H συγγραφέας Nτίνα Κίτσου μιλά για τη "Μαγική Θάλασσα"...

...στη Λίνα Φυτιλή,  αποκλειστικά για το PRESS-GR Γεννήθηκε το 1972,  στην Κόρινθο , από Ηπειρώτες γονείς . Ξεκίνησε να σπουδάζει γα...

...στη Λίνα Φυτιλή, 

αποκλειστικά για το PRESS-GR

Γεννήθηκε το 1972, στην Κόρινθο, από Ηπειρώτες γονείς. Ξεκίνησε να σπουδάζει γαλλική μετάφραση, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές της. Αργότερα, φοίτησε Tουριστικά σε σχολή του ΟΤΕΚ και Οικονομία και...
 Διοίκηση σε δημόσιο ΙΕΚ. Εργάστηκε στον ξενοδοχειακό τομέα και στο Δήμο Λουτρακίου ως υπεύθυνη επικοινωνίας σε θέματα Πολιτισμού, Τουρισμού και Δημοσίων Σχέσεων, καθώς και ως υπεύθυνη σε πολιτικό Γραφείου Τύπου. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και ισπανικά.
Έχει συνεργαστεί με περιοδικά όπως: Arabesques Press, Να Ένα Μήλο, Διαβάζω, Συνέδριο κ.ά., με pastiches, διηγήματα, συνεντεύξεις, κριτικές βιβλίων, άρθρα κ.ά. Με το πρώτο της διήγημα το 1998, κέρδισε βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου των εκδόσεων Καστανιώτη και του περιοδικού Elle. Έκτοτε, διηγήματά της έχουν διακριθεί σε διάφορους διαγωνισμούς. Το 2004 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Η Βερόνικα και ο Συνταγματάρχης» (Εκδόσεις Πατάκη).
ntinakitsou.psichogios.gr

Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο, τη Μαγική θάλασσα.
Δε θα χαρακτήριζα τη «Μαγική Θάλασσα» ως ένα τυπικό μυθιστόρημα. Όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι ότι είναι περισσότερο ένα αλληγορικό παραμύθι για μεγάλους. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αν ήθελα να εξακολουθώ να λέω ότι γράφω μαγικό ρεαλισμό. Περιστρέφεται γύρω από την έννοια της Αγάπης, σε ένα ευρύ φάσμα: από την υστερόβουλη, και την σκόπιμη, μέχρι την απολύτως ανιδιοτελή, και την απόλυτη θυσία. Δεν υπάρχουν πραγματικοί πρωταγωνιστές, αλλά περσόνες, που υποδύονται τους εαυτούς τους όπως πραγματικά είναι. Και η αλήθεια, ήταν πάντοτε η καλύτερη τακτική. Όσο φανταστικός και να είναι ένας ήρωας, πάντα ένας πραγματικός άνθρωπος θα είναι αυτός που θα κλέβει την παράσταση.
