Το Ευρωπαϊκό «παράθυρο» και η «πόρτα» Τσίπρα...

Οι συγκυρίες γεννούν ευκαιρίες και οι ευκαιρίες ανοίγουν ένα «παράθυρο», συχνά πρόσκαιρο, που επιτρέπει σε αυτόν που θα το αξιολογήσει κ...

Οι συγκυρίες γεννούν ευκαιρίες και οι ευκαιρίες ανοίγουν ένα «παράθυρο», συχνά πρόσκαιρο, που επιτρέπει σε αυτόν που θα το αξιολογήσει και διαχειριστεί με την ανάλογη σοβαρότητα και διορατικότητα, να μεταβάλει καταστάσεις, να αλλάξει συσχετισμούς, να βελτιώσει όρους και συνθήκες. Αυτό το «παράθυρο» φαίνεται να αρχίζει να ανοίγει νωχελικά, φοβικά και σχετικά με την Ευρωπαϊκή προσέγγιση στην οικονομική κρίση. Παρά το γεγονός ότι η δημοσιονομική εξυγίανσηδεν αμφισβητείται ως στόχος, ένδειξης υγείας και μακροοικονομικής σταθερότητας, ενισχύονται οι φωνές που επιζητούν μια πιο ισόρροπη στάση απέναντι στις κοινωνικές επιπτώσεις μιας γενικευμένης, βαθιάς λιτότητας, και την ανάσχεση τους με στοχευμένες αναπτυξιακές πολιτικές.

Η ανάγνωση των νέων δεδομένων ως αμυντική αντίδραση του Ευρωπαϊκού κατεστημένου απέναντι στην... «επέλαση» Ολάντ, πολύ δε περισσότερο στη δυναμική εμφάνιση Τσίπρα στον πολιτικό χάρτη, είναι από παραπλανητική έως αφελής. Δεν είναι οι γενικόλογες ή ακόμα κι εν μέρει ανεφάρμοστες προτάσεις του νέου Γάλλου προέδρου, ούτε φυσικά οι ρητορικές, συγκρουσιακές πομφόλυγες του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, που μεταλλάσσουν το κεντρικό Ευρωπαϊκό σκεπτικό.
Άλλωστε επανειλημμένες παραινέσεις για δυναμική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και στροφή προς αναπτυξιακές επιλογές, έχουν γίνει τόσο από σειρά έγκυρων οικονομολόγων όσο κι από ισχυρούς ηγέτες (Ομπάμα, Πούτιν). Στην πρόσφατη σύνοδο των G8 κανείς (ούτε καν ο Ολάντ ή ο Μεντβέντεφ) δεν αμφισβήτησε την βασική συνθήκη για την ενεργοποίηση τέτοιων πολιτικών και για την Ελλάδα. Την τήρηση δηλαδή των υποσχεθέντων από πλευράς μας.
Το κλίμα αρχίζει κάπως να αλλάζει κυρίως λόγω του «μαύρου» πέπλου της ύφεσης που αρχίζει να κατακλύζει την Ευρώπη αλλά και του φόβου διάβρωσης ενός από τους βασικούς πυλώνες του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος (Ισπανίας ή Ιταλίας). Η δημοσιονομική σταθεροποίηση έχει συγκεκριμένα όρια κι από μόνη της δεν αρκεί για να αντιστρέψει τις αρνητικές προοπτικές στην πραγματική οικονομία. Αντίθετα, δημιουργώντας μια γενικευμένη αρνητική ψυχολογία, καθυστερεί ακόμα περισσότερο τις όποιες μακροπρόθεσμες θετικές εξελίξεις.
Τότε ποιο είναι το «παράθυρο» ευκαιρίας που προκύπτει για την Ελλάδα, όταν μάλιστα κάποιοι αντιμετωπίζουν τις εκλογικές εξελίξεις στη χώρα μας με έπαρση και ηγεμονισμό που μάλλον γεννά αντίθετα αποτελέσματα από την εμπέδωση της Ευρωπαϊκής συνείδησης; Η ευκαιρία προέρχεται από την αναμόχλευση των διπλωματικών ισορροπιών εντός της Ε.Ε. κι από την ανάγκη αποτελμάτωσης των συνολικών Ευρωπαϊκών οικονομικών δεικτών.
Μόνο που σε αυτά τα «παιχνίδια» οφείλεις να λειτουργείς στα πλαίσια της θεωρίας των παιγνίων αναζητώντας με προσεκτικές και μελετημένες κινήσεις την επίτευξη του βέλτιστου αποτελέσματος ισορροπίας κι όχι την απροσδιόριστη τάξη μέσα στην αταξία του χάους. Όσο ο Τσίπρας επενδύει στη δεύτερη, απλά αποδεικνύει την έλλειψη μεθοδικότητας και στρατηγικής σκέψης, οδηγώντας τη χώρα μέσα από μικροπολιτικές επιλογές σε επικίνδυνα μονοπάτια αυτοαπομόνωσης.

Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος