Η Αριστερά πάει στον Παράδεισο! Η Δεξιά Παντού...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης. Εάν η Δεξιά είχε και έχει σαν σημαία της το «αόρατο χέρι»(του Θεού)του οικονομικού αυτοματισμού και το ατ...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης.

Εάν η Δεξιά είχε και έχει σαν σημαία της το «αόρατο χέρι»(του Θεού)του οικονομικού αυτοματισμού και το ατομικό συμφέρον(κέρδος) και η Ακροδεξιά την ανωτερότητα της φυλής και το μίσος κατά των άλλων, η Αριστερά είχε και εξακολουθεί να έχει τις δικές της σημαίες που εκδηλώνονται σαν Ιερές Αγελάδες. Οι δυο σημαντικότερες αγελάδες της, τις οποίες επ’ ουδενί δεν λέει η Αριστερά να κουρέψει, ούτε καν να καλλωπίσει, λέγονται «Κυρίαρχος Λαός» και «Διεθνής Εργατική Αλληλεγγύη».

Μετά απ’ όλα αυτά τα μοναδικά και συνταρακτικά που βιώνει ο Ελληνικός λαός, ακόμα και οι πιο συντηρητικοί αναλυτές, πίστευαν πως η Αριστερά θα έπρεπε να ξεπεράσει το 70%. Το «Αν όχι τώρα Πότε», ήταν ένα λογικό επιχείρημα-σλόγκαν, που δυστυχώς δεν βρήκε τους αναμενόμενους αποδέκτες κι αυτό έχει πολλές εξηγήσεις. Κάποιες έχουν σχέση με τον ακραίο δογματισμό σε ότι αφορά στις Ιερές Αγελάδες της.

Στην ελιτίστικη θέση της Δεξιάς που δε δείχνει ιδιαίτερη εκτίμηση στην ικανότητα κρίσης και αντίληψης του λαού και στην άκρως φασιστική θέση της Ακροδεξιάς, που προσεγγίζει την άποψη του Führer Aδόλφου X. (οι μάζες είναι σαν τις πουτάνες. Οσο περισσότερο τις πιέζεις τόσο περισσότερο ενδίδουν), η Αριστερά ανταπαντά με έναν αντίθετο αλλά εξίσου απόλυτο και μανιχαϊστικό τρόπο εξιδανίκευσης του λαού. Το παράδοξο είναι πως τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα των εκλογών, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες χώρες, αποδεικνύουν πως η Δεξιά, ακόμα και η Ακροδεξιά, αφουγκράζονται καλύτερα τους πόθους και τις επιθυμίες του λαού, που σημαίνει πως ακόμα και συναισθηματικά, έστω φαινομενικώς, είναι πολύ πιο κοντά στο λαό.

Η Αριστερά δείχνει σαν να αγνοεί ακόμα κι αυτήν τη βασική μαρξιστική αρχή του Διαλεκτικού Υλισμού, που λέει πως οι άνθρωποι διαμορφώνονται, παρακινούνται και καθοδηγούνται από τον κόσμο μέσα στον οποίο τυχαίνει να διαβιούν και όχι από ιδέες.

Αντί μιας επιστημονικής ανάλυσης και μιας πραγματικής συναισθηματικής προσέγγισης, η Αριστερά ηθικολογεί όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, σαν να θέλει να πάει στον Παράδεισο καθαρή και αμόλυντη, την ώρα που η ακροδεξιά πάει παντού. Η Αριστερά δείχνει σαν να προσεγγίζει τον Μαρξισμό, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το Ευαγγέλιο. Κι αν την Εποχή του Μαρξ, ακόμα και μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, η εργατική τάξη στο σύνολό της σχεδόν διακατεχόταν από εργατικότητα, αλληλεγγύη, τιμιότητα και αυτοθυσία, σήμερα δεν ισχύει πια αυτό. Ο καταναλωτικός καζινο-καπιταλισμός που κατόρθωσε να επιβάλει τους νόμους της αγοράς ως το μοναδικό πρότυπο ζωής, όπου η ζωή βιώνεται ως παιχνίδι, (παίξτε σωστά το χαρτί σας όπως στο χρηματιστήριο ή πάμε στοίχημα, παίξε- κέρδισε) έχουν διαβρώσει και εκφυλίσει τις παλιές αξίες της.

