Στην εποχή του βωβού...

Ίσως η πιο πετυχημένη θεατρική παράσταση όλων των εποχών. Μία πρωτότυπη παράσταση με θεατές έναν ολόκληρο λαό και με διάρκεια σχεδόν σαράν...

Ίσως η πιο πετυχημένη θεατρική παράσταση όλων των εποχών. Μία πρωτότυπη παράσταση με θεατές έναν ολόκληρο λαό και με διάρκεια σχεδόν σαράντα ετών. Σίγουρα μια πολύ επικερδής παράσταση, που μπροστά στους πρωταγωνιστές της φαντάζουν φτωχοί ψιλικατζήδες, ακόμα και οι συνάδελφοί τους στο Χόλυγουντ.
Βέβαια σήμερα φαίνεται, πια καθαρά, ότι το έργο έχει χάσει τη φρεσκάδα και την πειστικότητά του. Όσο αφελείς και αν είναι οι θεατές έχουν βαρεθεί να ακούν τα ίδια ανούσια λόγια τόσα πολλά χρόνια. Μάλιστα οι περισσότεροι έχουν φτάσει στο σημείο να γνωρίζουν τι θα πουν οι ηθοποιοί πριν καν ανοίξουν το στόμα τους.
Είναι λοιπόν φυσικό το ενδιαφέρον των θεατών, για την παράσταση, να μειώνεται και να αρχίζουν σιγά - σιγά στο θέατρο να ακούγονται ψίθυροι, μετά ομιλίες και κατόπιν φωνές. Μάλιστα όταν οι θεατές κατάλαβαν ότι έχουν να κάνουν με θίασο της συμφοράς - στην κυριολεξία - γρήγορα ακολούθησαν γιαούρτια και ζαρζαβατικά. Δυστυχώς αυτό είναι το πρόβλημα%26#8230- οι χώρες έχουν λαούς και οι θεατρικές παραστάσεις θεατές. Θεατές, που όταν καταλαβαίνουν το δούλεμα, αγριεύουν και μπορεί να ζητήσουν τα λεφτά τους πίσω. Τώρα μάλιστα που κατάλαβαν ότι την παράσταση αυτή δεν την πλήρωσαν μόνο με λεφτά, αλλά με αξιοπρέπεια, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, ζητούν πίσω τη ζωή και την πατρίδα τους.
Ο θίασος βέβαια για να κρατηθεί στην σκηνή προσπαθεί να τονώσει το ενδιαφέρον τού κοινού μετατρέποντας την κωμωδία, που τόσα χρόνια έπαιζε, σε δράμα. Είναι τραγικό και συνάμα αστείο, να βλέπεις όλους αυτούς που μια προικισμένη χώρα την κατάντησαν κουφάρι και παγκόσμιο ρεντίκολο, κολλημένους στο κουφάρι σαν βδέλλες, να θέλουν τώρα να παίξουν το ρόλο του σωτήρα. Είναι εκνευριστικό αλλά και κωμικό να βλέπεις, αυτούς που γκρέμισαν τα πάντα να αυτοσυγχωρούνται, να αυτοεξιλεώνονται, να αυτοαπαλλάσσονται και τελικά να αυτοθαυμάζονται κιόλας και να προχωρούν στο μέλλον ξεχνώντας ακόμα και το πρόσφατο παρελθόν τους.
Φυσικά δεν λείπουν τα ευτράπελα, γιατί όταν γνήσιοι κωμικοί θέλουν να παίξουν τραγωδία, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ακόμα και ξεκαρδιστικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ένας εκ των πρωταγωνιστών πες - πες ότι δεν συγκυβερνά στο τέλος το πίστεψε και ο ίδιος. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να καταγγείλει κυβερνητική απόφαση που εισηγήθηκε δικός του υπουργός. Τελικά ο «ευέλικτος» αρχηγός μπερδεύτηκε και ο ίδιος στην σύγχυση που προσπάθησε να προκαλέσει στους αφελείς θεατές. Όταν λες ότι δεν συγκυβερνάς, αλλά είσαι αντιπολιτευόμενη κυβέρνηση ή είσαι κυβερνητική αντιπολίτευση -στο τέλος από κόμμα, γίνεσαι σαμπουάν «δύο σε ένα» -ξεπλένεις και μαλακώνεις. Κάποτε μια διαφήμιση σαμπουάν έλεγε «μην το πιείτε, λουστείτε». Σήμερα η ατάκα θα μπορούσε να λέει «αν τα καταπιείτε, θα τον λουστείτε».
