GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Sounds of Silence...

Toυ Τάκη Μίχα «Η μνήμη» έγραφε ο Γερμανός φιλόσοφος Τεοντόρ Αντόρνο «είναι η μοναδική εξυπηρέτηση που μπορούμε να προσφέρουμε στους νε...

Toυ Τάκη Μίχα

«Η μνήμη» έγραφε ο Γερμανός φιλόσοφος Τεοντόρ Αντόρνο «είναι η μοναδική εξυπηρέτηση που μπορούμε να προσφέρουμε στους νεκρούς». Όμως η εξυπηρέτηση αυτή, σε  κοινωνίες όπως η Ελλάδα, είναι επιλεκτική. Διότι εδώ, οι κομισάριοι της μνήμης επιλέγουν ποιους νεκρούς θα θυμόμαστε και ποιους όχι.
Έτσι π.χ. μας επιτρέπεται να θυμόμαστε την δολοφονία του Αλέκου Γρηγορόπουλου, των παιδιών του Πολυτεχνείου, του Γρηγορη Λαμπρακη. Όχι απλά μας επιτρέπεται να τις  θυμόμαστε αλλά και να τις γιορτάζουμε καίγοντας την πόλη σε σχεδόν κάθε επέτειο.
Όμως δεν μας επιτρέπεται να θυμόμαστε τις δολοφονίες της Παρασκευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη στις 5 Μαΐου του 2010. Κανείς δεν αναγνωρίζει καν αυτά τα ονόματα. Διότι οι μπάτσοι της μνήμης έχουν επιβάλει ότι η στυγνή δολοφονία των τριών τραπεζικών υπαλλήλων πριν από δύο έτη δεν θα πρέπει να καταχωρηθεί στο software της μνήμης μας.
Οι πρώτες δολοφονίες καταγράφονται ως 3D blockbusters πού τις κάνουμε download κάθε λίγο και λιγάκι για να κάνουμε μετά όλοι μαζί «like!» Αντίθετα το φιλμάκι «Οι τρείς της Μαρφίν» ανήκει στην κατηγορία των Β-movies, κάτι μεταξύ τσόντας και cult πού την βάζουμε αργά την νύχτα όταν είμαστε μόνοι και η υπόλοιπη οικογένεια έχει πάει για ύπνο.
Όμως ας μην είμαστε εμπαθείς. Το γεγονός ότι η κομισάριοι της μνήμης έχουν απαγορέψει στις συνάψεις και τους νευρώνες του εγκεφάλου να εξιτάρονται με αυτό το θέμα δεν οφείλεται απλά στις κακές προθέσεις τους. Οφείλεται και σε ένα λογικό παράδοξο: Οι δολοφονίες του Αλέκου Γρηγορόπουλου, του Γρηγόρη Λαμπράκη, των παιδιών του Πολυτεχνείου εντάσσονται στο αποδεκτό ερμηνευτικό σχήμα «δυνάμεις καταστολής εναντίον λαού». Όμως στην περίπτωση των τριών τραπεζικών υπαλλήλων υπάρχει ένα λογικό παράδοξο: Εδώ το έγκλημα παραπέμπει στο ερμηνευτικό σχήμα «λαός εναντίον λαού». Δεν ήταν άραγε «λαός» οι δολοφονηθέντες εργαζόμενοι; Όμως δεν ήταν άραγε «λαός» και οι ηρωικοί μπουρλοτιέρηδες; Δεν ήταν επίσης «λαός» αυτοί που εμπόδισαν τα πυροσβεστικά οχήματα να προλάβουν να σώσουν τους αδικοχαμένους νέους; Μα πώς γίνεται αυτό; Μπορεί ο «λαός» να δολοφονεί τον «λαό».;
Μπροστά σε αυτό το λογικό παράδοξο οι μπάτσοι της μνήμης σηκώνουν τα χέρια τους. Αυτό δεν ήταν κάτι που τους δίδαξαν οι ινστρούκτορες. Κι όμως είναι ένα πολύ επικίνδυνο για τον φαιοκόκκινο ολοκληρωτισμό παράδοξο που κινδυνεύει να τον τινάξει στον αέρα – όπως ακριβώς και το παράδοξο του «Ψεύτη» (Ο ψεύτης όταν λέει «ψεύδομαι» λέει την αλήθεια;)  κινδύνεψε να τινάξει στον αέρα  την λογική θεμελίωση της σύγχρονης μαθηματικής θεωρίας.
Πρόσφατα απευθύνθηκα σε συνεργάτες τόσο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη όσο και του Αντρέα Βγενόπουλου για να μου κάνουν ένα briefing για την εξέλιξη της υπόθεσης. Η αντίδραση ήταν η σιωπή. Η έντρομη σιωπή. «Τι θές και το σκαλίζεις το θέμα», το μοναδικό σχόλιο ενός απ αυτούς…
Όπως τραγουδά και ο Πολ Σάιμον:  «Silence like a cancer grows»…

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση