Για την Αγία Μαρίνα...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β', το 270 μ.Χ. Λίγες ...

Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου

Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β', το 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της κοιμήθηκε(όρος που χρησιμοποιείται από την Εκκλησία, και ο πατέρας της Αιδέσιος, που ήταν Ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία η Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό. Όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ' αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του. Το γεγονός αυτό, μαθεύτηκε αμέσως και έτσι ο ηγεμόνας της περιοχής διέταξε να την συλλάβουν και να την φέρουν ενώπιών του. Αμέσως θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Την ρώτησε ποία είναι και ποία είναι η πίστη της και αυτή του απάντησε ότι ονομάζεται Μαρίνα και είναι χριστιανή και ότι είναι γέννημα θρέμμα της Πισιδίας. Τότε ο ηγεμόνας προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Η αγία όμως δεν δέχτηκε. Για το λόγο αυτό ο τύραννος πρόσταξε και την υπέβαλαν σε βασανιστήρια φρικτά και αφού τις κατέσχισαν τις σάρκες, την έριξαν στην φυλακή. Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα,( ελπίζω να σας θυμίζει κάτι)προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε.(λέξη ισχυρή και καταλυτική για την ορολογία της Εκκλησίας). Στη συνέχεια ο ηγεμόνας διέταξε και την έφεραν πάλι μπροστά του. Παρά τις πιέσεις του, η αγία παρέμεινε ακλόνητη. Έτσι υποβλήθηκε σε νέα βασανιστήρια μέχρι πού αποκεφαλίστηκε (αποκεφαλισμός συνήθης τακτική, άλλοτε κεκλεισμένων των θυρών, άλλοτε με κοινό που ζητωκραυγάζει για αίμα ) λαμβάνοντας τον στέφανο του μαρτυρίου.
Σήμερα στις 17 Ιουλίου γιορτάζεται η χάρη της σε διάφορα μέρη της Ελλάδος όπου οι εκκλησίες φέρουν το όνομά της. Εμείς θα αναφερθούμε στη περιοχή της Τούμπας στη Θεσσαλονίκη, όπου για πάνω από 40 χρόνια παραμονές και ανήμερα της γιορτής της η Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας τιμά τη μνήμη της και κατά μήκος της ομώνυμης οδού στήνεται ένα πανηγύρι, που θυμίζει λίγο χωριό, λίγο άλλες εποχές, λίγο ενοχλητικές παραβατικές καταστάσεις. Καταφέρνει όμως να πετυχαίνει ένα σκοπό. Γειτνίαση ετερογενών στοιχείων, του παρωχημένου με το εξελιγμένο, το ριζωμένα παλιό με το ανανεωτικό καινούργιο. Αθίγγανους πραματευτάδες με έγχρωμους συναδέλφους ανταγωνιστές. Και όλα αυτά ανακατωμένα με δοξολογίες από τα μεγάφωνα της εκκλησίας. Είναι η πίστη με γερά θεμέλια; Είναι οι δοξασίες; Είναι η ανάγκη του Έλληνα να τα γευτεί και να τα συνδυάσει όλα;
Οι μαρτυρίες των παλιών κατοίκων της περιοχής, που περνάνε σαν ανεκτίμητη κληρονομιά στους απογόνους τους, πολλές και ανεξάντλητες. Χωρίς να έχει και τόσο σημασία η αλήθεια των λεγομένων τους που αναμειγνύεται με το υπερφυσικό στοιχείο και με τη προσωπική μαρτυρία καθενός ατόμου που φροντίζει να προσθέτει και κάτι δικό του για να κρατήσει αόρατους δεσμούς με το παρελθόν, μας μαγεύουν.
Η μικρή εικόνα, λοιπόν, της εν λόγω Αγίας και όχι η μεγάλη που ασπάζεται ευλαβικά από τους πιστούς της στη γιορτή της, είχε βρεθεί με πολύ μυστήριο τρόπο. Στο προαύλιο χώρο της εκκλησίας υπήρχε ένα χαντάκι που έπρεπε να καθαριστεί, εκεί, βρέθηκε η εικόνα της Αγίας Μαρίνας κατά πολλούς ως θαυματουργή. Όταν, έχτισαν ένα μικρό εκκλησάκι και τη τοποθέτησαν, αυτή ξαναβρέθηκε στον αρχικό χώρο που την είχαν πρωτοεντοπίσει.
Υπερβολές, ανούσια λόγια, για πολλούς. Όταν όμως τα αφηγούνται ακατάστατα οι ηλικιωμένες και τα μάτια τους λάμπουν, τότε μαθαίνεις να τα εκτιμάς.
Το πανηγύρι παρά τη κρίση, τη συστολή των πιστών, την αγανάκτηση των εμπόρων καλά κρατεί. Έχει χάσει, όμως, αναμφίβολα κάτι από τη λάμψη του, δε το περιμένουμε πια, δε κάνουμε τόσο υπομονή που κλείνεται ο δρόμος και καταλύουν τα πάντα. Οι έμποροι δε κάνουν τα γνώριμα παρεάκια τα βράδια αλλά μαλώνουν και πιάνονται στα χέρια με επικίνδυνες καταλήξεις χωρίς την παρέμβαση της παθητικής Δημοτικής Αστυνομίας που κάνει την εμφάνισή της μόνο στη περίπτωση επίσκεψης κάποιου πολιτικού παράγοντα. Χαμόγελα παγωμένα, ζέστη, αναβρασμός, ρατσιστικά σχόλια γιατί ζούμε σε εποχές όπου το ''μίασμα'' θα εξαλειφθεί και πίστη, πάνω απ 'όλα πίστη και κατάνυξη.