Προς αναποφασίστους επιστολή...

Toυ Νίκου Μπίστη Όπως έλεγαν οι μετρήσεις το διάστημα που επιτρεπόταν η διενέργεια τους από τον νόμο αλλά και όπως προκύπτει από τη...

Toυ Νίκου Μπίστη

Όπως έλεγαν οι μετρήσεις το διάστημα που επιτρεπόταν η διενέργεια τους από τον νόμο αλλά και όπως προκύπτει από την εμπειρία όσων ασχολούνται ενεργά με τις εκλογές την τελευταία βδομάδα πολλοί συμπολίτες μας που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει για την ψήφο τους ταλαντεύονται ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Ένας μικρότερος αριθμός ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τα φιλελεύθερα κόμματα (Δράση η Δημοκρατική Συμμαχία) και ένας ακόμα μικρότερος ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα ξεκινήσω από το τελευταίο που εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράδοξο μια και αφορά δύο κόμματα που το ένα αποχώρησε από το άλλο και «λογικά» θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερος ο αριθμός των αριστερών που είναι αναποφάσιστοι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΔΗΜΑΡ. Όμως ένα καλό που προέκυψε από αυτήν την εκλογική περίοδο είναι ότι χώρισε οριστικά η ήρα από το στάρι, ο αριστερός λαικισμός από την υπεύθυνη αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε διαδοχικά για μονομερή διαγραφή μέρους του χρέους, για στάση πληρωμών η τριετή αναστολή πληρωμών. Και τα τρία συνιστούν τυπικό πτωχευτικό γεγονός και έτσι με σημαίες και ταμπούρλα η χώρα θα βρεθεί εκτός ευρώ στην δραχμή. Αντιθέτως η ΔΗΜΑΡ μίλησε ευθύς εξ αρχής για μια σταδιακή αποδέσμευση από τους επαχθείς όρους του μνημονίου που και την χώρα θα κρατήσει αγκυρωμένη στο ευρώ και θα ενεργοποιήσει μέσα σε ένα ευνοϊκότερο ευρωπαϊκό περιβάλλον την  διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης και απεμπλοκής από το μνημόνιο. Επίσης ήταν χαρακτηριστική η σύγκρουση Κουβέλη – Τσίπρα πάνω στην πρόταση Τσίπρα για κυβέρνηση της Αριστεράς με την ανιδιοτελή στήριξη του Πάνου Καμμένου. Με δεδομένο ότι ο Τσίπρας χρησιμοποίησε  το πραγματικό αίτημα που υπάρχει στον κόσμο της Αριστεράς για ενότητα για να ασκήσει πίεση έχει μεγάλη σημασία η σταθερή στάση της ΔΗΜΑΡ που αμφισβήτησε ευθέως τόσο την δυνατότητα εύρεσης κοινής προγραμματικής βάσης όσο και την αριστερή κατεύθυνση αυτού του παρδαλού σχήματος. Ο Κουβέλης στην διακαναλική συνέντευξη του χτες είπε καθαρά ότι αντιμνημονιακή ενότητα ανάμεσα στην άκρα αριστερά και την άκρα δεξιά ή την λαϊκίστικη δεξιά δεν μπορεί να υπάρξει και ότι το ευρωπαϊκό όχι του κόμματος του στο μνημόνιο δεν έχει σημείο επαφής με  τυφλά αντιευρωπαϊκά και αντιδημοκρατικά όχι. Για το μέλλον της ΔΗΜΑΡ αλλά κυρίως για το μέλλον της κεντροαριστεράς έχει μεγάλη σημασία η σταθερή άρνηση εμπλοκής της στα λαϊκίστικα σενάρια που εμφανίζονται με το προσωπείο της «κυβέρνησης της Αριστεράς». Ακόμα και αν υπάρξει βραχυπρόθεσμα ένα μικρό κόστος μακροπρόθεσμα το όφελος από τον οριστικό απογαλακτισμό θα είναι πολλαπλάσιο.
Πάμε τώρα στην άλλη κατηγορία των ταλαντευόμενων ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τα φιλελεύθερα κόμματα. Δεν θα χρησιμοποιήσω το απαράδεκτο επιχείρημα της χαμένης ψήφου. Το έχω υποστεί πολλές φορές και καταλαβαίνω την οργή του υφισταμένου τον εκβιασμό. Οφείλω όμως να επισημάνω ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση τα δύο κόμματα μπορούσαν να είχαν αποφύγει την πίεση από την χαμένη ψήφο αν συνεργάζονταν. Ακούγοντας την Μπακογιάννη και τον Μάνο δεν διαπίστωσα θεμελιώδεις διαφορές όπως πχ ανάμεσα στα κόμματα της Αριστεράς. Αντιθέτως βρήκα πολλές συμπτώσεις. Αποτελεί ελληνικό παράδοξο οτι δυο κόμματα με τόσες συμπτώσεις δεν μπορούν να συνεργαστούν ενώ την ίδια στιγμή διατυμπανίζουν την αναγκαιότητα ευρύτερων συμπράξεων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κατά συνέπεια είμαι υποχρεωμένος να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε το ζήτημα της ηγεσίας του ενιαίου χώρου , παθογένεια δηλαδή της πολιτικής ζωής που αναπαρήγαγαν στο ακέραιο οι φιλελεύθεροι.
