Κλαυσίγελος...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή Το μέγεθος της τηλεοπτικής ανοησίας κι ευτέλειας, δεν αντικατοπτρίζει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

Το μέγεθος της τηλεοπτικής ανοησίας κι ευτέλειας, δεν αντικατοπτρίζει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που κυριαρχεί σήμερα στην ελληνική κοινωνία: το τέλμα της. Η θλιβερή εικόνα που είδαμε στην πρωινή εκπομπή, είναι μία επιβεβαίωση για τη φτήνια και την καφρίλα που κυριαρχεί στις οθόνες μας και στις ζωές μας. Εικόνες που μόνο εμετικά συναισθήματα μπορούν να προκαλέσουν σε οποιανδήποτε νοήμονα άνθρωπο.
Όταν η αγριότητα γίνεται τρόπος έκφρασης, ο Έλληνας διδάσκεται εμμέσως πλην σαφώς, έναν απαράδεκτο τρόπο επικοινωνίας με τους γύρω του, ο οποίος συναινεί ότι για κάθε μικρή ή μεγαλύτερη διαφωνία, η λεκτική επίθεση κι η χρήση της βίας κατά του άλλου, είναι η μόνη λύση.
Αδιανόητο; Κι όμως... Φτάσαμε εκεί. Να γινόμαστε συμμέτοχοι σε μια αθλιότητα, παρακολουθώντας την με ανοιχτό το στόμα. Κι ενώ το θέαμα είναι για κλάματα, σου προκαλεί κι ένα κρυφό γέλιο, σχετιζόμενο με το αίσθημα που βγάζουν οι δευτεράντζες ηθοποιοί του τηλεοπτικού θιάσου.
Κλαυσίγελος.
Οι σκηνές, όπου η θεαματικότητα έχει τον πρώτο ρόλο, είναι ένας κενός θρίαμβος. Μια πύρρειος νίκη, στην οποία απλά συντηρείται η υπερβολή, ο στόμφος, η ανοησία, οι λάθος εντυπώσεις. Γιατί τι σημαντικό μπορούμε ν΄αντικρίσουμε σε μια οθόνη όπου ο ένας προσπαθεί να επισκιάσει τον άλλον , όπου ο σεβασμός είναι μια άγνωστη λέξη και δρα έξω από οποιαδήποτε σοβαρή ιδεολογία; Τι καλό μπορεί να εισπράξει κανένας ή τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει, όταν η αγριότητα ταυτίζεται με έναν ψεύτικο λαικό ηρωισμό, η λεκτική βία με μια δήθεν ιδεολογία και τα σαθρά μυαλά αναγορεύουν το τίποτα σε επιχείρημα ορθότητας;