Ο δικομματισμός ζει και βασιλεύει και την Ελλάδα κυριεύει...

Του Δαμιανού Βασιλειάδη,  εκπαιδευτικού, συγγραφέα. Θα μιλήσω σε προσωπικό τόνο. Αυτά που θα πω πιο κάτω αποτελούν βιώματα σ’ όλ...

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, 
εκπαιδευτικού, συγγραφέα.


Θα μιλήσω σε προσωπικό τόνο. Αυτά που θα πω πιο κάτω αποτελούν βιώματα σ’ όλα τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της μεταπολίτευσης σε όλα τα επίπεδα και με την μεγαλύτερη ένταση και δεν είναι γνώσεις ή φαντασιώσεις. είναι αλήθειες που καίνε!

Ακούω τις θριαμβολογίες των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ και σκέφτομαι αναλογικά τις διθυραμβικές ιαχές με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, όταν σύσσωμη η Αριστερά και η κεντροαριστερά διακήρυττε στη διαπασών τη νίκη «της αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, με τα γνωστά ήδη αποτελέσματα, που μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν.

Τότε πρέπει μάλλον να ήμουν ο μόνος Έλληνας που διαφώνησε με αυτή την θριαμβολογία και διακήρυττε επίσης στη διαπασών τα δεινά που μας περίμεναν.

Αλλά ποιος άκουγε τη φωνή της αλήθειας μέσα στο παραλήρημα της «νίκης» των «Σοσιαλιστών» (σοσια -ληστών) και των «λοιπών προοδευτικών δυνάμεων» από την άκρα Αριστερά, έως την άκρα δεξιά;

Μόνος, «αποθεωτικά» μόνος, στη διαμαρτυρία μου. «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Και τι δεν μου καταλόγισαν τότε, όπως ίσως και τώρα από κάποιους αριστερούς της πεντάρας. ότι είμαι εμπαθής, ότι έχω συμφέρον, ότι είμαι αντιδραστικός, ή πιο συγκαταβατικά ότι είμαι ρομαντικός, αιθεροβάμων και ότι άλλο φυσικά μπορεί να φανταστεί κανείς.

Και όμως πάλεψα ενάντια στο τσουνάμι (μιλάμε για τσουνάμι και όχι ποτάμι)  και δε λύγισα, για να προσαρμοστώ στο σύστημα, το ίδιο σύστημα που επικρατεί και τώρα, με κάποιες σημαντικές παραλλαγές, αλλά στην ουσία του το ίδιο.

Ο κόσμος ήθελε να ζει σε μια εικονική πραγματικότητα και μάλιστα με δανεικά και δεν άκουγε καμιά φρόνιμη και ειλικρινή γνώμη. Μια ανεξάρτητη κριτική σκέψη. Είχαν πάθη όλοι τους σχεδόν το γνωστό παραλήρημα και την γνωστή παράκρουση. Η Ελλάδα είχε μεταβληθεί σε ένα «απέραντο φρενοκομείο», όπως διακήρυττε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, λέγοντας ότι το ΠΑΣΟΚ είναι «η Αριστερά της Αριστεράς». Ποιο; Το ΠΑΣΟΚ με όλους τους τυχάρπαστους, τυχοδιώκτες, ληστές, απατεώνες και λωποδύτες, που το κατέκλυσαν, μαζί και με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, που μόλις είδαν το ψητό, δανεικό ή όχι, έπεσαν επάνω του για να το ξεκοκαλίσουν, αφήνοντας όλους τους έντιμους και σώφρονες Έλληνες πεινασμένους. Ήταν βλέπεις τα κορόιδα της υπόθεσης.

