Το πρότυπο Τσάβες...

Toυ Τάκη Μίχα Είναι απαραίτητο και πολύ κατατοπιστικό να δεί κανείς τι συνέβη στην Βενεζουέλα στον τομέα της «ασφάλειας» με την άνοδο...

Toυ Τάκη Μίχα

Είναι απαραίτητο και πολύ κατατοπιστικό να δεί κανείς τι συνέβη στην Βενεζουέλα στον τομέα της «ασφάλειας» με την άνοδο του Ούγκο Τσαβές στην εξουσία. Η σύγκριση είναι απόλυτα θεμιτή καθ όσον το καθεστώς της Βενεζουέλας είναι το καθεστώς που επικαλούνται όλο και πιο συχνά τα στελέχη αλλά και ο ίδιος ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ.
Η έκρηξη της εγκληματικότητας που συνοδεύει την άνοδο στην εξουσία του Ούγκο Τσαβές είναι πρωτοφανής .Το 1998 όταν πρωτοεξελέγη ο κ.Τσαβές ο αριθμός των φόνων στην χώρα ήταν 4500.Το 2011 ο αριθμός είχε τετραπλασιασθεί φτάνοντας στους 19936! Κάθε μισή ώρα ένα άτομο δολοφονείται στην Βενεζουέλα.
Πρόκειται για ένα εκπληκτικό αριθμό στο βαθμό που υπερβαίνει το άθροισμα των δολοφονιών που πραγματοποιήθηκαν από κοινού στις χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης και στις ΗΠΑ!
Σήμερα, με 67 δολοφονίες ανά 100000 κατοίκους η Βενεζουέλα παρουσιάζει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας στην Λατινική Αμερική –μόνο οι Ονδούρες και το Ελ Σάλβαντορ βρίσκονται σε χειρότερη θέση. Η πρωτεύουσα Καράκας είναι η πιο επικίνδυνη πόλη στην Λατινική Αμερική: Με 210 δολοφονίες ανά 100000 κατοίκους, η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας έχει πλέον ξεπεράσει και τις συνοριακές πόλεις του Μεξικού πού βρίσκονται στο επίκεντρο του ναρκοπολέμου.
Η έκρηξη της εγκληματικότητας στην Βενεζουέλα καταρρίπτει ένα μεγάλο μύθο της Αριστεράς: Την υποτιθέμενη σχέση μεταξύ εισοδηματικής ανισότητας και εγκληματικότητας. Τα τελευταία έτη οι εισοδηματικές ανισότητες στην Βενεζουέλα έχουν μειωθεί σημαντικά. Έτσι η μεταβλητή Ginni- πού μετράει σε μίας κλίμακα 0-1 την ανισότητα εισοδήματος και πλούτου-μειώθηκε από 0.498 το 1998 σε 0.412 το 2008 που αντιπροσωπεύει μία σοβαρή μείωση για χώρα της Λατινικής Αμερικής;
Αν λοιπόν οι εισοδηματικές ανισότητες δεν ευθύνονται για την έκρηξη της εγκληματικότητας τότε τι ευθύνεται; Για τους περισσότερους αναλυτές η ευθύνη θα πρέπει να αναζητηθεί στην κατάρρευση των θεσμών και μηχανισμών της έννομης τάξης που συνόδευσαν την άνοδο του κ.Τσαβές στην εξουσία.
Το καθεστώς διέλυσε ένα σχετικά αποτελεσματικό μάνατζμεντ των σωμάτων ασφαλείας αντικαθιστώντας πεπειραμένους αστυνομικούς με φίλους του τέως στρατιωτικούς. Αυτό είχε καταστροφικά αποτελέσματα: Το 1998,ένα έτος πρίν ο Ούγκο Τσαβές αναλάβει την προεδρία, η αστυνομία έκανε 118 συλλήψεις για κάθε 100 δολοφονίες. Σήμερα η αστυνομία κάνει μόνο 9 συλλήψεις για κάθε 100 δολοφονίες !
Από την άλλη πλευρά οι επιθέσεις του καθεστώτος εναντίον της ατομικής ιδιοκτησίας και των «πλουτοκρατών» παρείχαν την ιδεολογική νομιμοποίηση σε κάθε ομάδα η άτομο να προσπαθεί να «απαλλοτριώσει» τον πλούτο των άλλων στο όνομα της «κοινωνικής δικαιοσύνης». Παράλληλα τα ελεγμένα από το καθεστώς δικαστήρια δεν είχαν κανένα κίνητρο να προσπαθήσουν να τιμωρήσουν τους ενόχους. Το δικαστικό σώμα ελέγχεται απόλυτα από τους chavistas και όποιος δικαστικός τολμήσει να αντισταθεί αντιμετωπίζει άμεσα διώξεις όπως συνέβη πρόσφατα με την δικαστικό Maria Lourdes Affiouni (υπερ της οποίας δραστηριοποιήθηκε ακόμα και ο Νόαμ Τσόμσκι- αλλά όχι φυσικά ο Α.Τσίπρας)
Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι τα περισσότερα εγκλήματα δεν καταγγέλλονται. Σήμερα μόνο το 31% των θυμάτων καταγγέλλουν την εγκληματική πράξη στις αρχές .Ο λόγος τον οποίο δίνουν είναι ότι δεν πιστεύουν ότι οι αρχές θα ασχοληθούν με το θέμα η ότι τα δικαστήρια θα καταδικάσουν τους ενόχους. Μόνο το 18% των θυμάτων αναφέρουν ότι δικαιώθηκαν από τα δικαστήρια η από τις αρχές.
Όμως το μεγαλύτερο ρόλο στην ανάπτυξη του διευρυμένου κλίματος ανομίας που συγκλονίζει την χώρα παίζουν ασφαλώς οι λεγόμενες «colectivos» των μεγαλουπόλεων(στα ελληνικά αποδίδεται ως «ένοπλες συνιστώσες»). Πρόκειται για ένοπλες ομάδες κουκουλοφόρων που δραστηριοποιούνται σε διάφορες γειτονιές και στα πανεπιστήμια και βρίσκονται ιδεολογικά κοντά στο συντροφο –Πρόεδρο. Περιγράφουν τους εαυτούς τους αντι-ιμπεριαλιστές και αντι-καπιταλιστές ενώ μεταξύ των στόχων τους έχουν και τις «κοινωνικές εκκαθαρίσεις» των «αντιδραστικών» έτσι ώστε η κοινωνία να προχωρήσει «χωρίς αυτούς». Πολλές απ αυτές τις ομάδες έχουν επεκτείνει τις δραστηριότητες τους πού τώρα συμπεριλαμβάνουν και την διακίνηση ναρκωτικών, την κλοπή αυτοκινήτων, τις απαγωγές, τα «συμβόλαια εκτελέσεων» (sicariato) και άλλες μορφές οργανωμένου εγκλήματος Γενικώς αυτές οι ομάδες απολαμβάνουν διευρυμένης ασυλίας ακόμα και όταν οι κατηγορίες εναντίον τους αφορούν δολοφονίες ληστείες κλπ. Μάλιστα σε πολλές γειτονιές όπως π.χ. την 23 De Enero του Καράκας (κάτι αντίστοιχο με τα Εξάρχεια) δεν επιτρέπεται η είσοδος στην αστυνομία. Μία απ αυτές τις ομάδες η Carapaicas δίνει συνεντεύξεις Τύπου όπου τα μέλη της φοράνε μάσκες του σκί και κραδαίνουν ημιαυτόματα. Χωρίς φυσικά να παρεμβαίνουν οι αρχές.