Προσγείωση ΣΥΡΙΖΑ...

Του Γιάννη Σιδέρη Η Αριστερά  έρχεται από μακριά. Το διάβα της έχ...

Του Γιάννη Σιδέρη

Η Αριστερά  έρχεται από μακριά. Το διάβα της έχει ράνει με αίμα, δικό της και των αντιπάλων. Έχει αναδείξει ονειροπόλους, ήρωες, μάρτυρες, αλλά και τέρατα. Η Αριστερά έχει γράψει την εποποιία του 20ου αιώνα. Απλώθηκε με ενθουσιασμό και αυταπάρνηση, με επαναστάσεις ή  πραξικοπήματα, από τις στέπες της φεουδαρχικής Ρωσίας, στις αχανείς εκτάσεις και τροπικά τοπία της Ανατολής, στα αφιλόξενα τοπία της Αφρικής, στους  ανέτοιμους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, ακόμη και στην  παραδείσια Καραϊβική. 
Στόχος αυτής της ανθρώπινης αιματηρής πορείας ήταν η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η αντίσταση σε δικτατορίες, η υπεράσπιση των εργατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ισότητα.  Στην πορεία αυτή έγιναν ηρωισμοί αλλά και εγκλήματα, εκεί που η Αριστερά στην ακραία μορφή της έγινε εξουσία (π.χ. Στάλιν, Πολ Ποτ, Νουμέϊρι, Χότζα). Όλα ωστόσο  δικαιολογούνταν, υπέρ του ύψιστου σκοπού: Την απελευθέρωση του ανθρώπου (εκεί έγκειται και η  γνωστή απάντηση  Τσίπρα στους μαθητικούς «σκούλιγκανς» για τα εγκλήματα του Μάο, για τα οποία και επικρίθηκε, επειδή τα χαρακτήρισε απλώς ως «υπερβολές»!).
Αυτή η ευκλεής προϊστορία ήταν μια ιστορική παρακαταθήκη, ένα φωτοστέφανο που κέρδισε η Αριστερά, μια πολιτική πρόσοδος και ένα ηθικό έρμα που η ακτινοβολία του φτάνει ως τις μέρες μας, ειδικά στη χώρα μας.
Μόνο που προ χούντας τα στρατόπεδα ήταν ανάγλυφα οριοθετημένα, ο εχθρός συγκεκριμένος, τα αιτήματα ευανάγνωστα. Στους καιρούς της μεταχουντικής ευκολίας, με τον πακτωλό των κοινοτικών πακέτων να εισρέει χρυσοφόρος, η Αριστερά  βρέθηκε εν αμηχανία. Επί σημιτικού ΠΑΣΟΚ π.χ. οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα άρχισαν να κονιορτοποιούνται, οι «απασχολήσιμοι» δεν ήταν απλώς ένας μοντέρνος νεολογισμός, αλλά αντανακλούσε το φρικιαστικό τοπίο στο οποίο εισέρχονταν τα εργασιακά δικαιώματα.  Όμως η Αριστερά συνέχισε να διαβάζει το ίδιο «μάνιουαλ». Ναι στους εργατικούς αγώνες. Μόνο αυτοί πλέον εκδηλώνονταν εκεί που οι αγώνες ήταν εύκολοι και δεν περιείχαν διακύβευμα τιμωρίας: στον ευρύτερο  δημόσιο τομέα! Αυτούς και σιγοντάριζε αγωνιστικά, ενώ έστεκε αμήχανη ή ξοδευόταν σε απλές καταγγελτικές ανακοινώσεις για τον εργασιακό μεσαίωνα του ιδιωτικού τομέα!
Αυτό το πνεύμα της ευκολίας, επαναπαυμένο σε πατροπαράδοτα αιτήματα (και μπολιασμένο με εμπειρίες επέμβασης του ΔΝΤ σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου ξεπουλήθηκε ο εθνικός πλούτος),  αντανακλούσε το απλοϊκό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές της 6ης Μαΐου: Για παράδειγμα, λατρεία του Δημοσίου και επαναφορά στην αγκάλη του, των πρώην δημόσιων επιχειρήσεων - έτσι  γενικώς  και αδιαιρέτως. Αυτό το πνεύμα ευκολίας αντανακλούν και οι αλλεπάλληλες γραφικές κορώνες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεπαραθύρια και τα ραδιόφωνα. Εκφράζουν επιπροσθέτως μια εσωτερική λογική που έχει κληροδοτήσει το παρελθόν  στην Αριστερά: «εμείς μόνο ενδιαφερόμαστε για το λαό, άρα… έχουμε δίκιο σε ότι λέμε»! Ξεκίνησαν από τις δηλώσεις του σεβαστού Μανόλη Γλέζου, πέρασαν  στις αστοχίες του αριστερού Στρατούλη, και κατέληξαν, μόλις προχθές το βράδυ στην εκπομπή του Στ. Θεοδωράκη, με τον εκ των οικονομικών εγκεφάλων του ΣΥΡΙΖΑ, καθηγητή Γ. Μηλιό, να δηλώνει αφελώς ότι θα μπορούσαν να βρεθούν και άλλες πηγές για τη χρηματοδότηση της χώρα, όπως ας πούμε …το Ντουμπάϊ (σ.