Πόσες φορές δεν άκουσα, χρόνια και χρόνια να βουίζουν στα αυτιά μου: Ρε, κορόιδο, το παίζεις αδιάφθορος; Ποιος νομίζεις πώς είσαι, ηλίθιε: Ναι, τέτοιες και παρόμοιες κουβέντες, έπρεπε να υφίσταμαι σαράντα χρόνια, χωρίς να λυγίσω ούτε τη μέση μου, ούτε τα γόνατά μου και ούτε να γλύψω κατουρημένες ποδιές. Σαράντα χρόνια οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής απομόνωσης και κυρίως άσκησης  αφόρητης ψυχολογικής βίας. Και όλα αυτά γιατί; Απλούστατα: Γιατί αντιστάθηκα και αντιστέκομαι στο σύστημα. Το σύστημα δεν ανέχεται να είναι άτιμο κι’ εσύ να είσαι έντιμος. Θέλει να σε νουθετήσει και, αν δεν συμμορφωθείς και δεν συμβιβαστείς, πασκίζει με κάθε μέσο και τρόπο να σε συντρίψει ακόμη και βιολογικά. Αν όχι, σε βάζει στο περιθώριο, αναδεικνύοντας όλους τους «συμβιβασμένους» φελλούς από αριστερά, κέντρο και δεξιά, που μπορεί να φανταστεί κανείς.

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι πανέξυπνο και πανούργο και συνήθως χρησιμοποιεί την ιδεολογία και τις μεθόδους του αντιπάλου του, για να επικρατήσει. Το είπε και ο Λένιν, που συνήθως ήξερε τι έλεγε.

Έτσι εφάρμοσε την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη, με την οποία ταυτίστηκε η Αριστερά, σχεδόν στο σύνολό της, όπως βέβαια και η δεξιά: Το χρήμα αναδείχτηκε σε υπέρτατη αξία και για τους δύο. Απαραίτητη προϋπόθεση: Κατάργηση του έθνους – κράτους, της εθνικής συνείδησης και εθνικής μνήμης, ως παρωχημένες έννοιες, αποδοχή της λαθρομετανάστευσης, που προώθησαν προγραμματισμένα τα κόμματα εξουσίας, αναγόρευση του χρήματος ως καινούργιας θρησκείας, καταναλωτική αποκτήνωση, πλήρης μηδενισμός των πνευματικών και ηθικών αξιών. Όλες δηλαδή οι «αξίες» του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που ασπάστηκε και πίστεψε τόσο η «δεξιά» όσο και ένα κομμάτι της «αριστεράς». Η νεοταξική παγκοσμιοποίηση και ο νεοταξικός εθνομηδενισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Απόλυτη ταύτιση της παγκοσμιοποίησης και Νέας Τάξης με τον μαρξισμό -λενινισμό, όπως τον ερμηνεύουν κατά το δοκούν οι συμβιβασμένοι. Η ταξική πάλη, που ψέλλιζαν κάποιοι δογματικοί μαρξιστές χρησίμευε ως προκάλυμμα για τον εύκολο πλουτισμό. Οι εξαιρέσεις και υπήρξαν σαφώς πολλές επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Την εργατική τάξη ούτε την ήξεραν ούτε ήθελαν να την γνωρίσουν παρά μόνο να την «σώσουν», ακόμη και παρά την θέλησή της, γιατί έτσι υπαγόρευε η θεωρία. Ου και αλίμονο, αν αποτολμούσαν να «σωθούν» μόνοι τους.

Υπάρχει καμία σχέση της προδικτατορικής Αριστεράς με την μεταδικτατορική Αριστερά; Τολμούσε τότε να διανοηθεί κανείς να κάψει την ελληνική σημαία, όπως τώρα που την καίνε μερικά, από τους γονείς τους κακομαθημένα, παλιόπαιδα, χωρίς να υψώνει κανείς από την Αριστερά φωνή διαμαρτυρίας, θεωρώντας την απλώς μια «πατσαβούρα»; Τολμάει κάποιος αριστερός σήμερα να μιλήσει για πατριωτισμό, τον οποίο ταυτίζει πάραυτα με τον εθνικισμό, για να τον απαξιώσει και τον στιγματίσει ως φαινόμενο εθνικισμού, ρατσισμού, σωβινισμού και πάει λέγοντας;

Θυμάται κανείς το μήνυμα του σοφού ηγέτη της ΕΔΑ Γιάννη Πασαλίδη στο κυριακάτικο φύλλο της ΕΔΑ της 11 Μαϊου 1958: «Η ανάδειξη των πατριωτικών δυνάμεων  της ΕΔΑ θα αποτελέσει αξεπέραστο εμπόδιο σε κάθε αντιλαϊκή προσπάθεια, θα δώσει στα πλατειά στρώματα του λαού το όπλο να αντιμετωπίσουν και τα κρίσιμα εθνικά προβλήματα και την επίθεση της ξενόδουλης ολιγαρχίας…».  

