Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης μας δείχνει ότι κάτι πάει πολύ στραβά στην Ευρώπη. Αλλά τι; Η πλειοψηφία των οικονομολόγων θεωρεί ότι το πρόβ...
Η πλειοψηφία των οικονομολόγων θεωρεί ότι το πρόβλημα είναι οικονομικό. Πολλοί εξ αυτών υποστήριζαν από χρόνια ότι η ηπειρωτική Ευρώπη αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα – χαμηλή ανάπτυξη, ακατάλληλες κυβερνήσεις, ασφυκτικά κανονιστικά πλαίσια και μια κουλτούρα που δεν ‘αρέσει’ στις αγορές. Εξίσου απαισιόδοξοι δείχνουν και οι Ευρωπαίοι πολίτες, ιδίως σε ό,τι αφορά την οικονομία. Στο πρόσφατο Ευρωβαρόμετρο, το 71% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι δεν προσδοκούν τερματισμό της κρίσης στα...
επόμενα δύο χρόνια.
Όμως οι οικονομικές ανησυχίες των οικονομολόγων και των πολιτών είναι λανθασμένες. Ακόμα κι αν κινηθεί με χαμηλή ανάπτυξη για κάποια ακόμη χρόνια, η ευρωπαϊκή οικονομία θα συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει κάθε σύγχρονη οικονομία. Οι Ευρωπαίοι καταναλωτές είναι κατά βάση τόσο εύποροι όσο και οι Αμερικανοί. Επιπλέον, ίσως να υπάρχει μεγαλύτερη δικαιοσύνη στη διανομή των εισοδημάτων και των καταναλωτικών αγαθών στην Ευρώπη από ότι στις ΗΠΑ. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρωζώνη έχει εξαιρετικά χαμηλό εμπορικό έλλειμμα – το ευρωπαϊκό εμπορικό έλλειμμα 22 ολόκληρων χρόνων, από το 1990 μέχρι σήμερα, είναι μικρότερο από ό,τι το αμερικάνικο εμπορικό έλλειμμα του τελευταίου 6μηνου. Κι αυτό μας λέει ότι η Ευρώπη είναι παγκοσμίως ανταγωνιστική. Το σοβαρό πρόβλημα της Ευρώπης σε σχέση με την Αμερική είναι ότι έχει υψηλότερη ανεργία, αλλά οι εθνικές κυβερνήσεις προσπαθούν τώρα να κάνουν κάτι γι’ αυτήν, έστω και καθυστερημένα.
Το αδύνατο σημείο της Ευρώπης δεν είναι στην πραγματικότητα η οικονομία αλλά η πολιτική. Η έλλειψη πολιτικής συνοχής έχει μετατρέψει κάποια σχετικώς μικρά οικονομικά προβλήματα – το πρόβλημα μιας φαύλης κυβέρνησης στην Ελλάδα και δύο απρόσεκτων κυβερνήσεων στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία, οικονομίες κι οι τρεις μικρές σε σχέση με το σύνολο της Ευρωζώνης – σε έναν δυσανάλογα μεγάλο αγώνα προκειμένου να αποτραπεί μια σαρωτική οικονομική κατάρρευση. Παρά τους υπαρκτούς κινδύνους, οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες καταναλώνουν πολύτιμο χρόνο σε διαμάχες. Ίσως στο τέλος πετύχουν τον απαραίτητο συμβιβασμό ανάμεσα στην αυστηρότητα και την αλληλεγγύη αλλά μέχρι στιγμής παραμένουν αρκετά ερωτήματα αναπάντητα κι αυτό δηλώνει ότι παραμένουν ισχυρές οι πιθανότητες για μια νέα έξαρση της κρίσης.
Ωστόσο, θα πρέπει να τοποθετούμε την αναποφασιστικότητα και τις διαφωνίες της Ευρώπης μέσα στο ιστορικό τους πλαίσιο. Πολιτικά μιλώντας, η Ευρώπη είναι σήμερα πολύ πιο σταθερή από ό,τι πριν 100 χρόνια, όταν ένα πολύ μικρότερο επεισόδιο προκάλεσε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και είναι πολύ πιο ενοποιημένη – δημοσιονομικά και οικονομικά – από ό,τι την επαύριο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου όταν οι πολιτικοί των γερμανικών επανορθώσεων και η απουσία ευελιξίας του ‘χρυσού κανόνα’ συσσώρευσαν ερείπια.
