ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ: ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ...

Κατ’ αρχήν , δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Πάντα ψήφιζα ΠΑΣΟΚ- τουλάχιστον από το 1999 οπότε και επέστρεψα μόνιμα στην Ελλάδα ...

Κατ’ αρχήν, δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Πάντα ψήφιζα ΠΑΣΟΚ- τουλάχιστον από το 1999 οπότε και επέστρεψα μόνιμα στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου στο Εξωτερικό. Φυσικά, γνώριζα τα –ιδιαιτέρως χτυπητά- ελαττώματα του κόμματος και τα μεγάλα λάθη που είχε διαπράξει στο παρελθόν. Εκεί όμως ανήκα ιδεολογικά και προχωρούσα, δίνοντας έμφαση στα...
θετικά και ελπίζοντας στην εξάλειψη των αρνητικών. Δε νομίζω πως ήμουν ο μόνος και δεν πιστεύω πως αυτό που προανέφερα αφορούσε (=αφορά) μόνο τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
Η ιδέα να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική τριγύριζε στο μυαλό μου εδώ και αρκετά χρόνια. Έχω συγκεκριμένες ιδέες, απόψεις, προτάσεις- όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία μου τις γνωρίζουν- και θεωρώ πως ο μόνος τρόπος να μην παραμείνουν απλώς λέξεις πάνω σε χαρτιά θα ήταν μέσω του πολιτικού στίβου. Είμαι της λογικής πως αν θες να αλλάξεις κάποια πράγματα στο «σύστημα», οφείλεις να «ενταχθείς» σε αυτό και -διατηρώντας πάντα ακέραιες τις ιδέες σου- να προσπαθήσεις. Εκ των έσω- όχι παραμένοντας πεισματικά εκτός, φωνάζοντας και βρίζοντας.
Το 2010, πήρα την πρώτη «γλύκα» ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον συνδυασμό «Επιμένουμε Αθήνα» του Γιώργου Αμυρά. Τολμώ να πω πως το ‘φχαριστήθηκα αφάνταστα! Μην ξεχνάμε όμως πως η συμμετοχή σε ένα ψηφοδέλτιο δημοτικών εκλογών, παντελώς αχρωμάτιστο κομματικά, δεν εμπεριέχει ιδιαίτερο ρίσκο. Αντίθετα φυσικά με αυτό που συμβαίνει τώρα.
Όταν άρχισα να ανακοινώνω τις προθέσεις μου στους φίλους μου, κάποιοι από αυτούς με ρώτησαν «Γιατί τώρα;» και με προέτρεψαν να περιμένω. Έλεγαν πως στις επόμενες εκλογές τα πράγματα ίσως να είναι πιο ήρεμα και το ΠΑΣΟΚ να έχει ανακάμψει. Έτσι, θα ήταν πιο εύκολο για μένα να κάνω μια πιο «ανοιχτή» προεκλογική εκστρατεία και –ενδεχομένως- να συγκεντρώνω περισσότερες πιθανότητες να εκλεγώ.
Όχι φίλοι μου! Διαφωνώ κάθετα. Για πολλούς λόγους. Κάποιες φορές μου αρέσει να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα. Άποψή μου είναι πως, που και που, πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο αρκεί αυτός που το κάνει να λειτουργεί συνειδητά και για κάποιο ουσιαστικό σκοπό. Ούτως ή άλλως όμως, θεωρώ πως τώρα είναι η στιγμή. Πολλά πρέπει να αλλάξουν άμεσα. Ορισμένα από αυτά θα αλλάξουν εκ των πραγμάτων, λόγω της κατάστασης και της κρίσης. Οι υπόλοιπες αλλαγές όμως θα εξαρτηθούν από εμάς τους ίδιους. Κάποιοι πρέπει να κάνουν την αρχή. Και θέλω να είμαι εγώ ένας από αυτούς. Δεν θα υποκριθώ. Δεν είμαι ιδιαιτέρως αλτρουϊστής ούτε έχω όρεξη να γίνω ήρωας. Είναι κάτι που θα πράξω (και) για μένα. Κάτι που γουστάρω. Κάτι που θεωρώ σωστό, κάτι που ελπίζω πως θα βρει σύντομα μιμητές.
Σήμερα, η πολιτική χρειάζεται νέους ανθρώπους. Όχι στην ηλικία αφού συχνά συναντάμε 20χρονα να παπαγαλίζουν μια γηραλέα ξύλινη γλώσσα (η οποία δυστυχώς έχει μεγάλη πέραση τελευταία), αλλά στο μυαλό, στις ιδέες, στον λόγο που θα εκφέρουν. Διαφωνώ πλήρως με την απαξίωση της πολιτικής, αναγνωρίζω όμως την ανάγκη ανανέωσης. Μια ανανέωση που δεν θα προέλθει από την δημιουργία «νέων» κομμάτων από παλιούς πολιτικούς αλλά από την είσοδο στο πολιτικό σύστημα «φρέσκων» προσώπων.
Κατεβαίνω λοιπόν σε αυτές τις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο για τους λόγους που το ψήφιζα μέχρι τώρα αλλά και επειδή θεωρώ πως η κρίση που διανύουμε δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι σε μεγάλο βαθμό και πολιτική, υπεράνω κομματικών σχηματισμών.
