Για την Βαστίλλη...

Του Δημήτρη Καραμάνη Tο εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία αποτελεί αντικείμενο πολλαπλών ερμηνειών. Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να τοπ...

Του Δημήτρη Καραμάνη

Tο εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία αποτελεί αντικείμενο πολλαπλών ερμηνειών. Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να τοποθετηθεί, με τη σκέψη του μισοάδειου ή του μισογεμάτου ποτηριού, με σχετική αξιοπιστία και πειστικότητα.
Το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις και στην περίπτωση του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, αυτές είναι ευδιάκριτες. Από τη μία, σχεδόν 3,5 εκατομμύρια περισσότεροι ψηφοφόροι στήριξαν τον...
υποψήφιο του Μετώπου της Αριστεράς, απ’ ό, τι το 2007. Από την άλλη, ο ίδιος αριθμός ψηφοφόρων προστέθηκε στην κάλπη και της γαλλικής ακροδεξιάς.
Με μια ψύχραιμη ματιά, θα πρέπει να κρατήσουμε τρία βασικά συμπεράσματα:
Πρώτον, η άνοδος της ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο δυστυχώς δεν συνιστά νέο. Την ώρα που στην Ελλάδα οι νεοναζί ράβουν κοινοβουλευτικά κοστούμια, η άνοδος του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, ενός κόμματος που την τελευταία δεκαετία καταγράφει διψήφια ποσοστά, πολλούς μπορεί να σοκάρει, λίγους όμως μπορεί να εκπλήξει. Είναι προβληματικό να περιμένουμε την κάλπη -σε οποιαδήποτε χώρα- να επιβεβαιώσει ότι το κυρίαρχο αίσθημα στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι ο φόβος. Είναι επικίνδυνο πράγμα να υποτιμάς την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά ακόμα πιο επικίνδυνο είναι να αρνείσαι να ανοίξεις μέτωπο απέναντι της.
Δεύτερον, το αποτέλεσμα του Μελανσόν με βάση τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν μέσα από τις εικόνες των ογκωδέστατων προεκλογικών συγκεντρώσεων της Βαστίλης, της Λιλ, της Τουλούζ και της Μασσαλίας, δεν είναι θετικό. Είναι όμως πολύ θετικό ότι η γαλλική ριζοσπαστική αριστερά, μετά από χρόνια ανυποληψίας, κατάφερε να σταθεί στα πόδια της και να διεξαγάγει μια καμπάνια που ενέπλεξε ξανά χιλιάδες κόσμου στην καθημερινή οργανωμένη δράση, έθεσε στην προεκλογική ατζέντα τα ζητήματα της αναδιανομής του εισοδήματος και έβαλε ξανά στην κουβέντα μια λέξη-κλειδί για το μέλλον των λαών της Ευρώπης. Τη λέξη αντίσταση.
Τρίτον, σε ότι μας αφορά, είναι γεγονός ότι, ενόψει των εκλογών στην Ελλάδα, ένας πιθανός θρίαμβος του υποψήφιου του Μετώπου της Αριστεράς θα έδινε πολύ μεγαλύτερο θάρρος στον κόσμο της εδώ ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το 11% του Μελανσόν, μπορεί να μη δίνει την «εξουσία στο λαό», δίνει όμως την εγγύηση ότι η Αριστερά θα αγωνιστεί από καλύτερες θέσεις ενάντια στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Με αυτή την έννοια, ας μη λησμονούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πίσω του δυο χρόνια συνεπούς κινηματικής δράσης, δύο χρόνια έμπρακτης αντίστασης στα σχέδια της μνημονιακής πολιτικής που καμία προεκλογική καμπάνια δεν μπορεί να ισοφαρίσει.
Ας είμαστε λοιπόν στο πλευρό των συντρόφων μας του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Αριστερού Κόμματος στη Γαλλία, έχοντας κατά νου δύο πολύ βασικά πράγματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με την ανάγκη του μετωπικού αγώνα απέναντι στην ανάδυση του ακροδεξιού κινδύνου. Μην κάνουμε το λάθος να θεωρήσουμε ότι στο επίπεδο της εναλλακτικής πρότασης είμαστε μόνοι μας. Η ακροδεξιά και ο εθνικισμός, όσο θα συνεχίζουν να παίζουν χωρίς αντιπάλους και με συμμάχους το φόβο και την ανασφάλεια,θα αναδύονται στην επιφάνεια.
Το δεύτερο αφορά το κατά μια έννοια διεθνιστικό μας καθήκον προς τους λαούς της Ευρώπης. Αυτό που ορίζει πως ο ελληνικός λαός πρέπει να προκαλέσει, και δια της ψήφου του, το πρώτο ισχυρό σοκ στην νεοφιλελεύθερη ηγεμονία σε επίπεδο Ευρώπης. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να μιλάμε για ποσοστά και δημοσκοπήσεις.Τώρα είναι η ώρα της εξωστρέφειας και της απεύθυνσης στον κόσμο που περιμένει να βρεί την Αριστερά, όχι στα τηλεπαράθυρα, αλλά στον κοινωνικό του χώρο, στη γειτονιά του, στην δουλειά του.
Γνωρίζουμε ότι οι επιθέσεις θα είναι λυσσαλέες. Όμως από το δικό μας πείσμα θα εξαρτηθεί, εν τέλει, αν η το βράδυ της 6ης Μάη η μπίλια θα κάτσει στο κόκκινο ή στο μάυρο. Γιατί πρέπει να νικήσουμε. Όχι μόνο για μας, αλλά και για εκείνη την υπέροχη κόκκινη λαοθάλασσα της Βαστίλης.
Πηγή: Red Notebook