«Εφτά νομά σ’ ένα δωμά»...Κατάντιας

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Ημουν και εξακολουθώ να είμαι θαυμαστής των τραγουδιών του. Στα μεγαλειώδη χρόνια της μεταπολίτευσης ήμουν...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Ημουν και εξακολουθώ να είμαι θαυμαστής των τραγουδιών του. Στα μεγαλειώδη χρόνια της μεταπολίτευσης ήμουν στο εξωτερικό και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τον δω και να τον ακούσω σε συναυλία και να τώρα που ήρθε η μεγάλη ευκαιρία. Θα τραγουδούσε ζωντανά απέναντι ακριβώς απ΄το μπαλκόνι μου στο Ιλιον, στο κλειστό γυμναστήριο «Γ. Κακούρης» επί της οδού Καπετάν Βέρρα & «Ορεινής Ταξιαρχίας». Ημουν ήδη έτοιμος να...
 κατέβω με τον γιο μου να βρω μια καλή θέση στα μπροστινά καθίσματα για να τον απολαύσω απ’ όσο γίνεται πιο κοντά, όταν είδα αίφνης πάνω από δέκα αστυνομικούς με περιπολικά να φρουρούν τους γύρω δρόμους. Ξαναγύρισα στο μπαλκόνι μου να τον ακούσω έστω από μακριά. Συναυλία με αστυνομική περιφρούρηση δεν θα δεχόμουν να ακούσω ούτε αν ερχόταν ο Τζον Λένον.
Είμαι αντίθετος με κάθε μορφή βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οταν όμως διάβασα το διαφημιστικό έντυπο για τη «Συναυλία Αλληλεγγύης στις Γειτονιές», με την ευγενική χορηγία του ΣΚΑΪ (Μπορούμε όλοι μαζί με τον Αλαφούζο και τον Πορτοσάλτε) και τον άκουσα να τραγουδά το «εφτά νομά σ’ ένα δωμά», σε συνδυασμό με τα όσα ακούγονται και την εν γένει συμπεριφορά του τον τελευταίο καιρό, νόμιζα πως άκουγα τον Σώτο Παναγόπουλο να τραγουδά το «άπονη ζωή» ή το ρεμπέτικο «τούτοι οι μπάτσοι που ‘ρθαν τώρα».
Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ο μέγιστος των ελλήνων τραγουδοποιών αλλά o ελάχιστος των καλλιτεχνών.
Ο μεγάλος καλλιτέχνης χρειάζεται κάτι παραπάνω και κρίνεται απ’ τη συνολική πορεία του. Όπως έλεγε ο μέγας Τ.Σ, Ελλιοτ «το χρήμα, η δόξα και το Νόμπελ αποτελούν την ταφόπλακα του Καλλιτέχνη» και ο Γ. Νταλάρας τα γεύτηκε από πολύ νωρίς. Ολοι οι μεγάλοι της τέχνης, από τον Αισχύλο (Προμηθέας Δεσμώτης) και τον Σοφοκλή (Αντιγόνη) μέχρι τον Καζαντζίδη, υπήρξαν μεγάλοι γιατί αφουγκράστηκαν τον πόνο της ψυχής του λαού, εμπνεύστηκαν απ’ το λαό και συγκρούστηκαν με την εκάστοτε εξουσία. Υπήρξαν και παρέμειναν αυθεντικοί. Οσοι καλλιτέχνες αποξενώθηκαν απ’ το λαό και τα προβλήματά του, στέρεψαν πνευματικά και ηθικά και άρχισαν να αναζητούν τη δόξα στα εφήμερα και στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.