Εγώ θα πω στον ταλαντευόμενο ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τα φιλελεύθερα κόμματα ότι υπάρχουν συμπτώσεις( κυρίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ατομικών δικαιωμάτων ) πολύ σημαντικές και πολύτιμες. Όμως υπάρχουν και σημαντικές διαφορές σε κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που πρέπει – κατά την γνώμη μου – να τους οδηγήσουν αβίαστα στην κάλπη της ΔΗΜΑΡ. Το ένα είναι η απόλυτη – κυρίως της Δράσης – μνημονιακή προσήλωση που έχει σχεδόν αντικαταστήσει το πρόγραμμα. Η αίσθηση ότι θα υπάρξουν αλλαγές στην ακολουθούμενη πολιτική στην Ευρώπη από την διαφαινόμενη νίκη του Ολάντ δεν είναι μόνο απούσα από την συλλογιστική των δυο κομμάτων αλλά φοβάμαι ότι είναι για αυτούς ανεπιθύμητη εξέλιξη. Είναι ταυτισμένοι σε μεγάλο βαθμό με την πολιτική Μέρκελ – Σαρκοζί. Επίσης υπάρχει μεγάλη διαφορά στην αντιμετώπιση του κράτους, θα έλεγα στο μέτρο της διαφοράς ανάμεσα σα μια σοσιαλιστική προσέγγιση εκσυγχρονισμού του κράτους και σε μια φιλελεύθερη προσέγγιση που στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην μείωση του κράτους. Το πραγματικό όμως ερώτημα δεν είναι «μεγαλύτερο η μικρότερο κράτος» αλλά αν θέλουμε ένα κράτος αποτελεσματικό και ορθολογικό στην υπηρεσία του πολίτη.
Και έρχομαι στην πρώτη και μεγάλη κατηγορία αναποφασίστων ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Το δίλλημα για πολλούς ανθρώπους - και φίλους μάλιστα - είναι σκληρό. Θα ήθελαν να έχουν διπλή ψήφο αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται πρέπει να διαλέξουν. Η πολιτική πρόταση του Βαγγέλη Βενιζέλου αφού ξεκίνησε από την παθητική και εις ολόκληρον αποδοχή του μνημονίου, πέρασε από χίλια κύματα και κατέληξε σε πρόταση σταδιακής απαγκίστρωσης ( χρησιμοποίησε μάλιστα ακριβώς αυτήν την λέξη) από το μνημόνιο. Άρα όταν η ΔΗΜΑΡ το πρότεινε δεν πετούσε στα σύννεφα, απλώς έκανε πιο σωστή ανάλυση των εσωτερικών και εξωτερικών εξελίξεων. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την πρόταση παράτασης αποπληρωμής του χρέους την οποία έχει κάνει σημαία τις τελευταίες ημέρες ο Βενιζέλος. Όταν την είχε κάνει πριν μήνες ο Κουβέλης , ήταν ανεφάρμοστη και δεν μπορούσε να την διαπραγματευτεί ο τότε Υπουργός Οικονομικών. Όποιος θεωρεί ότι η πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν πρέπει σε αυτόν τουλάχιστον τον τομέα να βαθμολογήσει καλύτερα την ΔΗΜΑΡ από το ΠΑΣΟΚ. Για την πολιτική πρόταση για την επόμενη ημέρα δεν θα πω πολλά γιατί είναι προφανές ότι και τα δυο κόμματα προσβλέπουν σε συνεργασίες, την έκταση και την κατεύθυνση των οποίων θα προσδιορίσει σε μεγάλο βαθμό αυτό καθ εαυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα μεγάλης ήττας του δικομματισμού θα προκαλέσει μεγάλες προγραμματικού χαρακτήρα μετατοπίσεις και θα ανοίξει τον δρόμο για προοδευτικές συνεργασίες. Όμως οι πολίτες που προέρχονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δουν και άλλη μια πλευρά που τους αφορά άμεσα. Μια ισχυρή ΔΗΜΑΡ θα στείλει ένα ισχυρό μήνυμα ανανέωσης και στο ΠΑΣΟΚ. Μήνυμα απαγκίστρωσης από πολιτικές που αποδιάρθρωσαν την λαϊκή του βάση η οποία σκόρπισε δεξιά και αριστερά. Για να χτίσουμε μαζί και με άλλους την αυριανή προοδευτική πλειοψηφία πρέπει την σχεδόν σίγουρη ήττα του ΠΑΣΟΚ να αντιρροπήσει η ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ.
Εγώ έχω πάρει νωρίς την απόφασή μου και το μάθατε πρώτοι. Δεν άλλαξα γνώμη. Αντιθέτως. Δεν θα σας πω ότι όλα ήσαν ρόδινα κατά την εκλογική περίοδο που βίωσα ως μέλος της εκλογικής επιτροπή της ΔΗΜΑΡ. Και λάθη έγιναν και άστοχες κινήσεις, Αλλά το βασικό ήταν σωστά καμωμένο και αυτό μετράει. Όποιος ψάχνει αλάνθαστους δεν θα τους βρει σε αυτόν τον πλανήτη και οπωσδήποτε όχι σε αυτήν την χώρα. Για τον αριστερό της ανανεωτικής και αντισυμβατικής αριστεράς δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει καλύτερη επιλογή από την κριτική ψήφο στην ΔΗΜΑΡ. Για πρώτη φορά αυτός ο χώρος μπορεί βάσιμα  να ελπίζει σε ποσοστό ικανό να του επιτρέψει να επηρεάσει τις εξελίξεις . Και μόνο για αυτό αξίζει την ψήφο.