Τι πληρώνουμε σήμερα...

Του Κώστα Γιαννακίδη Εντάξει , κάποιος τρόπος θα βρεθεί, απλώς δεν ξέρω πόσο εύσχημος μπορεί να είναι. Πώς ανακοινώνεις, ως πολιτικός αρχηγ...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Εντάξει, κάποιος τρόπος θα βρεθεί, απλώς δεν ξέρω πόσο εύσχημος μπορεί να είναι. Πώς ανακοινώνεις, ως πολιτικός αρχηγός, αυτά τα μέτρα; Μικρό πρόβλημα. Το χειρότερο είναι να τα υφίστασαι. Θεωρητικά απόψε θα δούμε εικόνες εξοργιστικής φαιδρότητας. Οι τρεις αρχηγοί θα υπογράψουν μέτρα που διασώζουν τη χώρα, αλλά ταυτοχρόνως υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή της. Η έννοια της διάσωσης είναι πλέον υποκειμενική. Πιο ωμά: καταστρέφονται ζωές πριν καν να...
ξεκινήσουν.
Το πλαίσιο είναι λίγο ως πολύ γνωστό: ο κατώτερος μισθός υποχωρεί στη σφαίρα του αστείου, μειώνονται οι επικουρικές συντάξεις, απολύονται χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι. Ο 13ος και ο 14ος μισθός διατηρούνται, αλλά εξελίσσονται σε μία υπόθεση για όλο και λιγότερους ανθρώπους. Πιθανότατα πρόκειται για μονόδρομο, ας πούμε ότι πάνω στο τραπέζι υπάρχει μόνο μία επιλογή. Το ίδιο δεν είπαμε -οι περισσότεροι-και την προηγούμενη φορά; Μα, ναι, δεν θυμάστε; Τότε που ασκήσαμε αυτοκριτική, δεν φέραμε αντιρρήσεις για τα περί συλλογικής ευθύνης, είδαμε στο πρώτο μνημόνιο μία ευκαιρία για ενδοσκόπηση, για κάθαρση, για βίαιο εκσυγχρονισμό. Ε, λοιπόν το αυτομαστίγωμα ας σταματήσει εδώ.
Τρία χρόνια τώρα η πολιτική αριστοκρατία επιδεικνύει ατολμία και αρνείται συνειδητά να εκχωρήσει τα προνόμια της στη λογική. Τρία χρόνια και τα βήματα που έγιναν για την πάταξη της φοροδιαφυγής ήταν μικρά, με ναζιάρικα χτυπήματα του ποδιού στο έδαφος, μήπως και ακουστεί θόρυβος. Η χώρα ακόμα δεν έχει ένα νέο και αξιόπιστο φορολογικό σύστημα που να περιορίζει τη φοροδιαφυγή και να αποκαθιστά τη δικαιοσύνη. Δεν έχει κάνει αποκρατικοποιήσεις, δεν πραγματοποίησε ούτε μία σοβαρή μεταρρύθμιση, δεν σκότωσε ούτε ένα δεινόσαυρο που καταβροχθίζει δημόσιο χρήμα. Ουσιαστικά αυτό που πληρώνουμε τώρα είναι η άρνηση ή πιο κομψά, η αδυναμία της κυβέρνησης Παπανδρέου να ανταποκριθεί σε βασικές απαιτήσεις του πρώτου μνημονίου. Και αν συνυπολογιστεί η στάση του έτερου κομματικού πυλώνα, τότε αυτό το μνημόνιο κουβαλάει όχι απλώς, την έλλειψη ικανότητας, αλλά την απουσία μεταρρυθμιστικής πρόθεσης από το πολιτικό σύστημα.
Τι μένει μετά από όλα αυτά; Τι θα γίνει από σήμερα και πέρα; Η ζωή μας θα είναι πιο δύσκολη, χειρότερη και πολλές φορές στο όριο. Και δυστυχώς υπό συνθήκες που δεν επιτρέπουν στην κοινωνία να ανασυγκροτηθεί. Γιατί είναι συνθήκες που δεν βλέπεις πιο πέρα από το βασανισμένο τομάρι σου.