Το Γερμανικό Πρόβλημα, η Ευρωπαϊκή Ισχύς και η Ελληνική Κατακρήμνιση...

Από τον ΓιώργοΤσιάμη. Δρ. Πειραματική Κοινωνικής Ψυχολογίας Κοινωνιολόγο. Όταν τέθηκε στο Φρανσουά Μιτεράν το παράδοξο της Νομισματικής...

Από τον ΓιώργοΤσιάμη.
Δρ. Πειραματική Κοινωνικής Ψυχολογίας
Κοινωνιολόγο.

Όταν τέθηκε στο Φρανσουά Μιτεράν το παράδοξο της Νομισματικής Ενοποίησης χωρίς προηγούμενη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης ο Γάλλος Πρόεδρος αντέδρασε με τα κλασσικά αντανακλαστικά εκείνης της περιόδου των πολιτικών ηγετών. Ας πέσουμε στη θάλασσα και θα αναγκαστούμε να μάθουμε κολύμπι. Αυτή ήταν η ουσιαστική απάντηση,ανάλογη των προσεγγίσεων του γέρου Καραμανλή. Επρόκειτο για μία γενιά ηγετών,του Κολ μη εξαιρουμένου, που πίστεψαν ότι η ευρωπαϊκή δυναμική τρέχει στις δικές της ράγες και ότι ήταν αδύνατο να εκτροχιαστεί. Το περισσότερο που μπορούσε να συμβεί είναι η επιβράδυνση της ταχύτητας ενοποίησης. Η τρέχουσα Ιστορία τους διαψεύδει οικτρά. Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Κάθε μηχανιστική ιστορική προσέγγιση προσκρούει στους βράχους της ρέουσας και ζωντανής Ιστορίας,της Ιστορίας όπως πραγματικά είναι, των κοινωνικών υποκειμένων και της δυναμικής των ταξικών συγκρούσεων.
Η Ευρώπη κλυδωνίζεται μέσα σε ένα περιβάλλον δομικής κρίσης του καπιταλισμού που έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: 1) Εγκατάλειψη της δημόσιας παρέμβασης και του κοινωνικού ελέγχου στην οικονομία, σταδιακά από την δεκαετία του 70. 2) Κατίσχυση παραθρησκευτικών δογμάτων στον τομέα της οικονομίας (νεοφιλελευθερισμός) εις βάρος της επιστημονικής προσέγγισης και της κοινής λογικής. 3) Υπέρμετρη διόγκωση του κράτους (των Η.Π.Α. ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του 80) όχι για να αναδιανέμει πλούτο προς τα αδύναμα ή μέσα κοινωνικά στρώματα προκειμένου να κρατηθεί σταθερό το σύστημα, αλλά για να κατευθυνθεί εισόδημα προς τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα μέσα από την οικονομία της καταστροφής. 4) Διόγκωση του ρόλου των πολυεθνικών το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι η γιγάντωσή τους μέσω εξαγορών και η μείωση των παραγωγικών επενδύσεων, γεγονός που οδηγεί σε εξασθένηση της παραγωγικής δυνατότητας του δυτικού κόσμου. 5) Η επικράτηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου εις βάρος του παραγωγικού και η μετατροπή του δυτικού καπιταλισμού σε οικονομία – καζίνο παρουσιάζοντας εμφανείς ομοιότητες με την εκρηκτική περίοδο του μεσοπολέμου.
Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο η Γερμανία καλείται να αντιμετωπίσει στα σπλάχνα της τις συνέπειες της κατάρρευσης του λεγόμενου Ανατολικού Μπλοκ. Η Ανατολική Γερμανία, το πιο δυναμικό κρατικό μόρφωμα, μετά την ΕΣΣΔ, του Ανατολικού Μπλοκ, καταρρέει αφήνοντας στο έλεος της δυτικογερμανικής αρπακτικότητας την, καθόλου ευκαταφρόνητη, παραγωγική της βάση. Τεράστιες βιομηχανίες που με ένα απλό εκσυγχρονισμό θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν στο Δυτικό Παραγωγικό Σύστημα δίνονται ως βορρά στα χρηματοπιστωτικά παράσιτα της τότε Δυτικής Γερμανίας ως απλές εγκαταστάσεις ή ως οικόπεδα. Το σκάνδαλο είναι τεράστιο και ταυτόχρονα μαθητεύει και εθίζει την άρχουσα τάξη της ενιαίας πλέον Γερμανία στη διαφθορά και τη λογική του καζίνο. Ο ίδιος ο Οργανισμός Πώλησης της Αντατολικογερμανικής περιουσίας συνιστά τεράστιο σκάνδαλο διαφθοράς, ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, που αφήνει δυσθεώρητο έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό το οποίο καλύπτουν τα αδύναμα κοινωνικά, γερμανικά, στρώματα.Παράλληλα το ανατολικογερμανικό φθηνό εργατικό δυναμικό πλημμυρίζει την αγορά της Γερμανίας, συμπιέζει το εργατικό κόστος και ωθεί σε συμπίεση το εισόδημα της μεσαίας και κατώτερης κοινωνικής τάξης στο σύνολο της ενιαίας, πλέον Γερμανίας. Παράλληλη η ιστορική, γερμανική, σοσιαλδημοκρατία διολισθαίνει προς την άκρα δεξιά συμπαρασύροντας σχεδόν το σύνολο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας σε αντιδραστικές, αντιαναπτυξιακές, αντιλαϊκές και φασίζουσες πρακτικές.
Με σχετικά χαμηλό κόστος εργασίας, με αρκετά σημαντική παραγωγική βάση, αυτή που απέμεινε στο δυτικό τμήμα της η Γερμανία εμφανίζει σταδιακά ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των χωρών της Ευρώπης. Ωστόσο όχι τόσο ισχυρό που να της επιτρέπει να ανταγωνίζεται αναδυόμενες οικονομίες με φθηνότερο εργατικό δυναμικό και συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας. Στην πραγματικότητα η Γερμανία χρωστάει το δυναμισμό της στην κατ’ ευφημισμό Ενωμένη Ευρώπη. Ο μεγαλύτερος κερδισμένος του μύθου της ευρωπαϊκής ενότητας είναι η Γερμανία. Βρίσκει μεγάλες αγορές σε ένα χώρο σχετικά προστατευμένο και παράγοντας εις βάρος των χωρών του Νότου καθώς οι τελευταίες (και λόγω των δικών τους εσωτερικών αντιφάσεων και της στρεβλής τους ανάπτυξης τους) χάνουν πόντους στην αναπτυξιακή διαδικασία χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους, τους ελάχιστους αντισταθμιστικούς μηχανισμούς (κυρίως ανεξάρτητη νομισματική πολιτική) που να τους επιτρέπει τη διόρθωση των παραγωγικών τους στρεβλώσεων.
Μία Ευρώπη ανώριμη πολιτικά, ανίσχυρη από άποψη κοινωνικής συνοχής και ανύπαρκτη στο πεδίο της κοινωνικής ταυτότητας δεν αργεί να μετατραπεί σε βορά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και μίας τσογαδόρικης και ανώριμης εθνικιστικής,γερμανικής ελίτ που για μία ακόμη φορά διαπράττει το ιστορικό σφάλμα της εθνικιστικής επιβολής μέσα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ο μεγάλος χαμένος είναι η μεσαία αστική τάξη και κυρίως ο εργαζόμενος λαός που θα δει στα επόμενα χρόνια την ποιότητα της ζωής του να παίρνει τη μορφή μίας απότομης καμπής προς τα κάτω. Στην πραγματικότητα στην Ευρώπη έχει ξεσπάσει ένας κοινωνικός πόλεμος με άγνωστη κατάληξη.
