Υποκρισία ...made in Germany

Ξεχείλιζε σκοπιμοτήτων η αγανάκτηση που εξέφρασε πρόσφατα ο επιτετραμμένος της Γερμανίας στην Ελλάδα (Γκαουλάιτερ για πολλούς) Χορστ Ράιχεν...

Ξεχείλιζε σκοπιμοτήτων η αγανάκτηση που εξέφρασε πρόσφατα ο επιτετραμμένος της Γερμανίας στην Ελλάδα (Γκαουλάιτερ για πολλούς) Χορστ Ράιχενμπαχ επ’ αφορμή της χρηματοδοτικής ασφυξίας που αντιμετωπίζουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Οι αιτιάσεις του, σχετικά με την απροθυμία των ελληνικών τραπεζών να...
ανοίξουν τους κρουνούς των δανειοδοτήσεων, ήταν προφανώς ορθές.

Είναι σε όλους γνωστό ότι έχουν δυνατότητα οι ελληνικές τράπεζες να στηρίξουν τις επιχειρήσεις που ασφυκτιούν. Παρόλα αυτά ο Γερμανός δεν έχει δικαίωμα να μιλάει γιατί στην Ελλάδα δεν συμβαίνει τίποτε διαφορετικό ή χειρότερο απ’ ότι συμβαίνει στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Κι εκεί η Γερμανία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ότι αποφασίζεται και εφαρμόζεται. Είναι υποκρισία επομένως ο εντολοδόχος της Μέρκελ να αποδοκιμάζει ως ελληνική μια πολιτική που σχεδίασε το Βερολίνο.
Τι έγινε λοιπόν το χρήμα που έδωσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις εμπορικές τράπεζες της ευρωζώνης, ύψους 1.018,5 εκ. ευρώ, σε δύο μάλιστα δόσεις; Καταθέσεις ημέρας, είναι η απάντηση! «Η ποσότητα ρευστού που κατατέθηκε από τις τράπεζες της ευρωζώνης στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε καταθέσεις ημέρας, έχει φθάσει σε επίπεδα ρεκόρ σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα χθες», έγραφαν οι Financial Times το Σαββατοκύριακο 3-4 Μαρτίου 2012 σε άρθρο με τίτλο «Οι τράπεζες παρκάρουν ποσότητα – ρεκόρ ρευστού ύψους 777 δισ. ευρώ σε ημερήσιους λογαριασμούς της ΕΚΤ – Τα νέα επίπεδα δημιουργήθηκαν μετά τα πλεονεκτήματα των φθηνών δανείων που εκμεταλλεύθηκαν 800 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα». Το κακό επομένως είναι πανευρωπαϊκό κι όχι ελληνικό!
Οι επιπτώσεις δε που έχει αυτή η πολιτική των τραπεζών από την μια άκρη της ευρωζώνης στην άλλη είναι δραματικές. «Σε άνοδο η αφερεγγυότητα στην Ευρώπη καθώς οι δανειστές κόβουν την επιχειρηματική χρηματοδοτική» ήταν ο τίτλος ανάλυσης της International Herald Tribune στις 8 Φεβρουαρίου 2012, αφού δηλαδή είχε δοθεί το πρώτο πακέτο στις τράπεζες. Ανέφερε δε στο ιδιαίτερα κατατοπιστικό άρθρο: «Η πίεση αυξάνεται. Η αφερεγγυότητα – όταν τα χρέη μιας επιχείρησης υπερβαίνουν το ενεργητικό και τις ταμειακές ροές της – αναμένεται να αυξηθεί στο 12% αυτή τη χρονιά στην ευρωζώνη. Η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία αναμένεται να καταγράψουν μερικές από τις μεγαλύτερες ετήσιες αυξήσεις. Στις ΗΠΑ, αντίθετα, η έκταση της αφερεγγυότητας, ακολουθεί πτωτική πορεία».
Οι αιτίες της πιστωτικής ασφυξίας δεν αφορούν μόνο την μείωση των καταναλωτικών δαπανών που έχουν οδηγήσει ακόμη και κορυφαίες επιχειρήσεις του λιανεμπορίου όπως η βρετανική Tesco και η γαλλική Carrefour να αντιμετωπίζουν προβλήματα για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια. Εντοπίζονται ακόμη και στην απροθυμία των τραπεζών να δανείσουν! Έγραφε η αμερικανική εφημερίδα: «Τον Δεκέμβριο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κινήθηκε να προσφέρει στον χρηματοπιστωτικό τομέα 489 δις. ευρώ, υπό την μορφή δανείου με χαμηλό επιτόκιο. Οι αρχές ήλπιζαν πως το χρήμα θα διευκόλυνε την πιστωτική πίεση των ευρωπαϊκών τραπεζών, έτσι ώστε να αρχίσουν να δανείζουν ξανά την ευρύτερη οικονομία. Αντί όμως να προσφέρουν το χρήμα στις αποστεωμένες από πίστωση εταιρείες, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προτίμησαν να καταθέσουν το ρευστό στην κεντρική τράπεζα για ασφάλεια. Στις 18 Ιανουαρίου, αξιωματούχοι δήλωσαν πως οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν παρκάρει περίπου 528 δισ. ευρώ καταθέσεις ημέρας στην κεντρική τράπεζα, που είναι το υψηλότερο επίπεδο από την εισαγωγή του ευρώ το 1999».
Λεφτά υπάρχουν με άλλα λόγια και τα έχουν οι τράπεζες. Κι αυτό συμβαίνει από την μια άκρη της ευρωζώνης ως την άλλη. Η στοχοποίηση επομένως των ελληνικών τραπεζών από τον Χορστ Ράιχενμπαχ δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού πέρα από την δημιουργία εντυπώσεων και επίσης στον στιγματισμό οτιδήποτε ελληνικού, ως αναποτελεσματικού και ύποπτου για κακοδιαχείριση (ακόμη κι εκείνων των πολιτικών που είναι copy – paste των εντολών της ΕΚΤ) έτσι ώστε η παρουσία του ίδιου και της ομάδας του στην Ελλάδα να θεωρείται όχι μόνο σωτήρια αλλά και αναγκαία.