Der Spiegel: «Το επικίνδυνο παιχνίδι της Ευρώπης με τον χρόνο»...

Ρεπορτάζ στην ιστοσελίδα Spiegel-Online με τίτλο « Το επικίνδυνο παιχνίδι της Ευρώπης με τον χρόνο » επισημαίνει ότι η ευφορία που...

Ρεπορτάζ στην ιστοσελίδα Spiegel-Online με τίτλο «Το επικίνδυνο παιχνίδι της Ευρώπης με τον χρόνο» επισημαίνει ότι η ευφορία που...
επικράτησε στις Βρυξέλλες και η εντύπωση ότι η Ελλάδα σώθηκε, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία βρίσκονται σε πορεία βελτίωσης, είναι απατηλές.
Η διαφαινόμενη ηρεμία οφείλεται στις ενέσεις κεφαλαίων από μέρους της ΕΚΤ. Την Τετάρτη η ΕΚΤ διέθεσε, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, δάνεια ύψους μισού τρις Ευρώ με επιτόκιο 1%.
Με αυτόν τον τρόπο δεν σώζονται μόνον οι τράπεζες, αλλά και τα κράτη, καθώς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χρησιμοποιούν τα δάνεια που έλαβαν σε συγκριτικά πολύ αποδοτικά κρατικά ομόλογα.
Αυτό που χρειάζεται τώρα να κάνει η Ευρώπη είναι να αξιοποιήσει σωστά τον χρόνο που διαθέτει, ούτως ώστε να βγει πραγματικά από την κρίση. Τα χτυπημένα από την κρίση χρέους κράτη αποκτούν το πλεονέκτημα του χρόνου για μερικούς μήνες, και πάντως όχι πάνω από τρία χρόνια. Διότι, μετά από τρία χρόνια θα πρέπει οι τράπεζες να επιστρέψουν στην ΕΚΤ τα δάνεια που έλαβαν και να είναι και πάλι σε θέση να δανειστούν από αλλού χρήματα.
Η Καγκελάριος Μέρκελ αντιλαμβάνεται καλά την αξία του δώρου της ΕΚΤ.
Όσον αφορά την «νέα αγαπημένη λέξη» των Ευρωπαίων, την ανάπτυξη, ο Kaiser παρατηρεί ότι αυτό ευκολότερα λέγεται παρά γίνεται.
Στα 7 από τα 17 κράτη της Ευρωζώνης η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει συρρίκνωση της οικονομίας, ενώ για τα υπόλοιπα θα υπάρξει μία μικρή ανάπτυξη, πολύ μικρή, ώστε να εξέλθει η ήπειρος της κρίσης.
Από πού θα προέλθει η διάθεση για ανάπτυξη με τόσα πακέτα βοήθειας και όργια περικοπών, τα οποία η Ευρωζώνη έχει επιβάλει στις ασθενέστερες χώρες;
Από πού θα προκύψουν τα κεφάλαια για την στήριξη της οικονομίας;
Σε τελική ανάλυση 25 από τις 27 χώρες υπέκυψαν στις γερμανικές πιέσεις και συναίνεσαν σε ένα Δημοσιονομικό Σύμφωνο, το οποίο τιμωρεί όποιον ξοδεύει πολύ.
Γι’ αυτόν τον λόγο οι κυβερνήσεις βασίζονται σε αυτό που κοστίζει λιγότερο, δηλαδή στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Το αν αυτό αρκεί για να βγει η νομισματική ένωση από την κρίση, είναι κάτι το οποίο αμφισβητείται από τους περισσότερους αρχηγούς κυβερνήσεων. Έτσι, επιδιώκουν την ενίσχυση των μηχανισμών βοήθειας.