Από την άλλη η Νότιος Ευρώπη μεθυσμένη από την παροδική ευκολία πρόσβασης σε φθηνό κεφάλαιο παραδίδεται σε έναν παρασιτικό οικονομικό επεκτατισμό που τρώει τις παραγωγικές της δυνατότητες. Η δε μετάβαση σε ένα οικονομικό πρότυπο παραγωγής που έχει ως κύρια βάση τις υπηρεσίες εθίζει τα κοινωνικά στρώματα σε μία άλλου τύπου ζωή που πλέον δεν μπορεί να υποστηριχθεί καθώς ο τομέας των υπηρεσιών δύσκολα συμβάλλει στην αύξηση της παραγωγικότητας και της ενίσχυσης της θέσης των χωρών αυτών στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Η Νότιος Ευρώπη καταρρέει υπό την πίεση μίας άφρονας ιστορικής επιλογής να δεχθεί νομισματική ενοποίηση χωρίς αντισταθμιστικούς μηχανισμούς. Ενισχυμένη από τη σχιζοφρενή διάθεση της γερμανικής ελίτ τρέχει ολοταχώς προς το κοινωνικό και οικονομικό χάος. Η φορά της ιστορίας δείχνει ισχυρό βορειοευρωπαϊκό κέντρο με αποτελεσματικό δημόσιο τομέα και μία Νότια Ευρώπη, με τη Γαλλία στο ενδιάμεσο, εξαθλιωμένη με ανύπαρκτους κρατικούς, δημόσιους μηχανισμούς και μηχανισμούς κοινωνικής συνοχής.
Η Ελλάδα θύμα της κοτζαμπάσικης πολιτικής της συγκρότησης διαλύεται μέσα σε έναν ευρωπαϊκό τυφώνα. Οι εργαζόμενοί της προσφέρονται εύκολη λεία ως αποτέλεσμα της προδοτικής στάσης της παρασιτικής της πολιτικής και οικονομικής ελίτ.Πειραματόζωο μίας ευρωπαϊκής πορείας προς την καταστροφή καταδυσφημείται από την πολιτική της ηγεσία (χαρακτηριστική η άθλια στάση του Γ. Παπανδρέου και των παρασίτων που κυβερνούν την κρίσιμη περίοδο από το 2010 αυτή τη χώρα). Η πορεία οδηγεί όχι σε τοίχο αλλά σε γκρεμό μεγάλου υψομέτρου. Η μοναδική της ευκαιρία είναι η λαϊκή αντίδραση. Αλλά ένας λαός απομονωμένος, με διαλυμένους τους κοινωνικούς του δεσμούς και τη στέρεα πολιτική συγκρότηση αδυνατεί να μετατραπεί σε μία πραγματική κοινωνία πολιτών που θα αντιδράσει αποφασιστικά. Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών επιβεβαιώνει αυτήν την τάση. Η Ελλάδα πιέσθηκε να γίνει αλλά και αυτοπροσφέρθηκε να μεταβληθεί στο εξιλαστήριο θύμα των τραγικών ιστορικών επιλογών των ευρωπαϊκών ελίτ. Το δυσοίωνο στοιχείο εντοπίζεται στον στρουθοκαμηλισμό και στον φόβο του ελληνικού λαού να πάρει τις τύχες στα χέρια του. Υποκύπτει στους κυρίαρχους μύθους της λαϊκής ενοχοποίησης όταν οι παρασιτικές άρχουσες ελίτ καραδοκούν και ευημερούν. Η Ελλάδα ήδη βρομάει σαν ένα μεγάλο ψοφίμι απλώς δεν το γνωρίζει.
Είναι η Ελλάδα το μέλλον της Ευρώπης; Θα δείξει. Πολύ πιθανό. Εκτός αν σ’ αυτήν τη χώρα αποδειχθεί ότι οι λαοί δεν μπορούν να υπομένουν αγόγγυστα την διεθνή ανοησία και αντιδράσει με τον τρόπο που της πρέπει και της αξίζει. Τότε όλοι θα εύχονται η Ευρώπη να πάρει το δρόμο της Ελλάδας.
Ίδωμεν.
http://spartacusbund.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html