Για το πρώτο σκέλος χρειάζονται συγκεκριμένες αρετές: αποφασιστικότητα, αποτελεσματικότητα, σεβασμός στον οικονομικά αδύνατο. Αν όλα αυτά υπάρξουν, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τη σκαπουλάρουμε. Το δεύτερο σκέλος είναι ίσως αυτό που με προβληματίζει περισσότερο. Τον τελευταίο καιρό, παρατηρούμε μια ανατριχιάστική άνοδο της Ακροδεξιάς. Βλέπουμε την –γνωστή και μη εξαιρετέα- Χρυσή Αυγή να μπαίνει με τα τσαρούχια στη βουλή- κάτι που, αν γίνει πραγματικότητα, θα αποτελέσει όνειδος για όλους μας και για το οποίο –ας μη γελιόμαστε- ευθύνεται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Βλέπουμε τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του Πάνου Καμμένου, ένα κόμμα που μιλάει για Μασόνους και Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και που –δυστυχώς- φαίνεται να συγκινεί και άτομα που ψήφιζαν Αριστερά, να «χτυπάει» μέχρι και τρίτη θέση στις δημοσκοπήσεις. Όλα αυτά δε, σε συνδυασμό με μια άγρια δεξιά στροφή της Νέας Δημοκρατίας, με αναφορές σε «χριστιανούς στα χαρακώματα» και την ανεξήγητη (;) εμμονή του Αντώνη Σαμαρά να καταργήσει τον νόμο περί ιθαγένειας.
Από την άλλη, ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς αποφεύγει επιδεικτικά να προσφέρει λύσεις, προτάσει μια γενική άρνηση σε κάθε μεταρρύθμιση και αλλαγή και, ενίοτε, φτάνει στο σημείο να υμνεί την άσκοπη και τυφλή βία και να χρησιμοποιεί παλαιοεθνοπατριωτικά τσιτάτα. Η Αριστερά αυτή απέχει παρασάγγας από το πρότυπο του αριστερού που –εγώ τουλάχιστον- είχα πάντα στο μυαλό μου.
Άποψή μου είναι πως η μοναδική απάντηση σε όλο αυτό το πολιτικό έρεβος θα μπορούσε να προέλθει από μια ισχυρή Κεντροαριστερά. Ως τέτοια φυσικά, δεν αντιλαμβάνομαι το ΠΑΣΟΚ μόνο του αλλά μια συστράτευση πολιτικών δυνάμεων γύρω από το κόμμα που –καλώς η κακώς- εκπροσώπησε τον συγκεκριμένο χώρο τα τελευταία 35 χρόνια. Αυτή τη στιγμή, πρόχειρα μπορώ να σκεφτώ την ΔΗΜΑΡ και τους Οικολόγους. Μακροπρόθεσμα όμως ενδεχομένως να προστεθούν τα νέα κόμματα που προέρχονται από τον μετριοπαθή φιλελεύθερο χώρο καθώς και ένα μεγάλο κομμάτι της νυν κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Εξυπακούεται, πως και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει ριζικά, να πάψει να είναι ένα «κόμμα του κράτους» και να εξελιχθεί σε ένα μοντέρνο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Φαντάζει απίθανο αλλά θεωρώ πως επί Σημίτη έγιναν σχετικές προσπάθειες και ίσως ο Γιώργος Παπανδρέου να το είχε καταφέρει αν δεν έπεφτε πάνω στην κρίση.
Σε γενικές γραμμές, είμαι πεπεισμένος πως η εποχή των αυτοδυναμιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί και τη λύση μπορεί να την δώσει μόνο μια υγιής συνεργασία των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου.
Ξέρω πως ακούγομαι αιθεροβάμων, πως ηχώ σαν τον John Lennon (του οποίου δεν είμαι καν φαν!). Επαναλαμβάνω όμως πως ελπίζω πως δεν θα είμαι μόνος. Ακούγεται κοινότοπο αλλά αυτή την στιγμή χρειάζεται αισιοδοξία και προσπάθεια. Ξαναλέω: Όσο μικρές και αν είναι οι πιθανότητες να πετύχω όλα αυτά για τα οποία μιλάω, είναι σαφώς περισσότερες από εκείνες που θα είχα αν καθόμουν σπιτάκι μου και πουλούσα «επανάσταση».
Δεν φανταζόμουν πως κάποτε θα έγραφα έναν πολιτικό λόγο. Αντικειμενικά, το συγκεκριμένο κείμενο θα μπορούσε να είναι ένα άρθρο μου στα «Νέα» ή το Mediasoup, απ’όπου ξεκίνησα να αρθρογραφώ. Αν στο τέλος, πρόσθετα κι έναν ερωτοχτυπημένο τύπο που θα αυτοκτονούσε, μπορεί να σας έκανα να πιστεύετε πως έχετε στα χέρια σας το τελευταίο μου διήγημα. Κάποιοι θα διαφωνήσουν με αυτά που λέω. Άλλοι θα τα βρουν ανέφικτα. Στόχος μου όμως ήταν να σας μεταφέρω ακριβώς ό,τι σκέφτομαι, χωρίς προσθαφαιρέσεις και εκπτώσεις.
Δεν γνωρίζω που θα με πάει αυτή η ιστορία. Ήδη όμως έχω κερδίσει πολλά. Κατάλαβα πως είχα περισσότερους φίλους απ’ότι αρχικά πίστευα. Επίσης, είδα πως κάποιοι δίπλα μου που μου έκαναν τον φίλο έλεγαν ψέματα. Δέχτηκα μηνύματα από ψηφοφόρους άλλων κομμάτων που μου έδιναν συγχαρητήρια για την κίνησή μου αυτή- ασχέτως αν δεν πρόκειται να με ψηφίσουν. Δέχτηκα μηνύματα από, άγνωστους σε μένα, οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που με ευχαριστούσαν για το κουράγιο που τους έδωσα- κάτι που προσωπικά δεν φανταζόμουν. Κι έχουμε ακόμα αρκετές μέρες μέχρι τις 6 Μαΐου!