Ο θάνατος του παλαιού συστήματος δεν γίνεται να αποφευχθεί

 Γράφει η Στεφανία Λυγερού Όταν ένα πράγμα φτάνει στο τέλος του ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ θα τελέψει. Όταν χρησιμοποιούμε την λέξη «νομοτέλεια»...

 Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Όταν ένα πράγμα φτάνει στο τέλος του ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ θα τελέψει. Όταν χρησιμοποιούμε την λέξη «νομοτέλεια» για να καταδείξουμε κάτι το αναγκαστικό, να σκεφτείς ότι είναι κάτι ανάλογο του θανάτου. Δεν γίνεται να αποφευχθεί. Απλά δεν γίνεται. Με αυτήν την έννοια, ο τρόπος που ζούσε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος έφτασε στο τέλος του. Θα………..

πεθάνει. Νομοτελειακά.
Το δύσκολο μέρος της διαδικασίας είναι αυτό του λίγο πριν το τέλος. Γιατί ούτε το ίδιο το σύστημα (φυσικά) θέλει να πεθάνει, ΑΛΛΑ (το σημαντικότερο) ούτε και οι άνθρωποι θέλουν να πεθάνει, κι ας ήταν και σύχρηστο. Ο λόγος που -παραδόξως- δεν αρέσει στην πλειοψηφία ο θάνατος του προηγούμενου, άχρηστου συστήματος είναι μόνον ένας: Δεν ξέρουν άλλον τρόπο!!!!!!!!!!!!!! Γι’ αυτό γαντζωμένοι πάνω στο -σχεδόν- πτώμα, σέρνονται και δεν λένε να το αφήσουν. Ίδιον του ανθρώπου, ήτοι λογικό.
ΟΜΩΣ (και πάμε στο βασικό) το ότι η πλειοψηφία ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ πώς να διαχειριστεί την αυτοκυβερνησία, διότι είναι κάτι σαν «πού πηγαίνουμε μετά θάνατον», είναι δηλ. το ΑΓΝΩΣΤΟ, δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι ΑΞΙΟΣ να το στηρίξει ΟΤΑΝ φανερωθεί!!!!!!
Ας δω πώς «καταντά» ένας άνθρωπος ΑΞΙΟΣ.
Για να αρχίσει να την ψάχνει κάποιος (με την έννοια την αυτογνωσίας) πρέπει κάτι να τον γαμήσει. Όλοι όσοι έχουν καταλάβει τα της ζωής και ξέρουν τον εαυτό τους, το κατάφεραν μέσα από παίδευση/παιδεμό. Τι συνέβη σήμερα, αυτήν την μαγική εποχή: Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ άνθρωπος που να μην έχει φάει χοντρή πούτσα!! Και δεν μιλάω για την γενική κατάσταση της χώρας, που όλους μάς βάλλει, ούτε φυσικά αναφέρομαι στο οικονομικό, που το θεωρώ το ελαχιστότατο σημερινό πρόβλημα. Ο καθείς έφαγε πούτσα σε προσωπικό επίπεδο. Είχε θάνατο στην οικογένειά του, αρρώστιες, πολύ σοβαρά προβλήματα κλήθηκε να αντιμετωπίσει. ΟΛΟΙ, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, έναν ασήκωτο σταυρό κουβαλάμε.
Αυτό το μαγικό -τελείως μοιραίο και πρωτοφανές- φαινόμενο, δείχνει τι; Ότι το σύμπαν μάς σπρώχνει προς την συνειδητότητα! Μέσα από αυτήν θα επέλθει η αλλαγή. Δεν θα γίνει δηλαδή η ζωή μας μαγικά κι από το πουθενά όμορφη, θα γίνουμε εμείς σωστοί κι έτσι θα φτιάξουμε τη ζωή όμορφη.
Πιο ρεαλιστικά (πες ότι κάνω λάθος και δεν θα γίνουμε όλοι γνώστες), αναρωτήσου με ποιον τρόπο θα μπορούσες να «κατασκευάσεις» νοήμονες ανθρώπους, που θα μπορούν να αποφασίζουν σωστά. Το κοιτώ σε σχέση με τον γιο μου. Για να τον καταστήσω υπεύθυνο 1ον τον εμπιστεύομαι!!! και 2ον του δίνω ευθύνες!!! Μπορεί δηλ. να επιλέξει ό,τι θέλει κι ας είναι και κουραδιά, ας κάνει και λάθος, ας μετανιώσει, ΑΡΚΕΙ να επωμιστεί το αποτέλεσμα της επιλογής του!!! Δεν τον σώνω, δεν τον απαλλάσσω.
Ο ίδιος τρόπος παίζει και σε σύνολο. Αν θες το πλήθος να μην είναι όχλος, ας το να αποφασίζει ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ/ΕΠΩΜΙΣΤΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΟΥ. Και δεν είναι ουτοπική θεώρηση αυτή, είναι η πραγματικότητα, μαθηματικά, 1+1=2.
Υ.Γ.1 Μην τον κρίνεις από την σημερινή στάση του (τον καθένα), δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Έχε πίστη (στον καθένα) ότι μπορεί (έχει την ικανότητα) να το βρει. Να σκέφτεσαι ότι ΟΛΟΙ περνούν ό,τι κι εσύ, απλά όσοι δεν έχουν βρει ακόμα τη λύση του προβλήματος (μέσα τους) τα βλέπουν όλα μαύρα, θεωρούν ότι οι λοιποί είναι στον κόσμο τους κι ότι δεν υπάρχει σωτηρία, γι’ αυτό φέρονται σαν μαλάκες. Η απογοήτευση τούς κάνει.

Υ.Γ. 2 Αν θες να «τρέξεις» το σενάριο ΓΙΝΕ αυτό που θες να δεις γύρω σου. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, μάλλον, είναι το χρέος όσων έχουν βρει τη λύση του αινίγματος, όσων ξέρουν, θέλουν και μπορούν ν’ αλλάξουν την κατάσταση. Να φανερώνεις το σωστό. Να φαίνεται. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Το χώμα είναι πιο εύφορο από ποτέ για να ευδοκιμήσει το σωστό, το άξιο. Κάνε το, θα εξαπλωθεί όπως η φωτιά στα άχυρα.