετράει ελάφια και σκιουράκια, η Κάρυστος με τα παιδιά μου στο μπλε του Αιγαίου, η πρώτη φορά που είδα το Μανχάταν νύχτα, φωτισμένο, το Βερμόντ, χιονισμένο, ο κοραλλένιος ύφαλος στα Κέιμαν, η Μύκονος σούρουπο, η Νίσυρος με το ηφαίστειο της και οι φιλίες με τους ντόπιους… πάλι σας κούρασα ε;

Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Ντοστογιέφσκι, Φίλιπ Ροθ, Σάλαμ Ράσντι στα παλιά του, Χρήστος Τσιόλκας –και όχι μόνο γιατί είναι πρώτος μου εξάδελφος- και πολλοί ποιητές όπως ο Καβάφης, ο Έλιοτ, ο Μποντλέρ, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Σαίξπηρ, η Δημουλά, η Ρουρκ, η Σίλβια Πλαθ, η Έμιλι Ντίκινσον, ο Λαπαθιώτης…
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Την συμπόνια
…Και σε μια γυναίκα;
Την συμπόνια επίσης
Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Πάντα ο Μάνος Χατζιδάκις.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Συμβολικά και μόνο τραγουδώ Μαζώ παραφρασμένο ως «θέλω την παλιά μου γειτονιά, θέλω τα παλιά μου τα κιλά».
Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Το αναγνωστικό της Α᾽ Δημοτικού. Πως ξεπερνάς το «να, Άννα, να ένα μήλο»;
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Στο Μετροπολιταν στην ΝΥ, είχα δει μια μεγάλη ομαδική έκθεση με τους μεγάλους ευρωπαίους ζωγράφους του 20ου αιώνα και πείσθηκα για την σπουδαιότητα του Πικάσο. Όμως, τόσα ξέρω, τόσα λέω. Δεν ξημεροβραδιάζομαι και στις εκθέσεις για να ᾽χω δει και πολλά!
Το αγαπημένο σου χρώμα;
Μπλε.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Τα παιδιά μου, την Ειρήνη και την Μαρία μου.
Το αγαπημένο σου ποτό;
Το ΟΥΊΣΚΙ με μανία και πάθος.
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Προσπαθώ να μην μετανιώνω για να αποκοπώ απ᾽ την ενοχική δομή του ελατού μου. Είμαι ενοχική και το μισώ. Μετανιώνω και δεν θέλω. Αν μ᾽ αφήσω ελεύθερη θα μετανιώσω ακόμη και για την ιδία μου την ύπαρξη. Τόσα χρονιά ψυχανάλυσης χαμένα λοιπόν;
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Στο ᾽πα ξανά μάλλον, όλους όσοι ευαγγελίζονται την σωτηρία μας, ή μιλάνε εξ ονόματος μας με τις βαλίτσες με τα εκατομμύρια στην Ελβετία και που χαίρονται για την ύπαρξη τους έχοντας πατήσει επί πτωμάτων, αισθανόμενοι δικαιωμένοι γιατί κολυμπάν σε ιδιωτικές πισινές και οδηγούν ακριβά αυτοκίνητα. Αυτό ήταν η ύπαρξη τους λοιπόν; Το να κοπρίσουν τον πλανήτη; Καλό και αυτό, δε λέω. Αλλά μονό του, τους φτάνει;
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Συνήθως γράφω πάντα η δουλεύω ή οδηγώ ή κάνω δουλειές στο σπίτι, για αυτό λατρεύω όταν μπορώ να κοιτάζω απλώς το ταβάνι εν πλήρη αποχαύνωση.
Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Ο θάνατος, φυσικά.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
Όταν αυτοί που θα τα ακουστούν θα εκτιμήσουν την φαντασία μου, την ευρηματικότητα και την δημιουργικότητα μου.
Ποιο είναι το μότο σου;
… «αν είναι τράπεζα, πείτε πέθανα»…
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
… ζώντας, αλλά επειδή δεν γίνεται θα επιθυμούσα να αρρωστήσω βαριά και να το ξερώ, να τους μαζέψω όλους γύρω απ το κρεβατιού μου και ως κλασσική σκατόψυχη να ολοφύρομαι «αχχχχ! Εγώ φεύγω και εσείς μένετε; Αχχχχχ! Γιατί μένετε;». Αφού ταλαιπωρήσω τους πάντες θα επιθυμούσα να πεθάνω, φλομωμένη από ναρκωτικές ουσίες ώστε να μην καταλάβω πως ο θάνατος έρχεται.
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
«Εδώ δεν έχουμε χρόνους για την παράδοση κειμένων. Όποτε τελειώσεις, δως το μου».
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Εσύ τι λες; Νομίζω πως απ τις απαντήσεις μου, έχει καταστεί ξεκάθαρη η πλήρης σύγχυση μου!