H χρεωκοπία του δικαιώματος στο όνειρο‏...

Από την Μαρία Πετρουλάκη . Μεγαλώσαμε στην εποχή της «αλλαγής». Συντηρητικοί, ή όχι, βιώσαμε την απόλυτη πεποίθηση ότι η ευημερία και η πρ...

Από την Μαρία Πετρουλάκη.

Μεγαλώσαμε στην εποχή της «αλλαγής». Συντηρητικοί, ή όχι, βιώσαμε την απόλυτη πεποίθηση ότι η ευημερία και η πρόοδος - σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, στον ακαδημαϊκό ή πρακτικό τομέα, σε οποιονδήποτε ταξικό διαχωρισμό κι αν είχαμε βρεθεί κατά συνθήκη – μας περίμεναν υπομονετικά να δρασκελίσουμε το κατώφλι του μέλλοντός μας, ακριβώς πίσω από την πόρτα της ενηλικίωσης. Υπέρ, ή κατά του «τρόπου» αλλαγής, παραμυθιασμένοι ή όχι από τους «αποστόλους» του επίγειου παράδεισου και του μελίρρυτου βίου, μεγαλώσαμε σίγουροι ότι είτε έτσι, είτε αλλιώς, είτε εντός, είτε εκτός του εκάστοτε «θιάσου» του συστήματος, μπορούσαμε να καταφέρουμε ό,τι ακριβώς θέλαμε.
Άλλοι επέλεξαν να αγωνιστούν χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι τους για το καλοσερβιρισμένο dream, άλλοι να το αναζητήσουν στην πρόθυμη αγκάλη του καλού «Θεού, πατέρα» παντο-Κράτο-ρος, που είτε φορούσε πράσινο, είτε μπλε μανδύα, μοίραζε καραμελίτσες έως και πουτίγκες για να διατηρεί την παντοκρατορία του, άλλοι προσπάθησαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, κ.ο.κ. Πλην ορισμένων εξαιρέσεων οι περισσότεροι κατέληξαν να τρέχουν και να μη φτάνουν, αφού πάντα κάτι περισσότερο χρειαζόταν για να εκπληρωθεί η προφητεία, μέχρι που εντελώς ξαφνικά η ουτοπία μετατράπηκε σε αληθινή χίμαιρα με κεφάλι λιονταριού και ουρά δράκου και άρχισε να επιτίθεται σε όλους, εκτός φυσικά από τα μεγαλύτερά της αρπακτικά τέρατα.
Οι ελεύθεροι αγωνιστές, τα παιδιά του παντο-Κράτο-ρος, οι ανεξάρτητοι, όλοι μπήκαν σε τροχιά κατακόρυφης πτώσης, οικονομικά, ψυχολογικά και ιδεολογικά. Αυτό που αντικειμενικά είναι χρεωκοπία της κοινωνίας, του πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – σχετικά με την κατοχύρωση των οποίων μας δίδαξαν και μας εξέτασαν κιόλας πανελληνίως πριν να βγούμε στη ζωή – το ονόμασαν τραπεζικό χρέος για το οποίο πρέπει να τιμωρηθούμε ως άλλοι «έμποροι της Βενετίας» πληρώνοντας μάλιστα με τη ζωή ετούτων και των επόμενων γενεών.
Ίσως όμως πιο ανησυχητικό από όλα είναι η χρεωκοπία του δικαιώματος στο όνειρο. Γιατί μπορεί εμείς να υποφέρουμε επειδή κάναμε λάθος, ή, παρασυρθήκαμε από το μοντέρνο Σάιλοκ, στην προσπάθειά μας να πραγματοποιήσουμε το όνειρο, όμως αυτοί που καταδικάζονται τώρα να ζήσουν χωρίς το δικαίωμα να ονειρευτούν βιώνουν την πιο άδικη χρεωκοπία από όλους. Και μόνο για χάρη τους πρέπει να πράξουμε με σύνεση και να διορθώσουμε με δημοκρατικές διαδικασίες τα λάθη του παρελθόντος, κοιτάζοντας στα μάτια όσους πολίτες και πολιτικούς συνέβαλλαν άμεσα ή έμμεσα στην ισοπέδωση των πάντων, ώστε να μην ξεχάσουμε ποτέ το πρόσωπό τους και να βεβαιωνόμαστε κάθε πρωί από τον καθρέπτη μας ότι δεν το αποκτήσαμε. Ίσως έτσι μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε τη Λερναία Ύδρα της εξουσιομανίας που όσα κεφάλια και να της κόβεις εξακολουθεί να βγάζει νέα, μια μπλε, μια πράσινα, ούτε να παραδινόμαστε στους βιαστές μας επειδή δεν υπάρχει ιδανικός άντρας τριγύρω. Και ίσως επιτέλους να πάψουμε να παρασυρόμαστε από επηρμένους σωτήρες αλλά να μάθουμε να ψάχνουμε ισορροπημένους ανθρώπους με λογική κι ευαισθησία για τη στελέχωση της ανώτατης θεσμικής δομής στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου.