Κυνικό μου βλεμματάκι...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου Έτσι σε αποκάλεσα με το που σε γνώρισα. Δεν είχες περιθώρια να το αποποιηθείς. Ήσουν εσύ. Τα κυνικο-ειρω...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου

Έτσι σε αποκάλεσα με το που σε γνώρισα. Δεν είχες περιθώρια να το αποποιηθείς. Ήσουν εσύ. Τα κυνικο-ειρωνικά σχόλια, η μύχια υπαινικτική φωνή (να μην ακούγονται και τα σαρκαστικά σχόλια, ειδικά όταν απέναντι στέκονταν ''αγέρωχοι'' οι πολιτικοί μας φίλοι), μας έκανες να γελάμε οργασμικά εμένα και τον Αθανάσιο.
Χτες έχασες τον πατέρα σου. Χείλη σφραγισμένα, λόγια ανείπωτα, βλέμμα ανήμπορο. Πώς να σε κοιτάξω; Με τι τρόπο, αφού κάθε βλέμμα μου το αποκωδικοποιείς. Δε λέω τίποτα, πλησιάζω, ακούς τις σκέψεις μου, σου σφίγγω το χέρι, σε σφίγγω σφιχτά και συ λες ''ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ''. Και κάπως έτσι με κομματιάζεις. Απέραντη κατανόηση, αθεράπευτη δοτικότητα, αποδοχή της ετερότητας του Άλλου. Αυτό είσαι Αλέξανδρε, πάνω σ' αυτό έχεις δομηθεί.
Η σχέση μητέρας-παιδιού είναι η πρωταρχική και καθοριστική που αναπτύσσεται. Ακόμα και στην απουσία της μητρικής παρουσίας τα παιδιά αυτοκαθορίζονται και διαμορφώνονται πάνω σ' αυτήν. Χαρακτηριστική περίπτωση τα παιδιά που υφίστανται το ''φαινόμενο του ιδρυματισμού''. Μεγαλώνουν με την αποδομητική απουσία της μητέρας. Γνωρίζουν κάθε λεπτό ότι αυτή λείπει και το κουβαλάνε πάντα μέσα τους.
Ο πατέρας, έρχεται στη συνέχεια, να καθορίσει το φύλο, να επενεργήσει στη προσωπικότητα του παιδιού. Πόσα πτυχία, διακρίσεις, επαίνους πήραμε ψάχνοντας το βλέμμα του μπαμπά;
Ο Έλληνας πατέρας, έχει μελετηθεί ότι δεν είναι εκφραστικός στα συναισθήματά του και ότι στη μελλοντική εξελικτική του εκδοχή θα αλλάζει ''pampers'' χωρίς συνεχή υπενθύμιση και ενδόμυχη σύγκρουση των δυο φύλων, αλλά με πλήρη ενσυναίσθηση.
Ίσως, όλα εξεταζόμενα υπό συνθήκες, κουλτούρας, μόρφωσης, κοινωνικοοικονομικού επιπέδου.
Άλλωστε ο χτίστης, βιώνει πιο έντονα τη μετουσίωση στο ''Α'' της εργασίας του παιδιού του και ας μην έχει κάτι να εκφράσει και ας μη το βοήθησε να διαβάσει, από τον πανεπιστημιακό καθηγητή που θεωρεί δεδομένο το ΄΄Α'' και δεν αφήνει περιθώρια για άλλες εκδοχές.
Όταν χάνεις ένα κομμάτι του Εγώ σου, που το έβλεπες καθώς μεγάλωνες να αντανακλάται μπροστά σου, τότε τι λες στον εαυτό σου; Όταν μεταμορφώνεσαι σε στήριγμα για τη Μητέρα, που μιλάει συνεχώς γι' αυτόν που έφυγε, που σου υπενθυμίζει πόσο του μοιάζεις, που θυμάται στιγμές ακόμα και άσχημες που τις μεταπλάθει σε όμορφες (μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων), τότε μένει χρόνος να αφουγκραστείς τις σκέψεις σου, να σε πάρεις αγκαλιά;
Όλοι ζητούν κάτι από σένα με το βλέμμα τους. Σε θέλουν εκεί, δυνατό, στιβαρό στο ''ύψος των περιστάσεων''. Τελικά η ψυχή μας ''ψηλώνει'' σε τέτοιες στιγμές; Σου έδωσαν την ευκαιρία να ουρλιάξεις, σε ρώτησαν αν με όλα αυτά σου προκαλούν κεφαλαλγία; Σου έδωσαν χρόνο να σκεφτείς αν είσαι καλά; Γιατί ρωτούν όλοι πώς είσαι; Τι δύσκολη ερώτηση. Αφού δε ξέρεις πώς να είσαι.
Εγώ σου δίνω χρόνο, σου ψιθυρίζω στο αυτί να ναυαγήσεις σε ένα ερημικό νησί, ν' α αφήσεις μούσι (σου πάει), να συνομιλείς με τις σκέψεις σου, να ξαναβρείς και να ενώσεις τα κομμάτια σου.
Θα είμαστε όλοι εδώ όταν θα επιστρέψεις και θα σε κοιτάζω πάντα στα μάτια και θα γελάμε δυνατά.
Καλή δύναμη, κυνικέ μου..