Κραυγή Αγωνίας από τη Βόρειο Ηπειρο...

Από τον Γιώργο Θανάση. Ξεσκονίζοντας το αρχείο μου βρήκα μια έκθεση που είχα στείλει ως μαθητής στην Βουλή των Εφήβων την περίοδο 2008 - 2...

Από τον Γιώργο Θανάση.
Ξεσκονίζοντας το αρχείο μου βρήκα μια έκθεση που είχα στείλει ως μαθητής στην Βουλή των Εφήβων την περίοδο 2008 - 2009 για να πάρω μέρος στην ΙΔ' σύνοδο (αν και ποτέ δεν επιλέχτηκα διότι τα όσα "εθνικιστικά" αναφέρονται στο κείμενο μου θα ενόχλησαν προφανώς κάποιους στο τότε Υπουργείο Παιδείας...)
Σήμερα, αφού έχουν περάσει τρία χρόνια, την διαβάζω και την ξαναδιαβάζω και νιώθω πως είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Σήμερα 19 Μαΐου τιμούμε την μνήμη της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού απο τους τούρκους και τους μπολσεβίκους και εύχομαι σε λίγα χρόνια για να μην θρηνήσουμε άλλη μία χαμένη πατρίδα, την Βόρειο Ήπειρό μας!
Σας την στέλνω με την πεποίθηση πως αξίζει να δημοσιευτεί.
Κραυγή Αγωνίας από τη Βόρειο ΗπειροΗ Βόρειος Ηπειρος περνάει ίσως τη μεγαλύτερη δοκιμασία στην ιστορική διαδρομή της.
Ο κίνδυνος του αφανισμού διαγράφεται πιο απειλητικός από κάθε άλλη φορά. Στ’ αλήθεια, ίδιος μ’ αυτόν που ξεπηδούσε μέσα απ’ τα τραγικά δρώμενα με τις λεηλασίες, τις δολοφονίες, τις πυρκαγιές και τον ύπουλο και αθόρυβο αποικισμό του τόπου μας στον επίλογο του προηγούμενου αιώνα με το σωτήριο κομμουνιστικό ναυάγιο του. Με τη μόνη διαφορά πως όλα αυτά τα έκτροπα τώρα γίνονται στη σκιά των πανηγυρισμών για την ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ και όπου να ’ναι, όπως λένε, και… στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Τι τραγική ειρωνεία!
Το θέμα είναι περίπλοκο και σηκώνει πολλή συζήτηση. Θα επικεντρώσω μόνο σε μια του πτυχή, αυτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που, ενώ παραβιάζονται κατάφωρα, πλασάρονται προκλητικά ως πρότυπο και για άλλες χώρες απ’ τους πολιτικούς των Τιράνων. Τα πράγματα όμως είναι πολύ απλά. Εν έτει 2009 αρνούνται στους Βορειοηπειρώτες, απ’ την Κορυτσά μέχρι τη μαρτυρική Χιμάρα, πόσω μάλλον σ’ αυτούς της διασποράς ανά την αλβανική επικράτεια, το αυτονόητο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους ως Ελλήνων αυτοχθόνων στις πατρογονικές τους εστίες. Οι ωροδείκτες των αυτόκλητων δημοκρατών των Τιράνων έχουν κολλήσει στις «μειονοτικές ζώνες» του καθεστώτος Χότζα σε Αργυρόκαστρο και Αγίους Σαράντα, με τα 99 χωριά τους!!
Τι ζητούμε όμως εμείς οι «αχάριστοι»; Αυτά που και η ίδια η Αλβανία ζήτησε και ζητάει για τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου και των Σκοπίων. Γιατί όμως κωφεύει, γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Το θέμα με την Αλβανία δεν είναι η υπογραφή της, που δεν λείπει σχεδόν από καμία διεθνή σύμβαση: Απ’ αυτή για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα, μέχρι την Σύμβαση-πλαίσιο για τις Εθνικές Μειονότητες, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που αναγνωρίζει το δικαίωμα της ατομικής προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου κ.ά. Το θέμα είναι ο σεβασμός αυτών που υπογράφει. Που, στ’ αλήθεια, στην περίπτωση του Βορειοηπειρωτικού τα αγνοεί και μάλιστα με τρόπο προκλητικό.
Επ’ ευκαιρία, να αναφέρω πως πρόσφατα σημειώθηκαν δύο προσφυγές κατά του αλβανικού κράτους: Η μία απ’ τα ηρωικά παιδιά της Χιμάρας που καταδικάστηκαν τελεσίδικα σε τριετή κάθειρξη απ’ το Ανώτατο Αλβανικό Δικαστήριο γιατί τόλμησαν και σήκωσαν τη γαλανόλευκη προκειμένου να εκφράσουν την αντιθεσή τους στην εκτεταμένη νοθεία των εκλογικών αποτελεσμάτων εκ μέρους του αλβανικού κράτους και παρακράτους.
