Για τη «μητέρα- Ελλάδα»...

Από το  contemporaryjournalism.gr Αν οι καιροί είναι δύσκολοι για μας, για τη γενιά πού τώρα φοιτά στο πανεπιστήμιο, κτίζοντας ,με το αίμα...

Από το contemporaryjournalism.gr

Αν οι καιροί είναι δύσκολοι για μας, για τη γενιά πού τώρα φοιτά στο πανεπιστήμιο, κτίζοντας ,με το αίμα και τα δάκρυα των γονιών της το μέλλον της, γίνονται ακόμη δυσκολότεροι. Εχουν στενέψει τόσο τα περιθώρια ώστε οι περισσότεροι φοιτητές εργάζονται σκληρά για να συμπληρώσουν το μηνιάτικο που στέλνεται από το σπίτι. Κι είναι λάθος μέγα όταν μιλάμε για «φοιτητές» να ακολουθούν σχόλια απαξίωσης, βάζοντας όλους στο ίδιο τσουβάλι, πότε με πρόφαση το καταργημένο άσυλο και πότε με τις εκλογές των συμβουλίων διοίκησης. Περίσσεψε η λασπολογία που κατευθυνόταν από το Υπουργείο Παιδείας επί υπουργίας Διαμαντοπούλου, επί δικαίων και αδίκων.
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι φοιτητές είναι σοβαρά σκεπτόμενοι άνθρωποι, που αγαπούν την Ελλάδα, προβληματίζονται για...
το «αύριο» της πατρίδας, γνωρίζοντας ότι αν πάει καλύτερα ο τόπος, θα ανοίξει ο ορίζοντας να χωρέσει και τα δικά τους όνειρα.
Εχω τη χαρά και την τιμή να διδάσκω επί δεκαεπτά έτη στο Αριστοτέλειο, στο Τμήμα Δημοσιογραφίας. Δεν το μετάνιωσα ποτέ παρόλο τον κόπο και τις πικρίες, τις αντιξοότητες, τις μικροψυχίες συναδέλφων, τα έξοδα και τις άπειρες πρόσθετες ώρες δουλειάς. Σήμερα αποφάσισα αντί να γράψω εγώ ένα άρθρο που να αποπνέει αισιοδοξία, καθώς φαίνεται να απομακρύνεται το φάντασμα της πτώχευσης, να σας παρουσιάσω το άρθρο του φοιτητή μου, Μάριου Καραολή, που γράφτηκε για τις ανάγκες του μαθήματος που διδάσκω στους προπτυχιακούς φοιτητές. Είναι μια ελπίδα που γλίστρησε και έλαμψε σαν ηλιακτίδα ανάμεσα από τις καλές καθημερινές εργασίες των φοιτητών μου.

«Η Ελλάδα, γράφει ο Μάριος, τα τελευταία χρόνια γνωρίζει την πολιτική απαξίωση καθημερινά. Οι προσβολές πολλές φορές υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Οι δανειστές μας και οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας ,μας συμπεριφέρονται σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Όπως οι Έλληνες πολιτικοί και τεχνοκράτες ζουν σε ένα δικό τους ιδεατό κόσμο , έτσι και οι Ευρωπαίοι και μη, ομόλογοι τους, συμπεριφέρονται και βλέπουν τους ανθρώπους της Ελλάδας με την ψυχρή λογική των αριθμών. Οι απλοί πολίτες των χωρών συμπάσχουν με τους Έλληνες, εξού και το κίνημα We Are All Greeks και Give Greece a chance.
Όμως υπάρχει μια μικρή πληθυσμιακή ομάδα ανθρώπων που δεν χρειαζόταν ποτέ να υπάρξει η κρίση και η παρακμή της Ελλάδας για να «γίνουν» ή να δηλώσουν ότι είναι Έλληνες. Αναφέρομαι βεβαία σε εμάς τους Κύπριους ή για να ακριβολογώ σε εμάς τους Ελληνοκύπριους . Πριν από μερικές δεκαετίες η μητέρα Ελλάδα αγωνιζόταν να βοηθήσει τη χιλιοτραυματισμένη κόρη της . Στα χρόνια, μετά την εισβολή του Αττίλα, το 1974, στον ελλαδικό χώρο συγκεντρωνόταν βοήθεια για τους Κύπριους πρόσφυγες που είχαν ξεριζωθεί από τις πατρογονικές τους εστίες . Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου να ανταποδώσουμε. Ήρθε η σειρά μας να συμπαρασταθούμε έμπρακτα στην Μητέρα Ελλάδα ,τώρα που δοκιμάζεται, τώρα που απαξιώνεται. Οι δεσμοί μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου ξεκινούν από αρχαιοτάτων χρόνων. Η ελληνικότητα της Κύπρου δοκιμάστηκε πολλές φορές δια μέσου των αιώνων. Πολλοί προσπάθησαν να εξαλείψουν το ελληνικό στοιχείο αλλά κανείς δεν τα κατάφερε και ούτε πρόκειται.
Εμείς οι Έλληνες της Κύπρου ,χωρίς να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση από τη Ελλάδα, προσπαθούμε από το υστέρημα μας να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Μικρά και μεγάλα περιστατικά αγνής και άδολης προσφοράς καταγράφονται καθημερινά όπως έρανοι και συλλογή τροφίμων από συνδέσμους φιλάθλων , ενορίες και σωματεία .Περιστατικά που πολλές φορές , σχεδόν ποτέ ,δεν προβάλλονται από τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης , όπως και τόσα άλλα βέβαια. Όταν οι άλλοι περίμεναν την απαξίωση και τον διασυρμό του ελληνικού λαού για να νιώσουν Έλληνες έστω και για λίγο, οι κάτοικοι ενός απομακρυσμένου ελληνικού νησιού, που είναι όμως τόσο κοντά στην Ελλάδα, πάντα ένιωθαν».

υστερόγραφο
Στο άρθρο αυτό δεν επιτρέπεται να προσθέσω απολύτως τίποτε, εκτός από τα δάκρυα της συγκίνησής μου. Θέλω να σημειώσω ότι ο Μάριος Καραολής- σεμνός, ολιγόλογος και άξιος νέος άνθρωπος- γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο, σε μια οικογένεια που οποιαδήποτε θυσία της ζητήθηκε για την Ελλάδα, χωρίς δεύτερη σκέψη, με χαρά, την προσέφερε. Γιατί ο πατριωτισμός έτσι μόνον μετριέται. Όχι στα λόγια.
Αννα Παναγιωταρέα