Ο δε άλλος συμπρωταγωνιστής, ένα πραγματικό ταλέντο που μπορεί να παίξει όλους τους ρόλους. Εδώ έχουμε μια πραγματικά πρωτότυπη περίπτωση θεατρικής παράστασης, με πολλούς ρόλους που τους υποδύεται όλους ο ίδιος ηθοποιός.
Υπουργός Δικαιοσύνης, όταν σχηματιζόταν το νομικό πλαίσιο ασυδοσίας και η απιστία μετατρεπόταν από κακούργημα σε πλημμέλημα. Εμπνευστής και εισηγητής του νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών, στην συνταγματική αναθεώρηση του 2001. Υπουργός Ανάπτυξης, την περίοδο που η χώρα χρειαζόταν πραγματική ανάπτυξη, για την ένταξη της στην ΟΝΕ. Τελικά, για να ενταχθούμε, το μόνο που αναπτύχθηκε, ήταν οι σχέσεις της χώρας μας με τους παγκόσμιους τοκογλύφους. Υπουργός Πολιτισμού, στη διάρκεια προετοιμασίας των Ολυμπιακών αγώνων, με τις απευθείας αναθέσεις έργων και τις ανεξέλεγκτες υπερβάσεις. Υπουργός Εθνικής Άμυνας, όταν παραλαμβάναμε γερμένα πλην όμως χρυσοπληρωμένα υποβρύχια. Υπουργός Οικονομικών, όταν ήρθε η ώρα να πληρωθούν τα χρέη στους τίμιους δανειστές μας.
Σήμερα μάλιστα μας ρωτά «Γίνεται-» και ο ίδιος απαντά «ΝΑΙ Γίνεται». Φυσικά τον πιστεύουμε, είμαστε βέβαιοι ότι μπορεί να κάνει τα πάντα.
Άλλη μια πρωτοτυπία αυτής της παράστασης είναι ότι ενώ συνήθως στις θεατρικές κωμωδίες οι θεατές γελούν με τους ηθοποιούς, εδώ οι ηθοποιοί γελούν εις βάρος των θεατών. Μάλιστα δεν γελούν μόνο, ενίοτε τους λοιδορούν κιόλας. Είναι σίγουρο ότι κράταγαν την κοιλιά τους από τα γέλια, όταν το ξεχαρβάλωμα κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος το ονόμασαν «Ευελφάλεια». Ξεκαρδίστηκαν, όταν την επιβολή χαρατσιών την ονόμασαν «Ασφάλιστρο κινδύνου». Έκαναν καινούριο συκώτι, όταν είπαν «Δεν είμαστε ούτε συμπολίτευση, ούτε αντιπολίτευση, είμαστε οι ρυθμιστές της κατάστασης». Τους κόπηκε η ανάσα από τα γέλια, όταν διαβεβαίωναν «Εγώ συγχωροχάρτια δεν δίνω».
Φυσικά σε όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν έλειψαν οι κωμικές ατάκες, όμως το κοινό χωρίς καλή αίσθηση του χιούμορ, άργησε να καταλάβει τα αστεία- «Αλλαγή», «Κάθαρση», «Η Ελλάδα έχει ισχυρή οικονομία», «Εκσυγχρονισμός», «Τη χώρα μας δεν θα την αγγίξει η κρίση, γιατί έχει θωρακισμένη οικονομία», «Επανίδρυση», «Η Ελλάδα παίζει στην πρώτη κατηγορία της παγκόσμιας οικονομίας», «Οι Ολυμπιακοί αγώνες θα εκτοξεύσουν την ελληνική οικονομία», «Λεφτά υπάρχουν», «Επανεκκίνηση», «Επαναδιαπραγμάτευση». Βέβαια μπορεί να πήρε χρόνια στους θεατές να καταλάβουν τα καλαμπούρια, τώρα όμως όλοι γελάνε όταν τα θυμούνται...