Για μένα, η «Μαγική Θάλασσα» είναι μια παραβολή. Τρέφω μια απέραντη αγάπη για τη θάλασσα. Έψαχνα να βρω το σωστό τρόπο να παντρέψω μια ιδέα με ένα στοιχείο της φύσης. Φαίνεται απίθανο, αλλά πίστευα ότι ακριβώς εκεί κρύβεται και το μυστικό ενός πετυχημένου βιβλίου. Και, έτσι, έπλασα την Καλλιόπη, τη γοργόνα, και τον Θεμιστοκλή, το ναυτικό. Η έπαρση και η φιλοδοξία ήταν που με βοήθησαν να γράψω μια αγνή και λυπητερή ιστορία αγάπης, όχι το ταλέντο. Αφού έγραψα το τέλος, άρχισα να γυρίζω ολοταχώς πίσω στο χρόνο, με τη βιασύνη της κλεψύδρας. Είχα υποχρέωση στον εαυτό μου, να τηρήσω τη δέσμευση απέναντί του που επέμενε ότι μπορούσα να γράψω αυτό το βιβλίο σε λιγότερο από εκατό ώρες, μαζί με τις διορθώσεις. Και πάλι η έπαρση και η φιλοδοξία, και όχι το ταλέντο, με βοήθησαν. Μερικές φορές, στη λογοτεχνία, η υπερβολική αυτοπεποίθηση είναι όλα όσα χρειάζεσαι για να γράψεις ένα πραγματικά καλό βιβλίο.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε στη συγγραφή;
Ουδέποτε είχα το μικρόβιο της συγγραφής. Προέρχομαι από μια εργατική οικογένεια όπου τα βιβλία ήταν είδος πολυτελείας. Δεν είχα συρτάρια με χειρόγραφα. Δεν είχα συγγραφικές φιλοδοξίες, και μάλιστα, θεωρούσα τους συγγραφείς ως ένα είδος ανθρώπου που έχει ανάγει την τεμπελιά σε επιστήμη. Δεν είχα γράψει ποτέ μου και τίποτα. Ούτε καν ερωτικά σημειώματα. Στα είκοσι πέντε μου, ένας γιατρός μου είπε ορθά κοφτά, με ύφος που δε σήκωνε αντίρρηση, πως πίστευε ότι «γράφω». Ζωσμένη από τύψεις, υποχρεώθηκα να γράψω μια ιστορία. Ήταν η υποχρέωση και οι τύψεις των ψεμάτων που με ανάγκασαν να γράψω. Ήταν, πιστεύω, απολύτως θέμα τύχης. Έτσι έγραψα ένα διήγημα χωρίς κενά και παραγράφους, που έστειλα άκοπο. Δεκάξι εκτυπωμένες σελίδες άκοπες, χωρίς μορφοποίηση, χωρίς παραγράφους. Μου απέφερε μια διάκριση, βιβλία αξίας πεντακοσίων χιλιάδων δραχμών, μια φιλία με έναν εξαιρετικό λογοτέχνη, και τους πρώτους μου αναγνώστες.
Σε τι συνθήκες προτιμάτε να γράφετε, και με τι μέσα;
Στο πρώτο μου βιβλίο τηρούσα ωράριο. Επειδή δεν υπάρχει ούτε ταλέντο ούτε έμπνευση, (δυο από τους μεγαλύτερους μύθους στη λογοτεχνία) κάτι που ευτυχώς ξεκαθάρισα μέσα μου νωρίς, έγραφα συγκεκριμένες ώρες. Στη «Μαγική Θάλασσα» έγραψα χωρίς διορθώσεις επί δέκα περίπου μέρες επί δέκα ώρες την ημέρα. Με πολύ καφέ, πολύ όμως, και διάλειμμα για μερικά τσιγάρα. Δε μπορώ να γράψω στο χέρι, η σκέψη μου τρέχει γρηγορότερα από τα δάχτυλά μου. Η μουσική μερικές φορές είναι προαπαιτούμενο, όχι όμως πάντα, και όχι απαραίτητα κλασσική. Η καλύτερη μουσική υπόκρουση είναι η εξοχή, στην οποία έχω την τύχη να μένω, και οι ήχοι των τεσσάρων εποχών του χρόνου. Μου αρέσει όμως, να κοιτώ τη θάλασσα, όταν έχω αυτή την πολυτέλεια. Μπορώ να γράψω υπό οιεσδήποτε συνθήκες, δε με επηρεάζει αρνητικά ή θετικά το περιβάλλον. Με ενδιαφέρει η λογοτεχνία, όχι η ψυχαγωγία. Εργάτης είμαι, στρατιώτης.
Αγαπημένοι σας συγγραφείς (Έλληνες και ξένοι).