Τότε η ΕΔΑ, για να το εκφράσουμε παραστατικά, κρατούσε με το ένα χέρι την ελληνική σημαία και με το άλλο το σφυροδρέπανο.

Είναι ψέμα; Καθόλου. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Ας θυμηθούμε και τους αγώνες για την Κύπρο που πρωτοστατούσε 55 -59.

Μια κοινωνία στο τελευταίο σκαλοπάτι της παρακμής. Και δεν ήταν μόνο δεξιοί, για να μιλήσουμε με παραδοσιακούς όρους, αλλά και αριστεροί. Όποιος έλεγε: Λεφτά υπάρχουν έτρεχαν από όλες τις κατευθύνσεις να τα αρπάξουν.

Το καταναλωτικό αυτό μοντέλο του καπιταλισμού εφάρμοσε ο πανέξυπνος Ανδρέας Παπανδρέου, μέσα στο οποίο ενσωμάτωσε τους πάντες, ίσως εκτός του ενός τρίτου, που έμεινε για λόγους πνευματικής και ηθικής αξιοπρέπειας ή και έλλειψης των πελατειακών επαφών, έξω από το όργιο καταλήστεψης του κράτους.
Αυτό το εν τρίτο, που δεν ήταν κυρίως από την Αριστερά. Γιατί η τελευταία, όντας στο περιθώριο της κοινωνίας μια ζωή, παρασύρθηκε στο φαγοπότι. Θεώρησε ότι το κράτος της ανήκε, ήταν κτήμα της και είχε «κάθε  δικαίωμα» να το απομυζήσει.

Οι δίκαιοι και έντιμοι απ’ όλες τις πολιτικές παρατάξεις, τιμωρήθηκαν με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Οι άδικοι και άτιμοι επιβραβεύθηκαν από το σύστημα. Αυτούς χρειαζόταν και αυτούς χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί ακόμη, για να κάνει τις δουλειές του, τις «μπίζνες» του.

Έτσι δημιουργήθηκε από εποχής Ανδρέα Παπανδρέου η κοινωνία των δύο τρίτων με δανεικά. Όλοι έτρωγαν, όπως λέει και ο Πάγκαλος. Εκτός από το ένα τρίτο, το οποίο ενώ κατά την περίοδο της αφθονίας και  ευδαιμονίας με δανεικά, υπέφερε, τώρα το ίδιο ένα τρίτο ζει στην πλήρη εξαθλίωση. Κανένας δεν του δίνει σημασία, σαν να είναι όλοι αυτοί οι απόκληροι ή οι λεπροί της κοινωνίας, τους οποίους προσπαθεί να προσεταιριστεί η Χρυσή Αυγή. Αυτό το ποσοστό που πήρε η Χρυσή Αυγή, αποτελεί, αν υπολογίσουμε τις οικογένειές τους, το ένα τρίτο των απόκληρων της ελληνικής κοινωνίας, για το οποίο καμία κρατικοδίαιτη και βολεμένη δεξιά και αριστερά του ευρύτερου δημοσίου τομέα δεν ενδιαφέρθηκε. Υπάρχει λοιπόν η κοινωνική Αριστερά, που στον μεγαλύτερο όγκο της εκφράζεται πολιτικά, όχι από εκείνους που θα έπρεπε κανονικά, αλλά από την Χρυσή Αυγή.

Και μετά απορούν οι γραμματείς και φαρισαίοι αριστεροδεξιοί γιατί πήρε η Χρυσή Αυγή αυτά τα τεράστια ποσοστά που πήρε. Υπαίτιοι είναι οι ίδιοι. Ο κόσμος που ψήφισε Χρυσή Αυγή δεν έχει καμία σχέση στη μέγιστη πλειοψηφία του με φασισμό, εθνικισμό, ρατσισμό κ.λπ, που του καταλογίζουν όσοι θέλουν να δημιουργούν αριστερό ή προοδευτικό άλλοθι για τον εαυτό τους.