Αν το λεγόμενο Λούμπενπρολεταριάτο αποτελούσε κάποτε ένα πολύ μικρό κομμάτι της με χαφιέδες που πάσχιζαν να κερδίσουν την εύνοια των ισχυρών που τους περιφρονούσαν και τους έφτυναν, σήμερα έχουμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της ημιμαθές και επιρρεπές στο εύκολο κέρδος, στον καταναλωτισμό, στην μαγκιά και στην επίδειξη.. Τα συνθήματα της νέας γενιάς είναι τα: «χρειάζομαι περισσότερο χώρο…..θέλω να ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου, με ότι είναι καλό για μένα….δεν με νοιάζει αν έξω γίνεται χαμός…δεν θέλω να μπλέξω». Μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις των πάντων αρχίζει να ιδιωτικοποιείται και η ίδια της η ζωή. Φοράει την ιδιωτικότητά της σαν ασπίδα προστασίας.

Σήμερα, μειώνεται ολοένα και περισσότερο το κομμάτι εκείνο που ήταν πρόθυμο να κάνει θυσίες για όλους εκείνους τους αδύναμους που μένουν πίσω.

Και αν τον 19^ο αιώνα, όπου οι επιστήμες της ψυχολογίας και της επικοινωνίας ήταν άγνωστες και γι αυτόν το λόγο, ο Μάρξ δεν έδωσε την δέουσα σημασία, καμία σοβαρή Αριστερά σήμερα δεν δικαιολογείται να αγνοεί τις σύγχρονες τάσεις της νέας γενιάς αναφορικά με στάσεις ζωής, αξίες και συμπεριφορές.

Μπορεί κανείς σήμερα να βρει στο διαδίκτυο δεκάδες μελέτες, ακόμα και από πολυεθνικές εταιρείες για τις νέες αξίες και τις αλλαγές αξιών της “Millenium Generation”. «Οι σύγχρονοι νέοι είναι νάρκισσοι και εγω-τακτικιστές. Εχουν υψηλές απαιτήσεις από τη ζωή τους και ταξινομούν το περιβάλλον σύμφωνα με αυτά που τους προσφέρει. Επαναστατικές ουτοπίες και καλυτέρευση του κόσμου είναι έννοιες άγνωστες», διαπιστώνει η τελευταία και 13^η έρευνα της Shell που διενεργείται από το 1953 σε ένα δείγμα 5000 νέων ηλικίας 15 έως 24 ετών. «Ηδονισμός (επιδίωξη απολαύσεων), Εξωστρέφεια (ενδυναμωμένος εξωτερικός προσανατολισμός), Ερωτισμός ( αυξανόμενος αισθησιασμός) και

Δραστηριότητα (να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας), καθορίζουν τις κύριες τάσεις της».

Όλα τα παραπάνω συμπεράσματα και άλλα τόσα, αποτελούν πολυτέλεια για την Κομμουνιστική Αριστερά, που είναι προσκολλημένη στο Μαρξιστικό Ευαγγέλιο του 19^ου αιώνα, που κόντρα στην μαρξιστική έννοια του Διαλεκτικού υλισμού, πιστεύει ότι δεν πρέπει να προστεθεί, ούτε να αφαιρεθεί μια λέξη.

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που η ακροδεξιά χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια το διαδίκτυο. Δεν υπάρχει ανάρτηση στα μπλογκς, που να μην σχολιάζουν ή ακόμα και να μην απειλούν ακροδεξιοί, οργανωμένα και συστηματικά, τους αρθρογράφους. Εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με έναν απίστευτο επαγγελματισμό τις νέες τεχνολογίες και τα νέα μέσα επικοινωνίας.

Ποια είναι η απάντηση της Κομμουνιστικής Αριστεράς σ’ αυτήν την καταιγίδα σύγχρονης προπαγάνδας; Οι ντουντούκες «του βουνού».

Ηθελα να ‘ξερα ποιος εκπληκτικός επικοινωνιολόγος έβαλε τους νεαρούς της ΚΝΕ σε πλατείες, να επαναλαμβάνουν τα ίδια συνθήματα με «ντουντούκες», απ’ τις 7 το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα, εκνευρίζοντας περισσότερο παρά πείθοντας τους καταταλαιπωρημένους και αδιάφορους εργαζόμενους που περίμεναν στη στάση το λεωφορείο και ποια θα είναι η απογοήτευση αυτών των νέων, που είδαν πως αυτός ο αναχρονιστικός τρόπος κατήχησης δεν είχε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα;

Θα πρέπει να είναι κανείς σήμερα, όχι απλώς υπερσυντηρητικός αλλά και επιστημοφοβικός για να αγνοήσει αυτό που διαπιστώνει η επιστήμη της επικοινωνίας (ψιλά γράμματα και ρεβιζιονιστικές απόψεις για τους περισσότερους καρεκλοκένταυρους της ΚΕ του ΚΚΕ). Πως δηλαδή, σήμερα, «την εποχή της εικόνας της ψηφιακής μιντιοκρατίας, όπου το “πολιτικό ον” έγινε “τηλεοπτικό ον”, μόνο ένα 7% των ανθρώπων πείθεται με λέξεις και μαρτυρίες».

H άλλη Ιερή Αγελάδα, ιδιαίτερα της Κομμουνιστικής Αριστεράς, είναι η απόλυτη και δίχως διακρίσεις «Διεθνής Εργατική Αλληλεγγύη», όπου ακόμα και ο «κληρονομικώ δικαίω» ηγέτης τρίτης γενιάς, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, που μεγάλωσε μέσα σε ένα παλάτι δίχως να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, θεωρείται ο «Πρώτος Εργάτης» των 24 εκατομμυρίων πολιτών της Βόρειας Κορέας. Ο τίτλος του θυμίζει τον τίτλο του primus inter pares του Αγίου Πάπα της Ρώμης και έχει τόση σχέση με την εργατική τάξη, όση σχέση έχει και ο Πάπας με την Αγιοσύνη.

Η «Διεθνής Εργατική Αλληλεγγύη» της Αριστεράς εκφράζεται με τον ίδιο δογματικό και δίχως διακρίσεις τρόπο, προς όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες, ακόμα και προς εκείνους, που θα ήθελαν τους Κομμουνιστές με μια θηλιά στο λαιμό, όπως στις χώρες τους.

Εχω γράψει δεκάδες άρθρα κατά του τυφλού ρατσισμού, τον έχω βιώσει στο πετσί μου στη Γερμανία και γι αυτό το λόγο το 1979 ίδρυσα μαζί με άλλους την πρώτη «Ομάδα Πρωτοβουλίας Κατά της Εχθρότητας προς τους Ξένους» στη Βρέμη ( Buergerinitiative gegen Auslaenderfeindlichkeit). Θα ήμουν ο τελευταίος που θα ήθελε όλους ανεξαρτήτως τους ξένους εκτός Ελλάδος ή δίχως τα ίδια δικαιώματα στην εργασία. Αν όμως θες πραγματικά να βοηθήσεις όλους εκείνους τους ξένους, που έχουν πολιτικούς αλλά και άλλους σοβαρούς λόγους που τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους, οφείλεις να τους διακρίνεις από τους τυχοδιώκτες, τους φανατικούς ισλαμιστές με το κοράνι στο χέρι που ήρθαν για προσηλυτισμό και τους μαφιόζους που εκμεταλλεύονται τους συμπατριώτες τους περισσότερο κι απ’ τον πιο στυγνό έλληνα αγρότη-επιχειρηματία.

Η Αριστερά αγνοεί ή καμώνεται πως αγνοεί τις δεκάδες αναφορές του Μαρξ, του Λένιν, ακόμα και του Στάλιν, για την εκμετάλλευση των μεταναστών, «των σύγχρονων δούλων, των φτηνών εργατικών χεριών, που είναι οι τελευταίες ρεζέρβες επιβράδυνσης της πτωτικής τάσης του ποσοστιαίου κέρδους του κεφαλαίου στο τελευταίο στάδιο του Καπιταλισμού, τον Ιμπεριαλισμό», πληρώνοντας ακόμα κι αυτό το βαρύ τίμημα (δώρο προς τη Δεξιά και την ακροδεξιά) να απομακρύνει από κοντά της ακόμα και το πιο συνειδητό τμήμα της Εργατικής Τάξης.

Η Αριστερά προσεγγίζει τα θέματα της λεγόμενης Αγάπης προς το λαό και προς τους μετανάστες, δίχως διαφοροποιήσεις, ηθικολογικά και περισσότερο χριστιανικά ακόμα και απ’ αυτήν την Εκκλησία της Αγάπης, μιας Αγάπης που αποτυπώνεται σ’ αυτό που γράφει ο μέγας ψυχαναλυτής Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμαζώφ: «Αγαπώ όλο τον κόσμο(γενικά και αφηρημένα). Είμαι διατεθειμένος ακόμα και να σταυρωθώ για τη σωτηρία του. Μη μου ζητήσετε όμως να μείνω μόνος μου με έναν άνθρωπο στο ίδιο δωμάτιο. Σε μια ημέρα θα τον έχω σκοτώσει»!