Είναι τόσοι πολλοί. Είναι σα να με ρωτούν ποιά δάχτυλα των χεριών μου αγαπάω περισσότερο. Θα πω ενδεικτικά: ο Μάρκες, βεβαίως, τον οποίον και έχω μελετήσει, και ο Μέηλερ. Ακολουθούν ο Φώκνερ, ο Χέμινγουέη, ο Ζίντ, ο Γιόσα, ο Καμύ, ο Κανέτι, ο Σταϊνμπεκ, ο Βολταίρος, ο Λουϊ ντε Μπερνιέρ, η Ναντίν Γκόρντιμερ και η Ιζαμπέλ Αλλιέντε, τις οποίες είχα την εξαιρετική τύχη να γνωρίσω από κοντά, ο Τζέημς Τζόυς, ο Χουάν Ρούλφο, η Τζόαν Ντίντιον, ο Πόου, Ο Γιέητς, ο Μωμ, ο Σολζελίτσιν, η Μάργκαρετ Άτγουντ, ο Στέφανο Μπένι, για μένα μακράν η καλύτερη πένα της Ιταλίας του σήμερα, και, βεβαίως, ο Πάκο Ιγνάσιο Ταϊμπο ΙΙ, ο οποίος πιστεύω, όπως και για τον Λουϊ ντε Μπερνιέρ, ότι στο μέλλον θα είναι υποψήφιος για το Νομπέλ.
Έχω μεγάλη αγάπη για τον Λουντέμη, τον Καββαδία, τον Τάσο Λειβαδίτη, το Δημήτρη Νόλλα, τον Ηλία Παπαμόσχο, που θεωρώ τον καλύτερο νέο συγγραφέα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Χωρίς να ξεχάσω τον Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη, τον Τσίρκα, το Σουρή, τον Πολίτη, το Γονατά, που ανακάλυψα πρόσφατα με την φαντασμαγορική γραφή του.
Τι πιστεύετε για τον έρωτα σήμερα; Υπάρχει, ή τείνει να εκλείψει από τις ανθρώπινες σχέσεις; Ζούμε σε ένα λαβύρινθο ερωτικής μοναξιάς;
Ο έρωτας σήμερα είναι όπως ήταν ο έρωτας στο παρελθόν, και όπως θα είναι στο μέλλον: όπως εμείς θέλουμε να τον αντιλαμβανόμαστε και να του συμπεριφερόμαστε. Ο μακρύς και δύσκολος δρόμος οδηγεί στην ερωτική ευτυχία. Όχι το μονοπάτι που δε μας κοστίζει τίποτα, αλλά εκείνος ο δρόμος που συνεχώς μας ζητάει διόδια και μας βάζει εμπόδια. Έχουμε, ο καθένας μας, τον Έρωτα που Μας Αξίζει. Έχουμε την απόλυτη ευθύνη του πως, με ποιόν, υπό ποίες συνθήκες, και τι είδους προοπτική θα του δώσουμε.
Δε μπορεί να υπάρξει μέλλον χωρίς την πραγματικότητα ενός παρόντος. Έρωτας υπάρχει και θα υπάρχει, όσο υπάρχουν άνθρωποι που τον ονειρεύονται και τον αναζητούν στην τελειότερη μορφή του. Αν εκλείψει ποτέ, δε θα επιβιώσει ο άνθρωπος. Ακόμα κι όταν υποφέρουμε ερωτικά, οι ευτυχισμένες στιγμές που ζήσαμε και η πίστη σε νέες ελπιδοφόρες προοπτικές είναι το μοναδικό διαβατήριό μας για την έξοδο από τη δυστυχία.Και υπάρχει μεγάλη δυστυχία γύρω μας.
Όσο για τη μοναξιά, μας επιλέγει, δεν την επιλέγουμε. Σίγουρα, είναι δύσκολο ν΄ αγαπάς. Αλλά δύσκολο, ούτε εξαιρετικά δύσκολο, ούτε ακατόρθωτο, ούτε καν ανέφικτο. Ο άνθρωπος που επιλέγει τη μοναξιά απ΄την δεδηλωμένη αγάπη, είναι ένας τυφλός που αρνείται να δει με τα δικά του μάτια, αλλά προτιμάει να πιστεύει ότι είναι ανάπηρος. Από την άλλη η ερωτική μοναξιά έχει και τη χρησιμότητά της. Δύο πράγματα εξημερώνουν έναν ατίθασο χαρακτήρα: η απόλυτη μοναξιά, και η απόλυτη αγάπη. Ενίοτε, η μοναξιά είναι απαραίτητη, όσο και η συντροφικότητα. Δε γίνεται να είμαστε συνεχώς με κάποιον, όπως και δε γίνεται να είμαστε συνεχώς μόνοι μας. Επίσης, η μοναξιά μπορεί να καταστρέψει δια παντός τον ψυχισμό ενός ανθρώπου. Είναι ένα φάρμακο, που σε μεγάλες δόσεις σκοτώνει. Εμείς λοιπόν επιλέγουμε την ερωτική μοναξιά που θέλουμε. Είναι μια θηλιά που μπορεί να μας πνίξει, αν δεν ξέρουμε να τη χειριστούμε σωστά.
