Πόλεμος ή Eιρήνη;;

Το 1967 στο πραξικόπημα της Χούντας δεν είχα συμπληρώσει τα έξι χρόνια. Ο αδελφός μου ήταν τεσσεράμισι και η αδελφή μου τεσσάρων μηνών. ...

Το 1967 στο πραξικόπημα της Χούντας δεν είχα συμπληρώσει τα έξι χρόνια. Ο αδελφός μου ήταν τεσσεράμισι και η αδελφή μου τεσσάρων μηνών. Ήρθαν και πήραν την ίδια ώρα τον πατέρα μου για τηνΓυάρο κι από κει στην Λέρο όπου κάθισε αρκετά χρόνια. Το περιβάλλον ήταν εχθρικό για τις οικογένειες των κομμουνιστών.

Μια ζωή γεμάτη τραγικά περιστατικά, χυδαίες φιγούρες και άλλα πολλά χιλιοειπωμένα αλλά και άλλα ανομολόγητα μα όχι ξεχασμένα. Η μεγαλύτερη υποχρέωση και ευγνωμοσύνη για το οικογενειακό μου περιβάλλον πηγάζει όχι μόνον ότι μας ανέθρεψαν και προσπάθησαν να μας δώσουν ότι καλύτερο είχαν, αλλά ότι μας έμαθαν να μη φοβόμαστε τίποτα και κανέναν, αλλά και να μη μισούμε τους βλάκες.
Έτσι λοιπόν γνώρισα την Χούντα στην πρώτη δεκαετία της ζωής μου. Στην τελευταία δεκαετία της ζωής μου 2002-2012 εγώ προσωπικά βίωσα μία άλλη ιδιότυπη Χούντα. Χούντα χωρίς αρβύλες και Α-Τ (στρατιωτική ζωστήρα που χρησιμοποιούσαν για να δέρνουν τότε οι Εσατζήδες), αλλά μία δικτατορία της βρωμιάς και της σαπίλας με αναίτια κυνηγητά, με ειδικά δικαστήρια και εντεταλμένους δικαστές, για όσους γνωρίζουν τα νομικά: διαβιβαστικό της ασφάλειας μετά από τρία τέσσερα χρόνια δικονομικής διαδικασίας να το βλέπεις ξεπατικοσούρα στην απόφαση του δικαστηρίου. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν μπορεί να περιμένεις ένα δίκαιο αποτέλεσμα από αλλόκοτους ανθρώπους που γίνανε δικαστές. Άλλοι πάνε στις μάγισσες, άλλοι στις χαρτορίχτρες, άλλοι βυθισμένοι στα πάθη τους.
Κι αν όλα αυτά πληγώνουν εμένα... που ομολογώ ότι δεν είμαι και λάτρης του γράμματος του νόμου, και δεν είμαι και ανήμπορος, παράλληλα έχω ψυχική δύναμη και τρέλα που θα μου μείνει ακόμα και με ένα χέρι και με ένα πόδι... Ας φανταστούμε πως νιώθει εγκλωβισμένος σε αυτό το σάπιο σύστημα ένας ήσυχος καθημερινός και αθώος άνθρωπος που αδικείται και ζητάει δικαιοσύνη. Όταν αδικείται από την δικαιοσύνη,
Οταν ζητάει την βοήθεια της αστυνομίας και τον στέλνει στην Χρυσή Αυγή,
Οταν αυτή η ίδια η αστυνομία σε έναν τυπικό έλεγχο του κολλάει το πιστόλι στον κρόταφο και τον ξεφτιλίζει μες το δρόμο,
Όταν πάει με το παιδί του και τον συνταξιούχο πατέρα του να διαμαρτυρηθεί, να δηλώσει την αγανάκτησή του και τρώνε όλοι ξύλο οικογενειακώς.
Όταν, όταν, όταν... Χούντα, Χούντα, Χούντα!
Ποιους λοιπόν να τρομάξει ο Κασσιδιάρης; Έτσι κι αλλιώς νέοι ή παλαιότεροι έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις κοινωνικής αδικίας και αγριότητας. Ο Κασσιδιάρης τρόμαξε μόνον αυτούς που περιφέρονται στα κανάλια και φοβούνται μη φάνε καμιά φάπα και τα λαμόγια τηλεπαρουσιαστές.
Ο Κασσιδιάρης δεν είναι πρόβλημα. Είναι εχθρός. Και τον εχθρό δεν φτάνει να τον βρίζεις, ούτε να τον μισείς, αρκεί να τον πολεμάς.
Οπωσδήποτε δεν είμαι υπέρ της βίας, αν και δυστυχώς είμαι βίαιο άτομο. Προσπαθώ όσο μπορώ να το αποβάλλω γιατί γέρασα πια και θεωρώ προσωπική ανεπάρκεια να μη μπορώ να διαχειριστώ τον θυμό μου και να φτάνω στη βία. Αλλά επειδή μιλάνε για βία όλοι, πρέπει να πούνε ότι και η βία εκδηλώνεται με διάφορες μορφές.