Παρόλα αυτά η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να κάνει κάτι πολύ καλύτερο. Και γι’ αυτό πρέπει να αναλάβει ένα εγχείρημα με τρία άξονες.
Ο πρώτος άξονας υποτίθεται ότι έχει ήδη δρομολογηθεί: ισοσκελισμένοι εθνικοί προϋπολογισμοί στις καλές οικονομικές συγκυρίες. Η προγενέστερη προσπάθεια για την επιβολή αυτής της αρχής μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης απέτυχε, αλλά η κρίση που έχει μεσολαβήσει μπορεί να ενισχύσει τις σχετικές προσπάθειες και την αποφασιστικότητα. Δίχως ισοσκελισμένους εθνικούς προϋπολογισμούς στις καλές συγκυρίες, το σχέδιο του ευρώ είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει σε συγκυρία οικονομικής κρίσης.
Δεύτερον, οι εθνικές πολιτικές αρχές και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα πρέπει να συμφωνήσουν – και να το δηλώσουν δημόσια με ξεκάθαρο και κατηγορηματικό τρόπο – ότι η εισαγωγή του νέου δημοσιονομικού συμφώνου σημαίνει πως το κόστος κάθε μελλοντικής εθνικής δημοσιονομικής κατάρρευσης θα μοιράζεται μεταξύ των κρατών πιστωτών και των κρατών δανειοληπτών. Πάντοτε θα υπάρχουν διαμάχες για το πώς θα μοιραστούν οι ζημιές, αλλά οι διαμάχες αυτές δεν θα μπορέσουν να λυθούν αν δεν ξεκινήσουν όλοι αποδεχόμενοι την αρχή της κοινής ευθύνης. Ένα προβληματικό δάνειο δηλώνει ότι και οι δύο πλευρές έκαναν λάθη. Μια πολυεθνική νομισματική ένωση δεν μπορεί να επιβιώσει δίχως αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη της.
Τρίτον, η Ευρώπη πρέπει να θέσει την οικονομία στην υπηρεσία κάποιου ευρύτερου σκοπού με μεγαλύτερο πολιτικό νόημα από ό,τι ένα σύμφωνο ευημερίας. Οι αμιγώς υλιστικές συμφωνίες θα είναι πάντα ευάλωτες σε συγκυρίες κρίσης.
Πριν από 50 χρόνια, όταν ιδρύθηκε το πρόδρομο σχήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Ευρωπαίοι ηγέτες είχαν κάθε λόγο να αποδώσουν την έμφαση στην οικονομική ενότητα: κάθε άλλος τύπος πολυεθνικής σύγκλισης παρουσίαζε ισχυρότερες δυσκολίες και προκλήσεις. Η Ευρώπη δεν μοιάζει με τις Ηνωμένες Πολιτείες που μπορούν να επαίρονται για τον ενιαίο ‘αμερικανικό τρόπο ζωής’, στις πολιτισμικές και πολιτικές διαστάσεις του. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως η κυριαρχία των αμερικανικών Πολιτειών συνετρίβη πριν 150 χρόνια με τον Αμερικάνικο Εμφύλιο. Η Ευρώπη δεν μοιάζει ούτε με την Κίνα που έχει ενιαία γλώσσα και πολιτισμό εδώ και 3.000 χρόνια.
Κάθε άλλο, τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν διαγράψει ξεχωριστές πορείες εδώ και δεκάδες αιώνες αναπτύσσοντας καθένα τη δική του εθνική γλώσσα και τον δικό του εθνικό πολιτισμό. Τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν μάλιστα πολλές φορές συμπεριφερθεί σαν έφηβα μέλη συμμοριών, πεπεισμένα το καθένα για τη δική του ανωτερότητα και πάντα έτοιμα για νέες – αμοιβαία καταστροφικές – συγκρούσεις.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δυνάμεις της ειρήνης ακολούθησαν την καλύτερη πρακτική της εποχής: προσπάθησαν να οικοδομήσουν ένα πνεύμα εμπιστοσύνης εστιάζοντας σε μια κοινή προσπάθεια, αυτή που ήταν η λιγότερο αμφιλεγόμενη εκείνη την εποχή – στην οικονομία. Η προσπάθειά τους έφερε αποτελέσματα, αν και σχεδόν κάθε βήμα συνοδεύτηκε από σοβαρές δυσκολίες. Το τελευταίο βήμα, η ενοποίηση των νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών, απέβη ωστόσο άκρως τραυματικό.