Πότε χαίρεται ένας συγγραφέας; Πότε λυτρώνεται;
Δεν έχω ιδέα. Νιώθω τόσο συγγραφέας, όσο και άνθρωπος, και όσο και γυναίκα. Χαίρομαι όταν κάποιος που εκτιμώ ιδιαιτέρως κάνει μια συγκινητική παρατήρηση, αλλά δε θα λυπηθώ αν ένας κριτικός με αγνοήσει ή γράψει την προσωπική του άποψη. Ως γνήσια ιδιότροπη, βρίσκω τη χαρά σε πράγματα που για άλλους είναι ασήμαντα. Τη λύπη όμως την αναγνωρίζω καλύτερα απ΄ οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Υπάρχει θλίψη στα πάντα.

Για να λυτρωθεί ένας άνθρωπος, καλύτερα να μην είναι συγγραφέας. Ο συγγραφέας ψυχαναλύεται διαρκώς, και αυτό τον σώζει τις περισσότερες φορές από την τρέλα. Όσο μεγαλύτερη η λογοτεχνική μαεστρία, τόσο μεγαλύτερη και η κατάθλιψη. Αυτή είναι ο μοναδικός εχθρός ενός συγγραφέα, πλην του εαυτού του. Όσο εξελίσσεται πνευματικά, τόσο βαλτώνει μέσα σ΄ αυτήν. Και τότε, δεν υπάρχει λύτρωση. Η λύτρωση για ένα συγγραφέα είναι ένας εφιάλτης, ένας λαβύρινθος δίχως τέλος.
Μην έχοντας το θάρρος, πολλές φορές οι άνθρωποι να είναι διαφορετικοί, πάνε κόντρα στη φύση, κι ο οργανισμός τους αρχίζει να παράγει πίκρα. Τι είναι αυτό, πιστεύετε, που μπορεί ν΄ αλλάξει όλη μας τη ζωή; Υπάρχει κάτι;
Τέτοιος ήταν ο Συνταγματάρχης Στρατής Βαλέργας στη «Βερόνικα και το Συνταγματάρχη». Πάλευε διαρκώς ενάντια στη φύση του, και, στο τέλος, το πλήρωσε με τη ζωή του. Ξέρετε, παλεύουμε να είμαστε διαφορετικοί, όταν όλοι είμαστε διαφορετικοί ούτως ή άλλως. Δεν είναι το θάρρος που τους λείπει. Ο άνθρωπος είναι μια συνιστώσα από γονιδιακές πιθανότητες. Αν η κατασκευή μας δεν προβλέπει καλοσύνη, κανείς και τίποτα δε μπορεί να μας τη διδάξει. Έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το πώς είμαστε φτιαγμένοι. Μπορούμε να βελτιωθούμε, αλλά όχι και ν’ αλλάξουμε ψυχοσύνθεση. Αν δεχτούμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε, μια συνιστώσα πολλών πραγμάτων, τότε θα συμφιλιωθούν και οι άλλοι μαζί μας.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορούν ν΄ αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας: η προοπτική του θανάτου, δηλαδή μια αρρώστια, μια μεγάλη τύχη, μια μεγάλη ατυχία, και, πρώτα και πάνω απ΄ όλα, η καθαρή Αγάπη. Είναι το πιο θαυμάσιο Τίποτα που μπορεί να μας δώσει τα Πάντα. Είναι το μοναδικό πράγμα που δίνουμε, χωρίς να το διαθέτουμε καν.