Ιt feels like Summer...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου Θυμίζει, μυρίζει, μοιάζει σαν Καλοκαίρι. Αλλά είναι όντως; Δε ξεκολλάνε οι πατούσες σου από το μάρμαρο, ...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου

Θυμίζει, μυρίζει, μοιάζει σαν Καλοκαίρι. Αλλά είναι όντως; Δε ξεκολλάνε οι πατούσες σου από το μάρμαρο, τα παιδιά ξεπροβάλλουν τα απογεύματα παίζουν, φωνάζουν, χαίρονται. Μειώνονται τα ''καθήκοντα'', homework. Η κοινωνική υποταγή και επιβολή του σχολείου μετατρέπεται σε υποκειμενική ανάγκη στον εσωτερικό μονόλογο των παιδιών, ''Μαμά, διαβάζω, τελειώνω και πάω πάρκο, τα' παμε''.
Εξαντλημένες μητέρες, εργαζόμενες ή μη, άνευ ή κατ' επιλογήν, καριερίστριες ή desperate νοικοκυρές, φορούν ψηλές εσπαντρίγιες , στενά jean's, προλαβαίνουν να βάλουν κραγιόν (περιττή πολυτέλεια για περισσότερες) και συνοδεύουν τους μικρούς '' αντάρτες'' στις παιδικές χαρές. Ή ακόμα ηδονικότερα, τα φορτώνουv στους ''άμαθους'', ''άτσαλους'' συζύγους και πάνε για καφέ. Coffee- time break girls! Γιατί είστε κορίτσια και το αξίζετε.
Παρασκευή, ζέστη, φωνές, κίνηση, άγχος, λεφτά που δεν υπάρχουν ή τελειώνουν. Δεν είσαι σαν αλλοτινές Παρασκευές, άλλων Καλοκαιριών. Τότε η σκέψη έρεε, δάγκωνες τα χείλη, μετρούσες πινακίδες, πρώτη, δεύτερη, τρίτη, στροφή, χωματόδρομος και έφτανες. Beach-bars, mojitos tequila, ονειρικές παραλίες, ερωτική διάθεση, βιβλία που μυρίζουν αντηλιακό, δαγκώματα στους ώμους, salty kisses.
Τώρα βιώνεις την Ελλάδα του ΔΝΤ, μαθαίνεις το βιογραφικό του Τσίπρα αυτολεξεί, κάνεις σχόλια στα social media περί χρήση φασιστικής σωματικής βίας. Σε πόσα status διάβασες τη περιβόητη φράση Βολταίρου; Αγαπημένε μου σε λεηλάτησαν. Οι δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών, πάλι; Νομίζω τελικά πως οι αντιπρόσωποί μας στη Βουλή ζουν μόνιμα Ελβετία και έρχονται Ελλάδα για Σ/Κ. Σοκάρονται με τη βία; Απορούν με το μίσος; Αλήθεια, σ' αυτή τη χώρα πόσες φορές οι μετανάστες κακοποιήθηκαν, πόσες φορές χύθηκε αίμα; Πόσες φορές τους χρησιμοποιήσαμε και ξεχάσαμε ότι είναι ανθρώπινα πλάσματα; Είναι κατώτεροι αυτοί, να φύγουν, να τους μαζέψουμε και να τους διώξουμε. Πειράζει που πεινάνε, που τα παιδιά τους κλαίνε και πεθαίνουν; Πλάσματα ενός κατώτερου θεού, που δεν επέλεξαν, απλά αναγκάστηκαν. Ένα αόρατο χέρι τους ορίζει τη μοίρα και μια βαριά καταδίκη μέχρι το θάνατό τους. Γεννήθηκαν ως Τίποτα, μετουσιωθήκαν σε ένα Τίποτα, κατέληξαν και πέθαναν ως Τίποτα.
Γεννάμε τη βία, τη καλλιεργούμε και τη πολλαπλασιάζουμε (Μη παίζεις με το Αλβανάκι, τι ερωτεύτηκες μαύρο;) Στην Ελλάδα που ξέρει από προσφυγιά, από ξεριζωμούς από γενοκτονίες, από πολέμους, από εθνικούς διχασμούς, από αδικίες.
Η Ελλάδα, όμως του 2012 είναι αυτή που δε γεννά πια ποιητές και φιλοσόφους, γεννά αμπελοφιλόσοφους , εύπεπτους ανθρώπους (τι λες ρε, πλάκα με κάνεις, παίζει καφές, τεσπα, γάμησέ τα φιλαράκι, παίζει μπουζούκι, βαριέμαι, να τους διώξουμε όλους να βρούμε δουλειά, εγώ-εγώ-εγώ).
Αναπολώ τα cult Greek Summers του Στάθη Ψάλτη, που μέχρι πρότινος τα μισούσα. ''Κούλα, ο Κυριάκος είναι κωλόπαιδο'', '' I love you''. Είναι όντως καλύτερα από τους εξοργιστικά υπερυψωμένους γιακάδες, πραγματική υψοφοβία και ναυτία, τα ροζ πόλο μπλουζάκια και φυσικά τα i-phone, κάθε άνεργος και ένα.
Προτιμώ στο πρώτο ραντεβού ατάκες Γαρδέλη και όχι ''έχω τελειώσει London schools of economics, εγώ , εγώ, εγώ,''Sorry, αλλά μήπως νομίζεις ότι ήρθες σε interview, ή δεν έχω και εγώ πολυσέλιδο curriculum vitae;
Από την άλλη, λατρεύω χεράκι Λολίτας- Δούρου κάτω από πηγούνι και σωστό προφίλ σε κάθε πλάνο. Τι μας θυμίζει; Όλα καλά, διαδραματίζεται μπροστά μου τίποτα; Σιγά μη φτάσω ποτέ τη Λιάνα, δε λες καλά που θυμήθηκα να βάλω αδιάβροχη mascara, me just a lucky girl!!!!
It feels like Summer, γιατί σίγουρα μέσα μας αργεί ακόμα.