Το «κόμμα» της παρακμής αποθρασύνθηκε…

Από τον ευρωπαϊστή Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλο. Ξέρετε, στην Ελλάδα υπάρχει ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα με συνιστώσες από όλα τα παράθυρα της δι...

Από τον ευρωπαϊστή

Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλο.

Ξέρετε, στην Ελλάδα υπάρχει ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα με συνιστώσες από όλα τα παράθυρα της διαπλοκής. Κοινή συνισταμένη αυτής της παρηκμασμένης κοινωνικοπολιτικά οντότητας που ψευδίζει πολιτικά, νομίζοντας ότι διακηρύσσει κάποια αυτονόητη αλήθεια, είναι το προεκλογικό σλόγκαν: «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία». Το πόσο ανόητο και επικίνδυνα αφελές ή εγκληματικά χυδαίο είναι αυτό το σύνθημα, το έχουμε αναλύσει εμείς και πολλοί άλλοι, μάλλον εκ περισσού, καθώς η εξέλιξη της κρίσης την τελευταία διετία αυτή καθ’ εαυτή απέδειξε με αδιάψευστο τρόπο πού οδηγεί μια τέτοια προσέγγιση: στην ταπεινωτική αποδοχή των όρων των δανειστών της χώρας αντί σε αξιοπρεπή διαπραγμάτευση, στην πτώχευση, στην φτωχοποίηση, στο εξευτελισμό του πολιτικού συστήματος, στην υπαγωγή της χώρας σε παραθεσμική διακυβέρνηση (τρόικα), στην προσβολή της συνταγματικής τάξης, στον εξευτελισμό του κοινοβουλίου και στην μετατροπή της Ελλάδας σε «ευρωποιημένο προτεκτοράτο». Και πιθανότατα στη συνέχεια σε διπλό νομισματικό σύστημα, σε κοινωνική έκρηξη, σε έντονη αποσταθεροποίηση και τέλος σε μορφές πρωτόγνωρου αυταρχισμού…σε αδιέξοδο και «φυλάκιση» εντός της ΕΕ! 
Μέχρι εδώ το σύνθημα «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία», καταμαρτυρεί απλώς την πρόθεση κάποιων να θυσιάσουν κάποιους άλλους, για να σωθούν αυτοί. Την πρόθεση των διαπλεκομένων και των ανθρώπων που συνδέονται με την παρακμή της πολιτείας, της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας (εδώ περίοπτη θέση κατέχουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ), να θυσιάσουν στο βωμό του δικού τους συμφέροντος, που συνδέεται γενικώς και αορίστως με μια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία και πρακτική στην ΕΕ, τα συμφέροντα των δύο τρίτων της κοινωνίας, υπέρ του δικού τους συμφέροντος, το οποίο δεν είναι άλλο από την διατήρηση της ηγεμονίας μιας πολιτικοεπιχειρηματικής τάξης μεταπρατών.
Το παλαιό, χρεοκοπημένο και επίσημα, καθεστώς του παρηκμασμένου δικομματισμού και του πελατειακού λαϊκισμού επιχειρεί να διασωθεί από το ναυάγιο της χώρας, που το ίδιο προκάλεσε, με σωσίβιο έναν εκχυδαϊσμένο «ευρωπαϊσμό»: τον ευρωπαϊσμό του τραπεζίτη και της μεταβιομηχανικής ελίτ της Ευρώπης, η οποία παγιδεύτηκε στον ίδιο τον μηχανισμό που ανέπτυξε για να περάσουν οι εξουσιαζόμενες από αυτήν κοινωνίες από την μοντέρνα στην μεταμοντέρνα εποχή. Ο «ευρωπαϊσμός» που συνδέεται με το σύνθημα της διαπλοκής «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία» δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα ιδανικά της ευρωπαϊκής ενοποίησης και την κοινωνική θεωρία που αναπτύχθηκε για να τα θεμελιώσει θεσμικά. Ο «ευρωπαϊσμός» του κόμματος της παρακμής (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και νεοφιλελεύθεροι), έτσι όπως εκφράζεται και διακηρύσσεται στην πτωχευμένη χώρα μας από τις κεφαλές των διαπλεκόμενων τηλεοπτικών παραθύρων και των πρωτοσέλιδων του Τύπου, δεν έχει καμία σχέση με τον ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό, που αποτέλεσε την πηγή οραματισμού όλων ανεξαιρέτως των ευρωπαϊστών. Περί του αντιθέτου πρόκειται! Το πείραμα μεταβολής της Ελλάδας σε «ευρωποιημένο προτεκτοράτο», μέσω του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, αποτελεί κρίσιμη προσβολή του ευρωπαϊσμού.
