Καλοκαίρι...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή Ξύπνησα σ' ένα παρόν μασημένο με την αίσθηση, ότι το καλοκαίρι με είχε κοροιδέψει. Όμως το καλοκαίρι ήταν σ...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

Ξύπνησα σ' ένα παρόν μασημένο με την αίσθηση, ότι το καλοκαίρι με είχε κοροιδέψει. Όμως το καλοκαίρι ήταν στη θέση του, όπως κι όλα γύρω μου. Υπήρχε μια συγκινητική μυρωδιά στην ατμόσφαιρα. Κάτι σαν γαζία. Δεν με ένοιαζε καν που ο ύπνος είχε λιγοστέψει αισθητά, οι μέρες τραβούσαν κι όταν ξυπνούσα, ακόμη κι οι φωνές γύρω μου ακούγονταν σαν νανούρισμα μες την αγαπημένη παραλία, στην οποία πήγαινα σαν τυφλή, πότε για να βρω τους φίλους μου και πότε για να κολυμπήσω μόνη.
Τα μάτια ρουφούσαν το φως ακατάπαυστα. "Είναι ωραίο το καλοκαίρι. Είναι ωραίο να ψήνεσαι στον αισθησιασμό, σαν ένα φρούτο με τη φλούδα του."
Τα τηλέφωνα χτυπούσαν στο σπίτι. Τα παράθυρα ήταν ορθάνοιχτα κι οι τοίχοι έπαιρναν κι αυτοί ρυθμικά βαθιές αναπνοές. Σκεφτόμουν πως τώρα που έπιασαν για τα καλά οι ζέστες, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν η θαλασσινή πνοή, η απαλή της αύρα. Χωρίς θάλασσα, δεν υπήρχε καλοκαίρι. Χωρίς τη μυρωδιά της αλμύρας. Την τυραννία του ήλιου.
Το καλοκαίρι γινόταν ένας ήλιος που έκαιγε, όπως δυο ήλιοι μαζί και το νερό απόλυτα διάφανο. Ωραίο είναι να μετράς τη ζωή σου με καλοκαίρια και να μην βρίσκεις άκρη με το λογαριασμό...
Τα απογεύματα έβρισκα όλη την παρέα. Πηγαίναμε για ψάρεμα με τη βάρκα, τρώγαμε πελώριες φρουτοσαλάτες, καρπούζι, πεπόνι, ροδάκινο, ανανά, αυγουστάχλαδα, ενώ ο ήλιος έσβηνε κόκκινος στη δύση του και στην ακτή απέναντι άναβαν φώτα, που τρεμούλιαζαν απαλά. Η νύχτα έπεφτε αργά. Οι ήχοι ξενύχταγαν μαζί μας: τζιτζίκια και τριζόνια, ο παφλασμός της θάλασσας. Το θρόισμα των φύλλων της ακακίας. Ακολουθούσαν ατελείωτες συζητήσεις και γέλια. Νυχτερινά μπάνια στη θάλασσα. Το αλάτι στο μαυρισμένο δέρμα γυάλιζε.
Όταν πια μας έπαιρνε ο ύπνος, ήταν πολύ αργά και νομίζω ότι βλέπαμε όλοι, όνειρα θερινού μεσημεριού Οι ώρες περνούσαν πάντα τόσο γρήγορα, με γλυκύτητα αψεγάδιαστη, σαν "ένα ακόμη όνειρο, που με τα τρομερά φτερά του μας σκέπαζε..."