Η Ντόρα και ο ΣΥΡΙΖΑ...

Toυ Τάκη Μίχα Όπως είναι γνωστό, πρόσφατα η πολιτικός της ΝΔ Ντόρα Μπακογιάννη έθεσε το θέμα της συμμετοχής ενός σημαντικού αριθμού κ...

Toυ Τάκη Μίχα

Όπως είναι γνωστό, πρόσφατα η πολιτικός της ΝΔ Ντόρα Μπακογιάννη έθεσε το θέμα της συμμετοχής ενός σημαντικού αριθμού κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ως μάρτυρες υπεράσπισης των κατηγορουμένων της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Σύμφωνα με την κ.Μπακογιάννη, το γεγονός ότι τα άτομα αυτά δεν έχουν εκδιωχθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί και την αποδοχή των απόψεων τους από τον κόμμα αυτό. Να σημειωθεί εδώ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης ισοδυναμούσαν με αποδοχή και εξιδανίκευση της ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής της τρομοκρατικής οργάνωσης.
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ αντέτεινε ότι η απόφαση κάποιου να καταθέσει σε μία δίκη αποτελεί ιδιωτική του υπόθεση, δεν δεσμεύει το κόμμα και ότι οι απόψεις που εκφράζονται είναι, όπως είπε ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ.Σκουρλέτης, «προσωπικές».
Τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ιδιαίτερα πειστικά. Όπως είναι γνωστό στα πλαίσια της δικαστικής κουλτούρας της Ελλάδας σε τέτοιου είδους δίκες οι κατηγορούμενοι συνήθως απευθύνονται για μάρτυρες υπεράσπισης σε άτομα τα οποία ανήκουν σε πολιτικούς χώρους πού στο συγκεκριμένο θέμα για το οποίο κατηγορούνται θεωρούνται ότι έχουν πολιτικά συγγενείς απόψεις. Έτσι λοιπόν το γεγονός ότι μάρτυρες υπεράσπισης της 17 Νοέμβρη ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι π.χ. στην ΝΔ ή τους Ανεξάρτητους Έλληνες ασφαλώς λέει πολλά για την πολιτική κουλτούρα του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Επίσης το ότι μία άποψη είναι «προσωπική» δεν σημαίνει ότι δεν αφορά το κόμμα. Οι απόψεις μου π.χ. για την οικονομία είναι «προσωπικές» αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα με δεχτεί με ανοικτές αγκάλες ο κ.Τσίπρας, όπως π.χ. έπραξε με αυτούς που είχαν την «προσωπική» άποψη ότι ο κ.Κουφοντίνας αποτελεί την τελευταία ελπίδα της δημοκρατίας…
Όμως, από την στιγμή που η κα. Μπακογιάννη έθεσε το θέμα της σημειολογίας των καταθέσεων υπεράσπισης, όφειλε να μην σταματήσει εκεί. Ασφαλώς θα έπρεπε να επεκταθεί και στο γεγονός ότι τρείς άλλοι εξέχοντες Έλληνες κατέθεσαν ή είχαν προθυμοποιηθεί να καταθέσουν ως μάρτυρες υπεράσπισης ενός από τους, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, μεγαλύτερους εγκληματίες της εποχής μας: του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, που δικαζόταν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης. Οι Έλληνες που είχε προτείνει ο Μιλόσεβιτς ως μάρτυρες υπεράσπισης ήταν η Λιάνα Κανέλλη, ο Κάρολος Παπούλιας και ο Κωνσταντίνος Μητσοτακης. Η κα. Κανέλλη πρόφτασε να καταθέσει προτού πεθάνει ο Σέρβος ηγέτης. Οι άλλοι δύο δεν πρόλαβαν να καταθέσουν αν και προθυμοποιήθηκαν. Μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης πήγε ένα βήμα παραπέρα και κατήγγειλε τη σύλληψη και δίωξη του Μιλόσεβιτς: «Η δίωξη Μιλόσεβιτς θα δημιουργήσει τρομακτικά εσωτερικά προβλήματα και ενδεχομένως θα αποσταθεροποιήσει τη Σερβία, κάτι που δεν μπορεί να είναι ωφέλιμο για τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή μας», είπε. «Οι Σέρβοι απλώς υποκύπτουν σε μια αδίστακτη ωμή πίεση, η οποία κι αυτή δεν μ' αρέσει και αυτή δεν είναι μεθόδευση παραδεκτή».(Ριζοσπάστης, 5 Ιούλιος 2001)
Αν λοιπόν η κα. Μπακογιάννη επιθυμεί να είναι συνεπής με τις αρχές της – ότι δηλαδή οι υπερασπιστές εγκληματιών δεν έχουν θέση σε δημοκρατικά κόμματα - θα πρέπει όχι απλά να ζητήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ να εκδιώξει τους υπερασπιστές της 17 Ν από το κόμμα αλλά και από την Ελληνική Βουλή να εκδιώξει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από την ΝΔ να εκδιώξει τον επίτιμο πρόεδρο της και από το ΚΚΕ να εκδιώξει την βουλευτή της.