Σε αναζήτηση νέου σταθερού πολιτικού σημείου…

Από τον Δ. Τρικεριώτη. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς τάχθηκε κατά της διακοπής των πακέτων διάσωσης στην Ελλάδα με...

Από τον Δ. Τρικεριώτη.

Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς τάχθηκε κατά της διακοπής των πακέτων διάσωσης στην Ελλάδα με τα οποία πιστεύει ότι μπορεί να σταθεροποιηθεί η χώρα και να μην προκληθούν κατάρρευση και ντόμινο αγνώστων διαστάσεων. Για αυτόν, το γεγονός ότι οι ‘Έλληνες απέρριψαν αυτούς που τους κυβερνούσαν δεν σημαίνει ότι αντιτίθενται κιόλας σε όλα τα μέτρα της ΕΕ
Την άποψη του Σουλτς ενισχύει και η τοποθέτηση του οίκου Fitch ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, είτε άμεσα λόγω της τρέχουσας πολιτικής κρίσης, είτε σε ένα μεταγενέστερο στάδιο λόγω της αποτυχίας για οικονομική σταθεροποίηση, θα οδηγούσε σε υποβάθμιση όλων των υπολοίπων χωρών του ευρώ, σαν απόρροια τόσο των συστημικών επιπτώσεων όσο και των ειδικών κατά χώρα, που σχετίζονται με την έξοδο της Ελλάδας...
Αυτή η ρευστή πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, φαίνεται πως έχει φέρει και τους Γερμανούς στα όρια τους. Ο Γιένς Βάϊντμαν, πρόεδρος της Bundesbank, προειδοποιεί ότι θα σταματήσει η χρηματοδότηση αν οι Έλληνες δεν τιμήσουν τις συμφωνίες τους με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Αντίθετα, ο υπουργός Οικονομικών Σόϊμπλε, ενώ πιέζει την Αθήνα για σχηματισμό κυβέρνησης και υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, ταυτόχρονα, και παρά το «χάος», δεν αποκλείει περισσότερη οικονομική βοήθεια.
Πιο κατηγορηματικός, ο υπουργός Εξωτερικών Βεστερβέλε, ξεκαθαρίζει ότι αν η νέα κυβέρνηση προχωρήσει σε μονομερή ακύρωση της συμφωνίας, τότε δεν θα υπάρξει περαιτέρω Ευρωπαϊκή οικονομική βοήθεια. Όμως παραδέχεται ότι η ανάμιξη της Γερμανίας στην πολιτική ζωή των εταίρων της γίνεται επιβλαβής όταν αυτή δεν δείχνει την απαραίτητη ευαισθησία. Πιστεύει ότι η σημερινή οικονομική ισχύς της Γερμανίας δεν πρέπει να θεωρηθεί και ως μια «Τευτονική κυριαρχία».
Οι Γερμανοί γνωρίζουν ότι η θεμελιακή αντίθεση των Ελλήνων στη λιτότητα μπορεί να προκαλέσει όχι μόνο νέες εκλογές, αλλά ανεξάρτητα από αυτές, νέα πολιτική κρίση από νέες «ασυμβατότητες» για το σχηματισμό κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος για ένα μετεκλογικό σταθερό αντιμνημονιακό προσανατολισμό, αλλά και ο κίνδυνος για ένα νέο ασταθή μνημονιακό προσανατολισμό, όπως αυτός που θα μπορούσε να προκύψει και τώρα από μια ετοιμόρροπη σύμπραξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
Αλλά παρότι αυτή η λιτότητα δεν αποβαίνει παρά καταστροφική, αδιέξοδη και πολιτικά αποσταθεροποιητική, όπου εφαρμόζεται, δεν μπορούν να κάνουν πίσω, διότι έχουν ήδη επιλέξει ένα οικονομικό μοντέλο για την ανάπτυξη, το οποίο βαθαίνοντας την ανισότητα στην Ευρώπη είναι μοιραίο να εξαθλιώνει τις κοινωνίες και να δοκιμάζει τις δημοκρατίες. Και είναι προφανές ότι δεν θα αποδέχονταν εύκολα ένα εναλλακτικό μοντέλο στο οποίο η εξοικονόμηση και οι δυναμικές επενδύσεις στην κοινωνία και την οικονομία θα μπορούσαν να στηριχθούν και να προκύψουν από την καταπολέμηση της ανισότητας, τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου και την πάταξη της σπατάλης του κομματικού κράτους.
Στην ουσία πρόκειται για μια ιδεολογική σύγκρουση που έχει φτάσει στα όρια της διότι ο χρόνος ελιγμών και αντοχής έχουν εξαντληθεί. Η επισημότητα στην ανταλλαγή των εκβιασμών είναι το σύνθημα της κλιμάκωσης. Στη συνέχεια ο ισχυρός ή θα εξαντλήσει την αλαζονεία του ή θα υποχωρήσει και ο αδύναμος ή θα δοκιμάσει τις δικές του δυνάμεις ή θα υποταχθεί. Αλλά δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε χώρος για παλιές δυνάμεις και παλιές εξισορροπήσεις.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν τελικά ο κ.Βενιζέλος θα αφεθεί να πάει στα ανοικτά να βυθίσει στο σαπιοκάραβό του. Αν ο κ. Σαμαράς θα καταφέρει να συσπειρώσει τους σχετικά κραταιούς του υπόλοιπου σάπιου συστήματος. Αλλά είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει βιώσιμη επιστροφή και ότι οι κοινωνικές δυνάμεις, που απελευθερώθηκαν στις εκλογές της 6ης Μαΐου, συνεχίζουν την «απελευθερωτική» τους πορεία από τα δεσμά του παρελθόντος. Στην αναζήτηση νέου σταθερού σημείου, το πολιτικό μας σύστημα σήμερα αναδιατάσσεται με επίκεντρο την αριστερά. Ήδη, αυτή η αναδιάταξη ξεκίνησε με αναφορά στις θέσεις και τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 1967, το κλίμα του ψυχρού πολέμου και τα γεωπολιτικά συμφέροντα της εποχής απέτρεψαν βίαια, με το πραξικόπημα, κάθε δυνατότητα στην αριστερά να καθορίσει τις εξελίξεις. Είναι φυσικό και σήμερα το σύστημα να αναζητεί τρόπους να αντιδράσει στο ενδεχόμενο απώλειας του ελέγχου, όταν μάλιστα επίκειται ο κίνδυνος και για νέους μιμητές. Ωστόσο, στο πλαίσιο της πολιτικοοικονομικής ρευστότητας προς την Ευρωπαϊκή ενοποίηση ή διάσπαση, τα περιθώρια μιας τέτοιας δυναμικής αντίδρασης δείχνουν περιορισμένα σε σχέση με τότε. Αυτή η απειλή διαβάζεται περισσότερο σαν ένας ακόμη εκβιασμός και εκφοβισμός κατά της δημοκρατίας…
(Follow on Twitter)

http://gnathion.blogspot.com/2012/05/blog-post_12.html