Την βία του Κασσιδιάρη την περιμένεις, την βλέπεις να έρχεται και επιλέγεις τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσεις. Την άλλη βία που προέρχεται από την σύμμαχη υποτίθεται πλευρά, από αυτούς που εμπιστεύθηκες με την ψήφο σου ή από αυτούς που είναι εντεταλμένοι να σε προσέχουν, αυτήν την βία πώς θα την αντιμετωπίσεις;
Η μάχη ενός λαού εν καιρώ πολέμου είναι άσκηση βίας; Θα αναρωτηθεί κάποιος μα τι λες είναι εν καιρώ πολέμου; Εγώ πιστεύω ότι σε μια πατρίδα με νηστικά παιδάκια, (στον Θεό που πιστεύετε ΝΗΣΤΙΚΑ!... το λέμε και το ξαναλέμε και δεν συνειδητοποιούμε τι είναι αυτό που λέμε!) με 1,5 εκατομμύρια Ανέργους, με γέροντες να ψάχνουν τα σκουπίδια, με ανθρώπους καρκινοπαθείς να μην έχουν την στοιχειώδη φαρμακευτική περίθαλψη και με 2.500 αυτοκτονίες και χωρίς να ξέρω περισσότερα στοιχεία είμαι σίγουρος ότι αρκετοί από αυτούς είναι άγνωστοι στρατιώτες και ήρωες γιατί δεν ήταν η αυτοκτονία τους μια πράξη απόγνωσης, είναι μία ύστατη προσπάθεια να θυσιάσουν ότι τους έχει απομείνει για να συμβολίσουν και να αφυπνίσουν.
Όταν λοιπόν ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν το λες ΕΙΡΗΝΗ! Πιστεύω ότι αρκετοί συμφωνούν με αυτά. Κάποιοι από τους αρκετούς θα πάνε να ψηφίσουν έχοντας βέβαια μεγάλη αμφιβολία για την εξέλιξη αυτών που θα ψηφίσουν, αλλά στο δίλημμα πόλεμος ή προσπάθεια για ειρηνική προοπτική, εγώ θα ακολουθήσω την πιο ανώδυνη λύση αυτήν την φορά. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι είναι σημαντικό να ελπίζουμε δίχως όμως να τρέφουμε αυταπάτες. Είναι εχθρικό το περιβάλλον του καλά εδραιωμένου συστήματος το οποίο σιχαίνεται αντισυστημικές Συριζοκαταστάσεις. Υπάρχει ο φόβος ότι για να πετύχει το ταξίδι θα αλλάξει ο προορισμός ή και να καταπιεί την συνείδησή τους αυτή η δόλια πόρνη η εξουσία. Παρ' όλα αυτά ο δρόμος θα είναι δύσκολος και σ' αυτήν την ρήξη θα χρειαστεί ο λαός να στηρίξει την επιλογή του σθεναρά. Και γι' αυτό απαιτείται ένας λαός που δεν φοβάται, που θα νικήσει την καχυποψία του και την κούρασή του και θα στηρίξει την επιλογή του.
Δεν είναι η πορεία της ζωής όλων των ανθρώπων σαν την Εθνική Οδό. Για αρκετούς είναι μονοπάτια με πολλά σταυροδρόμια. Οσο και αν περιπλανηθείς άσκοπα αν η πυξίδα σου βασίζεται σε αρχές, δεν θα χάσεις τον προσανατολισμό σου. Μια εύκολη λύση ποτέ δεν έλυσε ένα δύσκολο πρόβλημα.

σ.σ., παρακολούθησα το θέμα με τον Αμοιρά και το εγχειρίδιο «μάχης του καλού επαναστάτη». Δεν γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε και άκουσα όλα όσα έλεγε. Άκουσα μεμονωμένα αυτό το κομμάτι που εμένα μου φαντάζει αστείο σαν θέμα. βεβαίως έτσι πρέπει να γίνεται, αυτό έκανε ο Γιώργος Θαλάσσης στα κόμικς που διαβάζαμε μικρά, κάπως έτσι λειτούργησε ο Δαυίδ στον Γολιάθ, αυτό λέει και ακόμα χειρότερα το τραγούδι που τραγουδιέται στην Κρήτη εδώ και χίλια χρόνια: «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Αυτό το τραγουδάνε και οι κρητικοί βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όταν πάνε για ψήφους στα πανηγύρια. Ριζίτικο, λοιπόν.

Βασίλης Στεφανάκος
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012
Φυλακές Λάρισας.