Η κοινωνία των δύο τρίτων λοιπόν, αφού σαράντα χρόνια έκλεβε αυτό το κράτος και ζούσε στην ευδαιμονία και τον ανίερο πλουτισμό, επένδυσε τα λεφτά της στην Ελλάδα και το εξωτερικό και περιμένει πότε η Ελλάδα θα κηρύξει πτώχευση ή θα πάει στη δραχμή για να γυρίσει μετά και εξαγοράσει για πενταροδεκάρες, κινητή και ακίνητη περιουσία των συμπατριωτών της, μαζί και σε αγαστή συνεργασία με τους ξένους.

Αυτή είναι η κοινωνία στην οποία ζούμε. Μια κοινωνία της απόλυτης παρακμής, εξαιτίας του γεγονότος ότι εξαφανίστηκε κάθε ίχνος των αξιών του ελληνικού πολιτισμού. Μάθαμε σε ξένα και ξενόφερτα πρότυπα, κυρίως φυσικά καταναλωτικά. Αλλοτριώθηκε ο χαρακτήρας του Έλληνα από το δανεικό χρήμα, που σκόρπιζαν οι κυβερνήσεις, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών και των δισέγγονων και τρισέγγονών μας και δεν έχει τελειωμό αυτή η καταστροφική πορεία. Όσο για την ελληνική διανόηση, που υπηρέτησε και υπηρετεί το σύστημα ακόμη με το αζημίωτο, δεν υπάρχει στον κόσμο πιο πουλημένη στην παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη. Μοναδικό το φαινόμενο αυτής της παρακμιακής «τάξης» ανά την υφήλιο. Πουθενά κι’ αν ψάξει κανείς δεν θα βρει παρόμοια. Ηχηρά παραδείγματα και αντιπροσωπευτικά οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι: Πάγκαλος, ο Ανδρουλάκης, η Δαμανάκη, ο Μπίστης, η Ρεπούση, η νεόδμητη Ρένα Δούρου, η «επαναστάτρια» Λιάνα Κανέλλη, ο Πέτρος Τατσούλης, ο περίφημος Νάσος Θεοδωρίδης, που όλοι τους με μια μονοκονδυλιά καταργούν γενοκτονίες, καταργούν έθνη και λοιπά και λοιπά και μύριοι άλλοι φυσικά πρώην και νυν «αριστεροί» που υπηρετούν πιστά στους ιδεολογικούς μηχανισμούς της παρασιτικής αστικής τάξης της πατρίδας μας και κυρίως στα πνευματικά ιδρύματα, τα πανεπιστήμια και τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης και προπαγάνδας του συστήματος. Και το πιο εξωφρενικό είναι ότι θέλουν και από πάνω να μας κάνουν «αριστερή» καθοδήγηση, χωρίς φυσικά να μπορούμε να αντιδράσουμε, γιατί το σύστημα δίνει μόνο σ’ αυτούς τα μέσα.

Ο δικομματισμός λοιπόν καλά κρατεί. Δύο κόμματα του συστήματος που θα εναλλάσσονται στην εξουσία, με τη γνωστή μέθοδο, δηλαδή όταν η δυσαρέσκεια από το ένα φτάσει στο απροχώρητο, να έρχεται το άλλο σαν σωτήρας, να απορροφά την δυσαρέσκεια του κόσμου. Σαράντα χρόνια κράτησε αυτό το γαϊτανάκι. Πολλοί της, Αριστεράς κυρίως, μιλούν για κατάργηση του δικομματισμού. Αυτοί σίγουρα ζουν στον κόσμο τους.

Στην ελληνική κοινωνία δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε. Τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, εκτός από τον σκληρό πυρήνα, αφού δεν έχουν να πάρουν τίποτε από το ίδιο, πήγαν κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, το νέο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Ελλάδας και ένα μέρος, το πιο εθνομηδενιστικό φυσικά στη ΔΗΜΑΡ. Καμία ουσιαστική αλλαγή. Ο δικομματισμός έχει τώρα άλλη έκφραση και μορφή. Από τη μια μεριά τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, που ταυτίζονται απόλυτα και από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμη.  Το ίδιο καταναλωτικό πρότυπο που επικρατούσε πριν, επικρατεί και τώρα. Η νοοτροπία παραμένει απαράλλαχτα η ίδια. Το παιχνίδι είναι το ίδιο. Ενώ το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, βασικά θα έπρεπε να εξαφανιστούν τελείως, λόγω των εγκλημάτων, που διέπραξαν σε βάρος του ελληνικού λαού, πάλι παραμένουν ένας από τους παίχτες του δικομματισμού, ωσάν σ’ αυτόν τον τόπο να μην έχει αλλάξει τίποτε. «Άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς». Έτσι αποφάσισε ο «κυρίαρχος λαός».