Σήμερα όμως το έργο θυμίζει έντονα βουβή κωμωδία Χονδρού - Λιγνού, με τους δύο συμπρωταγωνιστές να συναγωνίζονται σε γκάφες και να τσακώνονται συνεχώς μεταξύ τους, μόνο και μόνο για τις ανάγκες της παράστασης. Ενώ συγκυβερνούν πριν τις εκλογές, διαβεβαιώνουν ότι δεν μπορούν να συγκυβερνήσουν μετά τις εκλογές. Ενώ έχουν δεχθεί από κοινού, μέχρι και «δηλώσεις συμμόρφωσης» να στείλουν στην τρόικα, υποδύονται τους ατίθασους. Ενώ είναι γνωστό ότι η πολιτική τους βασίζεται στο ίδιο κείμενο (μνημόνιο), προσπαθούν να πείσουν ότι έχουν διαφορετική πολιτική. Ενώ έχουν διαβεβαιώσει έξω τους πάντες ότι θα είναι «καλά παιδιά», μέσα κάνουν ότι τσακώνονται μεταξύ τους. Ενώ φοβίζουν τους ιθαγενείς θεατές ότι αν δεν συνεχίσουν να κυβερνούν, τους περιμένει αβέβαιο μέλλον, έχουν να τους προτείνουν βέβαιο ξεπούλημα, αναμφισβήτητη κατοχή και σίγουρη δουλοποίηση.
Όμως οι θεατές δεν δείχνουν πια διατεθειμένοι να συνεχίσουν να παρακολουθούν την παράσταση της συμφοράς. Δυστυχώς, για όλους τους επίδοξους σωτήρες (των τοκογλύφων), έχουν λιγοστέψει τραγικά οι αφελείς ιθαγενείς θεατές που τρώνε κουτόχορτο, μαγειρεμένο με προπαγανδιστικές συνταγές και πασπαλισμένο με νεοταξίτικες απειλές.
Βλέποντας λοιπόν την εκρηκτική κατάσταση, οι συντελεστές τής παράστασης πείστηκαν πως προκειμένου να υπάρχουν εξαγριωμένοι θεατές, καλύτερα να μην υπάρχουν καθόλου θεατές. Γι' αυτό παρατηρούμε την μεταφορά του έργου από το θέατρο στην τηλεόραση. Μάλιστα, φανερά πια, το θέατρο υπάρχει και λειτουργεί μόνο για τους θεατρίνους, τους θεατές δεν θέλουν να τους βλέπουν, ούτε από μακριά. Άλλωστε είδαμε την πρόβα, στη «θαυμάσια» παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Επίσης βλέπουμε ότι ακόμα και προεκλογικά, δεν τολμούν ανοιχτές εμφανίσεις, αλλά μόνο σε κλειστούς χώρους ή ακόμα καλύτερα σε σπίτια. Όπως ακριβώς οι κλόουν των παιδικών πάρτι.
Σαράντα χρόνια ήθελαν τους πολίτες χειροκροτητές και θεατές της παράστασής τους, τώρα όμως τους ενοχλούν ακόμα και ως θεατές, γι' αυτό τους προτιμούν καλύτερα τηλεθεατές. Άλλωστε στην «τηλεοπτική δημοκρατία» οι τηλεθεατές εκδηλώνονται ακίνδυνα μέσα στο σπίτι τους και αφού υποστούν πρώτα την κατήχηση των δελτίων προπαγάνδας.
Είναι φανερό πια ότι το πολιτικό μας σύστημα ανήκει στην εποχή του βωβού. Επίσης είναι φανερό ότι θέλει και τους πολίτες να τους κρατήσει θεατές και βωβούς. Ίσως στην διάρκεια της παράστασης, να μας πήρε για λίγο ο ύπνος- τώρα όμως ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πια ούτε βουβοί, ούτε κοιμισμένοι. Και κυρίως, δεν μας αρέσουν οι παραστάσεις με βρικόλακες, που πίνουν αίμα.
Δ. Βουλγαρίδης

Πηγη