Αλλά έπειτα από 60 χρόνια οικονομικής επιτυχίας, θα έπρεπε να είναι σαφές σε όλους ότι η ενίσχυση της ενότητας δεν χρειάζεται να σαρώσει την εθνική διαφορετικότητα. Οι Ιταλοί ποτέ δεν μοιάσουν αρκετά με τους Γερμανούς όπως δεν μοιάζουν οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης με τους κατοίκους της Καλιφόρνιας ή ο κόσμος της Σαγκάης με τους ανθρώπους του Πεκίνου. Αλλά οι Ευρωπαίοι πρέπει να μπορέσουν να βρουν το κοινό έδαφος – έστω και μόνο ως μία οντότητα που επιδιώκει να διατηρήσει την ισχύ της απέναντι στην Αμερική και την Κίνα – προκειμένου να στηρίξουν την ευρωπαϊκή κοινή υπόθεση αντί του εθνικού τους οικονομικού συμφέροντος και μόνο. Αν αυτό δεν γίνει, τότε πράγματι κάτι πάει στραβά στην Ευρώπη.
Μετά την απόφαση για την καθιέρωση της Τουρκικής γλώσσας στα Ελληνικά σχολεία ( Γυμνάσια ) με Νόμο της Νέας Δημοκρατίας, Εφημερίς της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας Αθήνα 20 Ιουνίου 2006, ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ Αρ. Φύλλου 867, 10 Ιουλίου 2006, και με την ισχύ του να ξεκινά από το σχολικό έτος
ΑπάντησηΔιαγραφή2006 − 2007, με την υπογραφή του Γεωργίου Καλού Υφυπουργού Παιδείας, και που βέβαια δεν εφαρμόστηκε γενικώς για να μην κινδυνέψει με κατάργηση από μαζικές αντιδράσεις, καθώς φαντάζεστε τι θα γινόταν να πετούν τα Τουρκικά αεροσκάφη πάνω από την Λήμνο και αποκάτω στο σχολείο να μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, το φριχτότερο έγκλημα που έγινε ποτέ στην ανθρωπότητα καθώς ο σκοπός δεν είναι η μάθηση αλλά η μεγαλύτερη πλύση εγκεφάλου που έχει γίνει ποτέ σε μαζική κλίμακα σε βάρος του Ελληνισμού από την Τουρκία, ο εκτουρκισμός των Ελληνόπουλων καθώς οι λεπτομέρειες που περιγράφονται για την διδαχή της αποτελούν μνημείο πλύσης εγκεφάλου, αλλά και την μεγαλύτερη επιτυχία της Τουρκικής διπλωματίας εις βάρος της Ελλάδας μας, γιατί αυτή η διπλωματία υποχρέωσε την κυβέρνηση Καραμανλή να το κάνει, ποιος ξέρει με ποιους εκβιασμούς από τους Τούρκους που ασφαλώς ξέρουν και τα άπλυτα και τα πλυμένα και κυβερνώντων και μη κυβερνώντων στην Ελλάδα για να προωθούν ευκολότερα τους σκοπούς τους εις βάρος μας, ( δέστε τι έγινε με την Ελληνοαλβανική ΑΟΖ που είχαμε συμφωνήσει με τους Αλβανούς αλλά με επέμβαση της Τουρκίας η Αλβανία υπαναχώρησε και οι πολιτικοί μας την κάνανε γαργάρα) ( πως και γιατί ; ) και την εν συνεχεία ανθελληνική στάση όλων των Ελληνικών Κυβερνήσεων και κομμάτων καθώς ναι μεν έγινε η καθιέρωση της γλώσσας αλλά εν συνεχεία δεν κινήθηκαν για να αποσυρθεί ο νόμος.
Μετά την είσοδο στα Ελληνικά; Κανάλια τηλεόρασης των Τουρκικών τηλεοπτικών σειρών με αυτούς τους γλυκανάλατους, ευγενικούς, τίμιους, Ελληνοπρεπείς ως ένα σημείο Τούρκους ηθοποιούς, τους καλούς
και αγαθούς οικογενειάρχες, τους καλοντυμένους, με τα ωραία σπίτια και τοποθεσίες, τους καθημερινούς ανθρώπους που αναζητούμε σε αυτήν την εποχή να μας συνδράμουν που δεν τους βρίσκουμε, αλλά τους βρήκαμε στην Τουρκία μέσω αυτών των τηλεοπτικών σειρών, ( είδες τι Ωραία είναι στην Τουρκία; Λέει η μια Κότα στην άλλη) και το ξεκίνημα διαφήμισης ξένων γλωσσών μέσω CD όπου μας λένε μάθε αγγλικά, και λοιπά αλλά και Τούρκικα καθώς η διαφήμιση θεωρεί την Τουρκική γλώσσα πλέον στις πιο σπουδαίες του Κόσμου., ήρθε και η πλέον προδοτική κίνηση που έγινε ποτέ στην Ελλάδα ΜΑΣ.
ΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ , ΚΑΛΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΣΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΑΝ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΕ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΑΠΟ ΓΕΛΟΙΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ, ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Μπορώ να μην αναρωτηθώ πόσο πουλημένα τομάρια είναι αυτοί που δέχτηκαν την Τουρκική γλώσσα ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, αυτοί που μας κάνουν πλύση εγκεφάλου κάθε βράδυ στα σπίτια μας με τα Τούρκικα σήριαλ, και τώρα ΑΥΤΟΙ με την εκδηλωθήσα πρόθεση τους στην Κωνσταντινούπολη να ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ;
Για όσους μπορούν ξεχωρίσουν τα γεγονότα από τα παραμύθια με τα γαλάζια επικοινωνιακά παιχνίδια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μη ξεχνάμε κάποια γεγονότα, απ΄όπου ξεκίνησε το... χάος!
“ Το έλλειμμα του 2009 έκλεισε στο 15,4% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την οριστική γνωμάτευση της Eurostat τον Νοέμβριο του 2010.
Φαίνεται όμως ότι θα μας καταδιώκει επί πολλά χρόνια, σκιάζοντας γενεές Ελλήνων. Με όρους παιδικής χαράς, το έλλειμμα θυμίζει μπαλόνι ηλίου που ξέφυγε από την κυβέρνηση Καραμανλή. Η κυβέρνηση Παπανδρέου το κοίταξε και μετά ήταν αδύνατο να το πιάσει. Πιθανόν να μην μπορούσε να το αγγίξει ποτέ, αφού είχε κοπεί η κορδέλα…
(…) Η κυβέρνηση Καραμανλή, με «τσάρο» τον Γιώργο Αλογοσκούφη, είναι σε συνεχή διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες για το έλλειμμα. Κορυφαία στιγμή, πριν από λίγους μήνες, είναι η απόφαση να ενισχυθεί το ΑΕΠ με τη «μαύρη» οικονομία ακόμη και τα έσοδα της πορνείας με πρωτοβουλία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, της οποίας ηγείται ο Μανώλης Κοντοπυράκης. Γιατί; Διότι το έλλειμμα υπολογίζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ. Οταν το ΑΕΠ, δηλαδή ο παρονομαστής, μεγαλώνει, τότε το αποτέλεσμα είναι καλύτερο.
(…) Καθώς μπαίνει η άνοιξη, πάνω από την κυβέρνηση Καραμανλή που έχει 151 βουλευτές δεν πλανάται μόνο το σύννεφο του ελλείμματος αλλά και των πρόωρων εκλογών. Η Βουλή κλείνει επειγόντως τον Μάιο λόγω της υπόθεσης Siemens και ο σχεδιασμός είναι για ταυτόχρονες ευρωεκλογές και εκλογές τον Ιούνιο. Εχουν υπολογίσει όμως χωρίς την υπόθεση Παυλίδη. Το έλλειμμα έχει αρχίσει να εκτροχιάζεται. Είναι 7% σε ταμειακή βάση τον Ιούλιο και 8% τον Αύγουστο. Με τη χώρα να βρίσκεται σε οιονεί προεκλογική περίοδο, οι εισπρακτικοί μηχανισμοί του Δημοσίου πέφτουν σε αδράνεια. Η μαύρη τρύπα της υστέρησης εσόδων πρώτα εμφανίζεται και μετά αρχίζει να μεγαλώνει.
Το ξεκίνημα του καλοκαιριού του 2009 είναι καθοριστικό. Εκ των υστέρων, ο Παπαθανασίου πιστεύει ότι ο Κώστας Καραμανλής έπρεπε να είχε κάνει διπλές εκλογές τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς. Τότε θα προλάβαινε ακόμη τον εκτροχιασμό…”
(TA NEA,Δημήτρης Μητρόπουλος, 17-3-2012)