La delicatesse...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου Επιστροφή στον έρωτα, η όχι και τόσο σχετική μετάφραση του τίτλου, αλλά εναρμονισμένη με την υπόθεση του ...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου

Επιστροφή στον έρωτα, η όχι και τόσο σχετική μετάφραση του τίτλου, αλλά εναρμονισμένη με την υπόθεση του έργου.
Η τρυφερή, γοητευτική, γλυκιά, Ναταλί, βιώνει τον απόλυτο, μεταρσιωτικό, τον ''τα πάντα πληρούντα' 'έρωτα στο πρόσωπο ενός τύπου ψαγμένου, σαγηνευτικού, σχεδόν αψεγάδιαστου. Ανακατωμένα μαλλιά, πρόσωπο ονειρικό, που θέλεις να το αγγίζεις συνέχεια, που δε μπορείς να κλείσεις τα μάτια πριν τα κλείσει αυτό. Μάτια αινιγματικά, gli occhi delle pensione που αψηφώντας τις προλήψεις τα φιλάς συνέχεια. Αυτόν τον έρωτα τον σφίγγεις συνεχώς γιατί φοβάσαι ότι κάτι θα συμβεί. Κι αν κάποιος ή κάτι σου στερήσει το Παραμύθι;
Είναι σα να αφηγείσαι παραμύθια στους μικρούς σου φίλους, να μιμείσαι φωνές, να κάνεις χειρονομίες, να τους μεταφέρεις σε άλλους κόσμους, τα μάτια τους να λάμπουν, οι σιωπές τους ηχηρές και ξαφνικά ''ζήσαν αυτοί καλά και μεις ξενέρωτα'' και τσακ κλείνεις το παραμύθι. Τι κι αν επιμένει ο μικρός να το ανοίξεις, να το πεις πάλι; Μπορείς να το ξαναπείς με τον ίδιο τρόπο; Μπορείς να βιώσεις τα ίδια συναισθήματα; Ν εκφράσεις τα ίδια λόγια; Να φορέσεις το ίδιο φόρεμα; Να κοιτάξεις με τον ίδιο τρόπο; Μια κολλητή λέει, ''Πρέπει να πετάξω αυτό το άρωμα, η μυρωδιά είναι αυτός, όλα είναι αυτός''.
Κάπως έτσι η Νάταλι, αποχαιρετά τον προσωποποιημένο Έρωτα, αυτόν που τον ζεις μια φορά ή ίσως καμία και ζει αδιάφορα την καθημερινότητά της. Το χαμόγελό της πάγωσε, το έκλεψε εκείνος, όταν χαρίζεις χαμόγελα, πώς να ξαναχαμογελάσεις όπως συνήθιζες με εκείνον; Έσπασε ένα κομμάτι από το Εγώ σου και ταυτίστηκε με εκείνον, έτσι δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Η πρωταγωνίστρια περπατά στους δρόμους πνιγμένοι στις σκέψεις, στις αναμνήσεις, ''Μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων''
Ξαφνικά μετά από τρία χρόνια στενού μαρκαρίσματος του καθωσπρέπει αφεντικού της, φιλάει με πάθος έναν άτσαλο και όχι και ιδιαίτερα γοητευτικό υφιστάμενό της. Τον αρπάζει, του δίνει ένα παθιασμένο φιλί και μετά...Σκέψεις, ''Γιατί το έκανα; Να κρυφτώ; Να μετανιώσω; Μπερδεύτηκα..'' Είναι γιατί οι ορμές μας, τα ένστικτά μας, το θυμικό, οι επιθυμίες του κορμιού δε σταματούν να αναλύσουν, δε παγώνουν τις στιγμές, αλλά βυθίζονται σ' αυτές, τις ζουν, κατακλύζονται από αυτές.
Είναι φορές που η ψυχή σου γοητεύεται από τον ψηλό ''ατσούμπαλο'' που περπατάει άχαρα, που ρίχνει το κρασί γιατί νιώθει αμήχανα στη θέα σου, που μένει να σε κοιτάζει όταν βάζεις τσιμπιδάκια στα μαλλιά, που αναγνωρίζει τη θλίψη στα μάτια σου, που σε κάνει να γελάς τόσο δυνατά, που θέλει να περιγράφει τα χείλη σου. Έναν τέτοιο ανακάλυψε και η Νάταλι. Αυτός ο όχι και τόσο εκλεπτυσμένος ''delicatesse'' είναι εκεί γι' αυτήν να τη λυτρώσει από το βασανιστικό, ''αν ήσουν εδώ''.
Πάρτε το ''θωρηκτό'' σας, μη του λέτε για το λεκέ στο σακάκι, μη του φτιάχνετε τα μαλλιά και απολαύστε σε ένα θερινό σινεμαδάκι τη παραπάνω ταινία. Καλή Θέαση..