Και αυτό δεν είναι άποψη ημών των Αριστερών Ευρωπαϊστών, αλλά συνείδηση όλων των ευρωπαϊστών πολιτών στην ήπειρό μας. Όσων τουλάχιστον διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την θεωρία, πρακτική και κουλτούρα του ευρωπαϊσμού. Επειδή εδώ δεν είναι χώρος να αναπτύξω πτυχές του ευρωπαϊσμού – το έχω κάνει παλαιότερα σε διαδικτυακά σημειώματα -  για να δείξω ακριβώς πόσο ΑΝΤΙ-ΕΥΡΩΠΑΪΣΤΕΣ είναι αυτοί που ηγούνται στα κόμματα της παρακμής στην Ελλάδα, θα παραπέμψω απλώς -  και πρόχειρα, έτσι όπως τα έχω στο μυαλό μου - σε επιστημονικές απόψεις ανθρώπων που, καθόσον γνωρίζω, δεν ανήκουν οπωσδήποτε στην αριστερά. Αναζητείστε κλασικές πλέον  εργασίες (βιβλία) των ειδικών στον ευρωπαϊσμό, λοιπόν: Gerard Delanty, Cris Rumford, Kevin Featherstone, Claudio M. Radaelli, J.H.H. Weiler, Iain Begg, John Peterson, Prue Chamberlayne, Andrew Cooper, Richard Freeman, Michael Rustin, αν θέλετε τους δικούς μας  D. Chryssochoou, M. Tsinisizelis, S. Stavridis, K. Ifantis, για να δείτε τι είδους «ευρωπαϊσμό» πωλούν σήμερα στην Ελλάδα αυτοί που ξεπουλούν χώρα και κοινωνία, υπό την αγωνιώδη κραυγή:«παραμονή στο ευρώ πάση θυσία ή θάνατος»! Πρόχειρα και μόνον στην αγγλική βιβλιογραφία παρέθεσα μερικά ονόματα ερευνητών του ευρωπαϊσμού για να μην επεκταθώ περισσότερο. Διαβάστε τι λένε επιστήμονες και όχι φιλόσοφοι – που δυστυχώς προκαλούν αλλεργία στα παιδιά του νεοφιλελευθερισμού - για να δείτε μέσω του έργου τους πόσο κακοποιούν την έννοια του ευρωπαϊσμού οι σαλτιμπάγκοι που χρεοκόπησαν την χώρα και μετά για να σωθούν οι ίδιοι καταστρέφουν την ελληνική κοινωνία, στο όνομα μάλιστα μιας «ιδέας», την οποία κακοποιούν και προσβάλλουν βάναυσα. Οι βιαστές του ευρωπαϊσμού ομνύουν στον «ευρωπαϊσμό», προσευχόμενοι στο Ευρώ! Ε, αυτό πια είναι διαστροφή από «το κόμμα» της παρακμής που αποθρασύνθηκε!
Ο ευρωπαϊσμός δεν στηρίζεται στην θυσία λαών και κοινωνιών. Σε αυτά στηρίζεται ο (νέο)ιμπεριαλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός. Ο ευρωπαϊσμός δεν είναι η θεωρία και η πρακτική του Νεο-ιμπεριαλισμού, του Γερμανικού Νεοφιλελευθερισμού ή του  Νεο-αποικισμού στην Ευρώπη. Ευρωπαϊσμός δεν σημαίνει Νεο-ηγεμονία υπό το σκήπτρο του χρηματοπιστωτικού λόπμυ και την διοίκηση των Γερμανών. Ευρωπαϊσμός δεν είναι οι αντιπληθωριστικές πολιτικές και τα προγράμματα λιτότητας. Πόσο μάλλον μνημόνια καθυπόταξης λαών και προτεκτορατοποίησης ευρωπαϊκών χωρών!
Πού τα βρήκατε αυτά; Ποιος νοσηρός εγκέφαλος εκχυδαΐζει μια υπόθεση δημοκρατίας και ευημερίας, με προοπτική σοσιαλιστικής εξέλιξης στην ταλαιπωρημένη από πολέμους και τεράστια καταστροφή ήπειρό μας; Ποιοι είναι αυτοί που μισούν τους ευρωπαϊκούς λαούς τόσο πολύ; Είναι πάντα οι ίδιοι, ετούτοι που δυναμιτίζουν κάθε φορά τον ευρωπαϊσμό. Αυτοί που προκαλούν πολέμους, οικολογική καταστροφή, φτώχεια και δυστυχία. Αυτοί που δημιουργούν τεχνητά ρήξεις και συγκρούσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, διαιρέσεις, διχασμούς και…κατατεμαχισμούς! 