σ. ναι το χρεωκοπημένο Ντουμπάϊ, που σώθηκε χάρις στη γενναία οικονομική αιμοδοσία από το αδελφό πριγκιπάτο Αμπού Ντάμπι!!).
Στο ενδιάμεσο υπήρξαν οι δηλώσεις Τσίπρα που ξεκίνησαν από καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης για να καταλήξουν στο «θα κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε στην Ευρώπη». Υπήρξε φυσικά και η ευρωπαϊκή περιοδεία του, που έδειξε τα όρια της διεθνούς παρέμβασής του, με την πόρτα που έφαγε από τον Ολάντ, την κρυάδα που πήρε από τον επικεφαλής  των γερμανών σοσιαλιστών Σίγκμαρ Γκάμπριελ: «κάλεσα τον κ. Τσίπρα για να του πω ότι η πολιτική του οδηγεί στην αθέτηση των συμφωνιών», και με την άρνηση  του επικεφαλής της Κ.Ο. του SPD Φρανκ Βάλτερ Στανμάγιε, να τον συναντήσει, μετά από τις δηλώσεις του. Αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου αρνητικά για τον  αρχηγό ενός κόμματος της Αριστεράς που θεωρεί ότι σύμμαχοί του στην Ευρώπη είναι «Ριζοσπάστες της Αριστεράς, Αριστεροί σοσιαλιστές, κομμουνιστές, Αριστεροί Οικολόγοι, Εργατικά συνδικάτα, κοινωνικά κινήματα, κοινωνικές οργανώσεις και διανοούμενοι». Είναι ωστόσο καταστροφικό για έναν εν δυνάμει πρωθυπουργό…
Ο  ΣΥΡΙΖΑ έβαλε πλώρη για την εξουσία. Το κοινωνικό κύμα που δημιούργησε το μνημόνιο, τον σπρώχνει αναπόδραστα προς αυτή - έστω κι αν το κύμα αυτό δεν αποτελείται μόνο από αριστερούς ριζοσπάστες, από άνεργους και χαμηλόμισθους, αλλά και από ωφελημένους της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ που έχασαν προνόμια και τώρα στοιχίζονται στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ για να τα επανακτήσουν. Είναι υποχρέωσή του κόμματος πλέον, το νέο πρόγραμμα που θα παρουσιάσει ( σε 4 ενότητες: οικονομία, Εξωτερική πολιτική, κοινωνία, θεσμοί)  να άπτεται της πραγματικότητας. Αυτό δεν θα είναι υποχώρηση στην Κίρκη εξουσία, ούτε υποταγή στις επιταγές των …κατοχικών δυνάμεων, όπως ικανό μέρος της εκλογικής του βάσης θα πιστεύει (αφού έτσι το εκπαίδευσε), αλλά προσφορά στο λαό και το μέλλον της χώρας. Αν και τα έως τώρα στοιχεία δεν δείχνουν ότι θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, το ασταθές μετεκλογικό τοπίο, ο όποιος βίος των όποιων μετεκλογικών κυβερνήσεων, μέσα στο γκρίζο φόντο της φτώχειας και των δυσεπίλυτων κοινωνικών προβλημάτων που ενσκήπτουν, θα σημάνει κάποια στιγμή πρόσκλησή του σε κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση. Και αυτό θα απαιτήσει πραγματισμό.
Αλλωστε ο κ Τσίπρας, αφού αρέσκεται να στρέφει το βλέμμα στη Λατινική Αμερική, ας δει και πιο κάτω από την Βενεζουέλα του Τσάβες, τη  Βραζιλία του Λούλα. Θα βρει εκεί παραδείγματα  επιτυχούς αριστεράς διακυβέρνησης!