Για να αποδείξουμε του λόγου το αληθές θα κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ας πούμε ότι δεν υπήρξε το δημόσιο χρέος. Δια μαγείας είχε εξαφανιστεί. Θα είχε αλλάξει τίποτε; Βλέπετε κάποια αλλαγή στην νοοτροπία και στη συμπεριφορά; Καμία!  Και τώρα προστρέχουν στα κόμματα εκείνα που ναι μεν δεν τους υπόσχονται να τους δώσουν λεφτά, αλλά τουλάχιστον τους υπόσχονται ότι δεν θα τους πάρουν αυτά που απέκτησαν παράνομα. Αυτή την εγγύηση περιμένουν να τους εξασφαλίσει η Νέα δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πόσα είναι τα πραγματικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ; Ας πούμε τρία, τέσσερα, πέντε, έξι. Τα υπόλοιπα είναι τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και ίσως και κάποιων άλλων κομμάτων, που τρέχουν να κατοχυρώσουν την παντελή ανομία τους.  

Έχει κανείς αφελής την εντύπωση ότι το σύστημα, το κατεστημένο, ή όπως αλλιώς κι’ αν το ονομάσουμε, δεν γνωρίζει αυτή την κατάσταση; Στην ουσία δεν ανησυχεί καθόλου. Η μόνη του ανησυχία ήταν να μη βγει σ’ αυτή τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ, έως ότου υλοποιήσει η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις με τροποποιήσεις φυσικά για να χρυσωθεί το χάπι, και μετά να αναλάβει τη διαχείριση του ίδιου και απαράλλακτου καπιταλιστικού συστήματος ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η στρατηγική του συστήματος. το ήξερα εκ των προτέρων. Γι’ αυτό είμαι περίσκεπτος και περίφροντις. Ο έλεγχος είναι απόλυτος. Με τέτοια μυαλά που κουβαλά ο Έλληνας εκφυλισμένος και αλλοτριωμένος, όπως είναι, το σύστημα είναι σίγουρο και ασφαλές.

Όλα τα άλλα είναι, είτε για κείνους που έχουν ιδεοληψίες, είτε για τους αφελείς, είτε για τους καθαρούς συμφεροντολόγους.

Η επόμενη κυβέρνηση στην Ελλάδα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι είναι προγραμματισμένο από τους εξωθεσμικούς παράγοντες που κατευθύνουν τις τύχες μας, γιατί είμαστε ετεροπροσδιοριζόμενοι και ετερόφωτοι.

Όπως είπε κάποιος καλός φίλος: «Εμείς οι Έλληνες χάσαμε την ψυχή μας, ως Έλληνες».

Ζούμε την πλήρη παρακμή και δυστυχώς κανένας θεός ή δαίμονας δεν μπορεί να βάλει το χέρι του, αν εμείς δεν πράξουμε τα δέοντα.

Προς το παρόν και για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν βλέπω σημάδια ανάκαμψης και μιας αντίστροφης πορείας.

Όσο δεν ανακάμπτει ο πατριωτισμός των Ελλήνων και επικρατεί ο παγμοσμιοποιημένος, καταναλωτικός εθνομηδενισμός, η κατάσταση θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Την Αριστερά δεν αφορά το θέμα. Αυτή είναι νεοταξικά παγκοσμιοποιημένη έως το μεδούλι της. Τη δεξιά ούτως ή άλλως. Ήταν ανέκαθεν νεοταξικά παγκοσμιοποιημένη.

Θα συνέλθουμε ποτέ; Βλέπω ελάχιστα σημάδια. Γι’ αυτό λέω:

Και μη χειρότερα!