Αυτό όταν την ημέρα της επετείου της έναρξης του αυτονομικού μας αγώνα, την 17η Φεβρουαρίου, χιλιάδες Αλβανοί στην Αθήνα πανηγύρισαν ανεμπόδιστα ανεμίζοντας τη σημαία τους –άσε που ο φακός του CNN έπιασε και πανό που έλεγε «Χωρίς Κόσοβο και Τσαμουριά δεν υπάρχει Αλβανία». Οι Βορειοηπειρώτες, όμως, γι’ αυτούς δεν έχουν αυτό το δικαίωμα την ίδια ημέρα που η ιστορία –τι σύμπτωση και αυτή!- θέλησε να ορίσει ως επετειακή της αυτονομίας τους.
Η δεύτερη προσφυγή έγινε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και αφορά την κατάφωρη καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία. Είναι οφθαλμοφανές πως η διαχρονική ανθελληνική πολιτική που εκπορεύεται από εθνικιστικούς κύκλους και εφαρμόζεται τεχνηέντως από την εκάστοτε αλβανική κυβέρνηση μέσω των εκτελεστικών της οργάνων (αστυνομία, παρακράτος κλπ.) έχουν αλλοιώσει τον δημογραφικό χάρτη της Βορείου Ηπείρου και έχουν αλλάξει την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού. Στις
προσπάθειες αντίδρασης και αυτοπροστασίας των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών το κράτος δεν διστάζει να καταφύγει στη μαζική βία. Αρκεί ένα παράδειγμα, απ’ τα εκατοντάδες, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος αυτής της μεθοδευμένης γενοκτονίας: Πέρασαν χειροπέδες σε 500 άτομα, έστειλαν στη φυλακή πέντε ιστορικά στελέχη της Ομόνοιας και έστησαν τη γνωστή δίκη-παρωδία. Απέτυχαν όμως να εκφοβίσουν τους Βορειοηπειρώτες που είχαν στο πλευρό τους τον Ελληνισμό απανταχού της γης.
Προϊόν ίδιας έμπνευσης και πολιτικής είναι και η απέλαση του αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Μαϊδώνη αλλά ακόμη και αυτή η 20ετή άρνηση απόδοσης της αλβανικής υπηκοότητας στον αρχιεπίσκοπο Τιράνων και Πάσης Αλβανίας, κ.κ. Αναστάσιο Γιαννουλάτο, που θα ήταν ελάχιστη αναγνώριση της πολύτιμης συμβολής του στην εκ βάθρου αναστήλωση της Αλβανικής Εκκλησίας αλλά και τη γενικότερη αναμόρφωση της μετακομμουνιστικής Αλβανίας φτιάχνοντας παντού υδραγωγεία, νοσοκομεία, σχολεία και δρόμους. Η τιμή σε έναν Αγιο εν ζωή θα
περιποιούσε τιμή στην ίδια την Αλβανία και θα ήταν ένα καλό διαβατήριο για τις ευρωπαϊκές της φιλοδοξίες.
Αντί αυτού, όμως, ακόμη και στην εθνική μας επέτειο της 25ης Μαρτίου, για την ακρίβεια την παραμονή, επέλεξαν με τρόπο προκλητικό ως την κατάλληλη ημέρα να δικάσουν τον δήμαρχο Χιμάρας Βασίλη Μπολάνο Πού; Πού αλλού, στην περιοχή της δικαιοδοσίας του, εντός των ορίων του δήμου με το 95 % των δημοτών του Βορειοηπειρώτες.
Αυτό που θέλουμε απ’ την Ελλάδα είναι να σταθεί δίπλα μας, διότι πολύ υποψιαζόμαστε πως στην άλλη πλευρά έχουν γίνει λάθος υπολογισμοί και περισσεύει το θράσος. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιήσει τη δημοκρατική της ισχύ και να διαμηνύσει προς τα Τίρανα πως ο δρόμος προς την Ευρώπη περνάει απ’ την Αθήνα, δηλαδή απ’ τον πλήρη και αδιαπραγμάτευτο σεβασμό των δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας.
Θέλω να πιστεύω πως θα εισακουστεί αυτή η κραυγή αγωνίας για να μην θρηνήσουμε άλλη μια χαμένη πατρίδα.
Θα κλείσω υπενθυμίζοντας μια φράση του αείμνηστου Μακρυγιάννη: «Ας μετατρέψουμε τα πολλά μονοφωνικά Εγώ σε ένα πολυφωνικό ΕΜΕΙΣ!». Καλό αγώνα και λευτεριά σε κάθε υπόδουλο κομμάτι του Ελληνισμού!
Το άρθρο γράφτηκε το 2009 για την Βουλή των Εφήβων