Δεν είναι το Ευρώ που ενώνει σήμερα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αυτό τις χωρίζει, όπως έχω επανειλημμένως εξηγήσει. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι εμείς οι Έλληνες μέσα σε αυτή την δραματική κατάσταση που βιώνουμε, πρέπει να ακολουθήσουμε μια στρατηγική εγκατάλειψης του Ευρώ. Τούτη είναι στην πραγματικότητα η στρατηγική του «κόμματος της παρακμής»: επιδιώκουν να παραμείνουμε πολιτικά στην ευρωζώνη ακόμη και αν «αποχωρήσουμε» από τη χρήση του Ευρώ στο εσωτερικό (διπλό νομισματικό). Αυτό επίσης σημαίνει «πάση θυσία»!
Παραμονή στο Ευρώ, στο οποίο ΚΑΚΩΣ, εγκληματικά, ΕΝΤΑΧΘΗΚΑΜΕ, ναι, μόνον όμως στο βαθμό που αυτό δεν συνεπάγεται περαιτέρω καταστροφή της κοινωνίας και διάλυση της οικονομίας της χώρας, ειδικές ζώνες εκμετάλλευσης, ύφεση, γενική εκποίηση ενεργητικού, ανεργία και εξανδραποδισμό των εργαζομένων! Τώρα, αν αυτό σημαίνει «θυσία» των διαπλεκομένων, των «νταβάδων», του παλαιού διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού και των υπερπρονομιούχων της χώρας μας, καλώς να γίνει. Δεν πρόκειται για λαϊκή εκδίκηση, περί «διορθώσεως» πρόκειται για να το εκφράσω στην γλώσσα (τους) τού χρηματιστηρίου! Όσο για το πώς ένα κοινό νόμισμα θα μπορούσε να υπηρετήσει τον ευρωπαϊσμό, υπάρχει πολύ συγκεκριμένη πρόταση από την Ευρωπαϊκή Αριστερά, επιστημονικά τεκμηριωμένη, την οποία έχω προσεγγίσει αναλυτικά κάμποσες φορές, και η οποία μοιάζει σε σημαντικό βαθμό να ενσωματώνεται στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν υπάρχει κανείς πέραν της ελληνικής διαπλοκής, του ΔΝΤ και της γερμανικής κυβέρνησης που να πιστεύει ότι η πολιτική που θεμελιώνει το σημερινό οικοδόμημα του Ευρώ, υπηρετεί την ενότητα των ευρωπαϊκών λαών μέσα από την διαφορετικότητά τους, κατατείνοντας σε μια δημοκρατική πολιτική ένωση της Ευρώπης. Μεταξύ μας, δεν θεωρώ ότι πιστεύουν πλέον σε κάτι τέτοιο, ακόμη και οι ίδιοι οι υπερασπιστές της θεσμικής δομής του (σημερινού) Ευρώ. Οι μόνοι που εμφανίζονται ως ΕΥΡΩΛΑΤΡΕΣ, ζητώντας ψήφο για…«πάση θυσία» από τον ελληνικό λαό είναι τα κόμματα, οι τραπεζίτες, οι επικοινωνιακοί και επιχειρηματικοί φορείς της παρακμής. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο εκλογικής αντιπαράθεσης το ερώτημα δεν είναι «ευρώ ή δραχμή ή ευρωδραχμή», αλλά «κάθαρση ή παρακμή». Πάση θυσία κάθαρση από την διαπλοκή, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι το μήνυμα προς και από τον ελληνικό λαό, διότι αλλιώς οι θυσίες του λαού και του πολιτισμού δεν θα έχουν τελειωμό στον τόπο μας. Πρώτα κάθαρση από τα «παράθυρα της παρακμής» και μετά θα μπορέσουμε να συζητήσουμε σοβαρά πολιτικά και ιδεολογικά τα πάντα! Η «κάθαρση» δεν υποκαθιστά την «λαϊκή επανάσταση», ούτε όμως την υπονομεύει. Είναι αστικό εργαλείο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε δημοκρατική εξέλιξη, η οποία θα επέτρεπε ή και θα καλλιεργούσε υπό συνθήκες την πιθανότητα αναζήτησης μιας σύγχρονης μορφής σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, υπό μη-καταστροφικούς (ειρηνικούς) για την κοινωνία όρους.