Της Ζέζας Ζήκου. Ο Αντώνης Σαμαράς ορκίστηκε πρωθυπουργός σε μία από τις κρισιμότερες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Από εκεί και πέρα, όμ...
Της Ζέζας Ζήκου.Υποψιάζομαι, όμως, όπως άλλωστε υποδηλώνει η σύνθεση της νέας 40μελούς (!) κυβέρνησης, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της κρίσης. Διότι αν συνομολογήσουμε ότι η μοίρα της Ελλάδας είναι να κόβει μισθούς και να σφάζει συντάξεις, τότε ελάχιστη σημασία έχει αν ο Ηρώδης λέγεται Παπανδρέου ή Σαμαράς.
Η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή τραυματική εμπειρία. Η χώρα βρίσκεται σε ραγδαία κατάρρευση όχι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική και ψυχολογική. Η συσσωρευμένη ένταση, οργή, αγανάκτηση ή όπως αλλιώς θέλετε να το περιγράψετε αναζήτησε μια δικλίδα εκτόνωσης στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Στη δημοκρατία άλλη διαδικασία εκτόνωσης του δημοσίου αισθήματος από τις εκλογές δεν υπάρχει. Και είναι αδύνατον να προχωρήσουμε στο όποιο επόμενο βήμα (ακόμη κι αν είναι ένα βήμα συνεργασίας όπως αυτό που επιχειρείται…) αν ο λαός δεν είχε την ευκαιρία να αποδώσει ευθύνες και να μοιράσει νέους τίτλους νομιμοποίησης. Ηταν ο μοναδικός τρόπος να διατηρήσουμε σ’ αυτήν την τραυματική περίοδo τη δημοκρατική μας συνοχή.
Ομως, έχει ήδη διαρραγεί ο εθνικός ιστός, όχι απλά ο πολιτικός, ο οικονομικός και ο δημοσιονομικός. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και για τίποτα. Είναι αλήθεια ότι ο κοινωνικός ιστός δοκιμάζεται σοβαρά από την καλπάζουσα ανεργία και τη βαθιά παρατεταμένη ύφεση. Οι πολίτες στενάζουν κάτω από δυσβάσταχτα βάρη, το άχθος ενός μηδαμινού γίγνεσθαι, αγωνιούν για το αύριο, πονούν για τη γενιά που πάει να χαθεί στη διευρυνόμενη δίνη. Παγωμένοι, απεύχονται το χειρότερο – μια πολυετή «κατοχή» χωρίς κήρυξη πολέμου.
Αλλά ο ιστός που έχει ολοφάνερα διαρραγεί είναι ο πολιτικός. Κόμματα θεσιθήρων, που συνέπρατταν για την κατάκτηση της εξουσίας, που δημοκοπούσαν τροποποιώντας το περιεχόμενο των λόγων τους ανάλογα με το κοινωνικό ρεύμα, βρίσκονται υπό διάλυση. Μπροστά στο χείλος του γκρεμού, μπροστά στο φάντασμα της εθνικής κατάρρευσης, ενός εφιάλτη που δεν διαλύεται με το φως της ημέρας, οι πολιτικοί μοιάζουν μάλλον με μια χούφτα μοναχικών, που πασχίζουν να αποσείσουν το στίγμα του υπαίτιου, να αποδιώξουν την αποστροφή, την απάρνηση, το ανάθεμα των ψηφοφόρων, να προστατευθούν από την οργή και τη χλεύη τους, να σώσουν την πολιτική τους υπόσταση. Και ενώ καταφεύγουν σε συγγνώμες, κωλοτούμπες, εξομολογήσεις, υπαναχωρήσεις, για να σωθούν οι ίδιοι, ταυτόχρονα αποκαλύπτουν τα λάθη, τις μεθοδεύσεις, τις αυταπάτες και τις απάτες και προσπαθούν να τα συγκαλύψουν με την εθνική συναίνεση. Δημιουργείται ένα τεχνητό σύμπαν που με λίγη διαύγεια θα απογυμνωθεί. Η σκηνή της πολιτικής είναι σήμερα διάτρητη και μέσα από τις τρύπες της βλέπουμε πια μονάχα μάσκες και φυγάδες…
Παράδειγμα: η αναδιάρθρωση του κράτους επιβάλλεται τώρα από την τρόικα. Ειδικοί των Βρυξελλών προσπαθούν να αναδιοργανώσουν το προβληματικό Δημόσιο. Αλλά είναι μια αναδιοργάνωση που έρχεται από ψηλά. Είμαι, ιδιαίτερα απαισιόδοξη όσον αφορά το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Ολες οι στρατηγικές επιβίωσης καταρρέουν. Οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να βρουν καταφύγιο πουθενά, ούτε στον ιδιωτικό τομέα ούτε στο κράτος. Η μεσαία τάξη καταστρέφεται. Η οικογένεια γίνεται όλο και πιο εύθραυστη και παίζει ολοένα και πιο δύσκολα τον προστατευτικό της ρόλο. Οταν εξαφανίζονται ταυτόχρονα όλα τα μέσα προστασίας που διαθέτει μια κοινωνία, αυτό δημιουργεί μεγάλο κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης.
Oλοφάνερα το πολιτικό σύστημα στην Eλλάδα έχει προ πολλού καταρρεύσει, όμως μια συντηρητική, αρτηριοσκληρωτική άποψη επιμένει να δίνει αηδιαστικό «φιλί ζωής» σε ένα άψυχο πτώμα. Yπάρχουν δύο αντίπαλα στρατόπεδα: Aπό τη μια οι «φιλελεύθεροι», που είναι «προοδευτικοί» και «εκσυγχρονιστές», επειδή είναι «αντικρατιστές», «διεθνιστές». Πιστοί στη σωτήρια «παγκοσμιοποίηση», θέλουν την πληρέστερη δυνατή κατασφάλιση του ατόμου και της «ελευθερίας των αγορών». Xλευάζουν και μυκτηρίζουν κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, κοινωνικής αλληλεγγύης, κράτους πρόνοιας, κάθε αίσθηση πατρίδας, καταγωγής και συνέχειας. Kαι αντιτάσσουν σε αυτή την εξιδανίκευση του ατομοκεντρικού πρωτογονισμού, μόνο και αποκλειστικά, σαν να μην υπάρχει άλλη πρόταση, έναν επίσης εφιάλτη: τα Μνημόνια.
Πηγή
ΕΛΛΑΔΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κάρολος Παπούλιας θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στις Βρυξέλλες!
Ο Καραγκιόζης δήμαρχος!
Dear Ζέζα Ζήκου
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συσσωρευμένη ένταση, οργή, αγανάκτηση ή όπως αλλιώς θέλεις να το περιγράψεις δεν αναζήτησε στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις αυτό που νομίζεις.
Απλούστατα ηταν πρώτη φορά στα χρονικά μας που ο ανεγκέφαλος (κατά το μεγαλύτερο ποσοστό) Ελλην ψηφοφόρος τα είχε κυριολεκτικά χαμένα, διότι δεν είχε ούτε μία sweet εκλογή να κάνει (π.χ. σαν εκείνη του 2009).
Οσο για τον "εθνικό ιστό",
λυπάμαι αλλά η λέξη αυτή ήταν άγνωστη μέχρι τώρα και λέω μέχρι τώρα διότι ουδείς ποτέ στο παρελθόν γνώριζε, διερωτήθη ή ανδιαφέρθηκε να μάθει πως τα κατάφερνε ο ΕΤΣΙ και ο ΤΑΔΕ να τους χαρίζει τόση καλοπέραση.
Οσο για την πολυετή «κατοχή» χωρίς κήρυξη πολέμου, δεν είναι τίποτε αλλο
παρά το αποτέλεσμα μιας πολυετούς και χωρίς αντίκρυσμα "καλοπέρασης".
---Βόγλης ο Κηφισεύς
υ.γ.
The sooner you fall behind,
the more time you’ll have to catch up.
sad
but true
Τι θα πει ραγιάς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΡαγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους του Τούρκου, που είναι σκλάβος του φόβου του.
Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος.
Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα.
Τον κυνηγάς και κρύβεται.
Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει.
Τον σκοτώνεις και σωπαίνει...
{Ίων Δραγούμης, 1878-1920}
@Βόγλης ο Κηφισεύς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θέλω να ανοίγω αντιδικίες, αλλά έχουμε δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι όποιος ζούσε στην Ελλάδα ως το 2009 περνούσε τέλεια, έπαιρνε ένα σκασμό λεφτά ενώ άραζε σπίτι του έχοντας κάποια εξ απονομής αργομισθία, οδηγούσε τουλάχιστον ΒΜW και άλλα ιλαρά. Ε ΛΟΙΠΟΝ ΟΧΙ!!! Το ότι κάποιες μειοψηφίες με ισχυρούς "φίλους" ρήμαζαν το δημόσιο ταμείο δεν σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι κάναμε το ίδιο. Η Ελλάδα ήταν προ κρίση η χώρα με τις μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες στην Ευρωζών, αν όχι στην ΕΕ. Αυτό σημαίνει πως όταν τα τρώγαν κάποιοι, οι άλλοι έβλεπαν σαν βλάκες και σήμερα που οι ένοχοι κάνουν τους κήνσορες, ρημνάζουν τις τσάπες και τις γλίσχρες περιουσίες των αναξιοπαθούντων. Επιπλέον, δεν ξέρω κοινωνίες που υπό το βάρος τέτοιας ύφεσης να σκέφθηκαν: δεν βαριέσαι. Ας ψηφίσω αυτόν που μου τάζει περισσότερη αφαίμαξη. Αυτό είναι υπεύθυνο, να πάω σαν το Μεσολογγίτη από την πείνα" Να θυμίσω ότι την τελευταία φορά που οι λατρεμένοι Γερμανοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με κάτι τέτοιο ψήφισαν Αδόλφο. Τι να κάνουμε, αυτά έχουν οι Δημοκρατίες. Όταν το Κοινωνικό Συμβόλαιο διαρρηγνύεται υπάρχουν συνέπειες. Εν ολίγοις: όλοι έχουμε μερίδια ευθύνης, όμως μην κακίζετε τον ελληνικό λαό για συστημικά φαινόμενα, οικονομικά και κοινωνικά γιατί απλά προσπαθείτε να αποσείσετε την ευθύνη από τις υπαίτιες ελίτ. Αυτά για την ώρα.